Λίγο μετά την πρώτη άλωση της Πόλης στο διάστημα μεταξύ των ετών 1204 και 1215,
ο τοπάρχης και πλούσιος γαιοκτήμονας Κωνσταντίνος Μαλιασηνός ίδρυσε στο Πήλιο τη μονή της Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως ή Μακρινιτίσσης. Γύρω από αυτήν οργανώθηκε παράλληλα ένας μικρός αρχικά οικισμός ο οποίος από την γειτονική μονή πήρε το όνομα Μακρινίτσα.
Η μονή που ίδρυσε ο Μαλιασηνός περιέπεσε στην αφάνεια το 17ο αιώνα και τελικά κατέρρευσε. Πάντως, το οικοδομικό υλικό αλλά και γλυπτά του εν λόγω κτιρίου επαναχρησιμοποιήθηκαν στην οικοδόμηση της εκκλησίας της Παναγίας (1767), που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο οικισμός αναπτύχθηκε ραγδιαία κατά τον
18ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και στην βυρσοδεψία και στις αρχές του 19ου αιώνα είχε γίνει
η ισχυρότερη και πολυπληθέστερη κωμόπολη της περιοχής. Μάλιστα, όπως και οι υπόλοιποι οικισμοί του Πηλίου είχε λάβει ιδιαίτερα προνόμια από τους Οθωμανούς. Αδιάψευστοι μάρτυρες της άνθησης της Μακρινίτσας αποτελούν μεταξύ άλλων τα υπέροχα αρχοντικά της, που οικοδομήθηκαν ως επί το πλείστον μεταξύ των ετών 1750 και 1830.
Η Μακρινίτσα ήταν από τα χωριά που ξεσηκώθηκαν κατά την επανάσταση του 1821.
Με την κήρυξη της επανάστασης στο Πήλιο από τον Άνθιμο Γαζή, οι Πηλιορείτες πολιόρκησαν το Βελεστίνο και τον Βόλο. Με επέμβαση όμως του Δράμαλη η πολιορκία απέτυχε.
Οι Οθωμανοί στην συνέχεια πολιόρκησαν την Μακρινίτσα που τελικά μετά από ισχυρή αντίσταση έπεσε και η επανάσταση στη περιοχή καταπνίγηκε.
Η Μακρινίτσα πρωτοστάτησε επίσης στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878.
Η σημαντικότερη μάχη κατά την διάρκεια αυτής της επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Μακρινίτσα. Τα επαναστατικά σώματα της περιοχής και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας με αρχηγό την Μαργαρίτα Μπασδέκη αντιστάθηκαν σθεναρά αλλά τελικά υπέκυψαν, όταν κατέφτασαν στην περιοχή Τουρκικές ενισχύσεις. Με την μεσολάβηση των Άγγλων
η επανάσταση έληξε. Τρία χρόνια μετά, το 1881 η Μακρινίτσα ενσωματώθηκε μαζί με
την υπόλοιπη Θεσσαλία στο ελληνικό κράτος.
Μετά την απελευθέρωση η Μακρινίτσα έγινε δήμος, ενώ στο διάστημα 1912 - 2010 υπήρξε ξεχωριστή κοινότητα. Μεταπολεμικά άρχισε η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Στις μέρες μας το χωριό είναι από τους πιο ονομαστούς προορισμούς του Πηλίου, με πολλά από τα παλιά αρχοντικά του να έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενοδοχεία, ενώ παράλληλα έχει αναπτυχθεί πολύ η βιοτεχνία παραδοσιακών προϊόντων, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι το τσίπουρο, ζυμαρικά, μέλι και μαρμελάδες.
25 окт 2024
