Ματωμένα φεγγάρια τα όνειρα μες του ύπνου τα πάθη θωρώ: σκοτεινά μονοπάτια του έρωτα, πριν χαράξει για σένα, με τη σκέψη περνώ. Μα γιατί να σε ψάχνω στα όνειρα; Μα γιατί να σε ψάχνω παντού; Όταν φεύγεις να νιώθω πως χάνομαι και να ζω σαν αγρίμι στις κορφές του βουνού; Μα γιατί να υπάρχουνε σύνορα; Μα γιατί να υπάρχουν σκιές; Της ζωής μου το δρόμο ν' αλλάζουνε κι η καρδιά μου με πόνο, να γυρίζει στο χθες. Δε μιλώ για τα χρόνια που χάθηκαν, δε μιλώ για καημούς που περνώ. Την αγάπη σου μόνο θα ήθελα, της καρδιάς να γεμίσει το μεγάλο κενό. Τα κρυφά μονοπάτια του έρωτα όσο έχω ψυχή θα περνώ. Στις πλαγιές του βουνού να βραδιάζομαι, να χαράζει η μέρα στο δικό σου καημό.
