Μαίρη Αρώνη | Συνέντευξή της στη Σούλα Αλεξανδροπούλου - 11.04.1979
Από το ΑΡΧΕΙΟ της Ε.Ρ. Τ 11 Απριλίου 1979
Συνέντευξη Μαίρης Αρώνη στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, 11 Απριλίου 1979
Η Μαίρη Αρώνη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Δεκέμβριου του 1916 και πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992. Κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανιτάκη, ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθήτρια του Φώτου Πολίτη και αριστούχος στην απαγγελία και φωνητική. Αποφοίτησε το 1933. Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε το Θεόδωρο Αρώνη, επίσης ηθοποιό.
Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο έκανε με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935 σε ηλικία 21 ετών. Το 1941, σε ηλικία 27 χρονών, γίνεται από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής στο θίασο του Κώστα Μουσούρη και το 1944 γίνεται συν-θιασάρχης, πρώτα με τον Δημήτρη Χορν και έπειτα και με την ξαδέρφη της, Βάσω Μανωλίδου.
Το 1946 εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου ερμηνεύοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου, όπως
στο «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος» του Σω,
στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ,
στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, κ.α.
Από το 1950 και για τα επόμενα 4 χρόνια θα συνεχίσει την πορεία της στο ελεύθερο θέατρο, συνεργαζόμενη με τον Δημήτρη Ροντήρη στον θίασό του «Ελληνική σκηνή», αλλά και με την Βάσω Μανωλίδου.
Το 1954 θα επιστρέψει στο Εθνικό θέατρο, για να μείνει μέχρι το 1958. Εκεί θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά Αριστοφάνη,
τις κωμωδίες «Εκκλησιάζουσες» και «Λυσιστράτη», έργα που θα σφραγίσει με το παίξιμό της.
Από το 1958 θα ξαναγυρίσει στο ελεύθερο θέατρο, για να το εγκαταλείψει οριστικά το 1963.
Από τότε και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση στη σκηνή το 1982 θα παίζει στο Εθνικό θέατρο.
Θα ερμηνεύσει όλους σχεδόν τους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου,
από την Βαρβάρα Σταυρόγκιν στο έργο του Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι» και
την βασίλισσα Ελισάβετ στο έργο του Σίλλερ «Μαρία Στούαρτ»
μέχρι την Σεραφίνα ντέλλε Ρόζε στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Τριαντάφυλλο στο στήθος»
και την Ειρήνη Νικολάγιεβνα Αρκάντινα στο έργο του Τσέχωφ, «Ο γλάρος».
Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις, όπως
στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957),
Μέση Ανατολή (1958),
Λονδίνο (1967),
Πολωνία, Ουγγαρία (1969),
Ιαπωνία (1972).
Αλλά και στον κινηματογράφο η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη, έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι "δε θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο".
Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη.
Από δε το 1968 είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίσης επίτιμος δημότης της Ρόδου,
τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Ευποιίας (1958) από το Βασιλέα Παύλο και
το 1966 με το Μέγα Ταξιάρχη από το Βασιλέα Κωνσταντίνο Β', καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως
από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων).
Η εκτίμηση που έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό στο πρόσωπό της για το πλούσιο "τάλαντον" και την ευσυνείδητη επίδοσή της υπήρξε μεγάλη.
Μιλούσε γαλλικά & αγγλικά και ήταν μόνιμη κάτοικος Καλαμακίου/Παλαιού Φαλήρου (Το 1942 η Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου αναγνωρίστηκε ως Δήμος και ενσωμάτωσε την κοινότητα Καλαμακίου, που όμως αποσπάσθηκε το 1945).
Οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχαν επιτάξει το σπίτι της.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, παραθέριζε σε βόρειο παράλιο Δήμο της Αττικής.
Πέθανε, στον ύπνο της, τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου 1992.el.wikipedia.org/wiki/
20 июл 2022
