Ποίηση: Βιτσέτζος Κορνάρος,
Απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο, στιχοι:601-618. Τα λόγια αυτά στο ποίημα τα λέει η Αρετή όταν βρίσκεται στη φυλακή.
Μουσική: παραδοσιακή
Επιλογές, τραγούδι, λαούτο (συνοδεία): Μανόλης Μανουσάκης
Λύρα: Χάρης Παναγιωτάκης
Λαούτο(μελωδία): Αλέξης Αλεβιζάκης
Καχόν: Νίκος Νικηφοράκης
Ηχοληψία -μίξη: Βαγγέλης Αποστόλου (studio Vasmaris)
Εικονοληψία: Fady Zakar
Μοντάζ: Αντώνης Μπερκάκης
από το δίσκο "ξύλινο" (Δεκέμβρης 2018)
Όποιος τσι μεγαλότητες ζητά ετουνού του κόσμου
Και δεν γνωρίζει πως επά διαβάτης είν’ του δρόμου,
Μα ρέμπεται στις αφεντιές στα πλούτη του καυκάται,
Εγώ άγνωστο τόνε κρατώ και πελελός λογάται.
Τούτα είν΄ ανθοί και λούλουδα διαβαίνουν και περνούσι
Και μεταλλάσουν τα οι καιροί συχνιά τα καταλιούσι
Σαν το γυαλί ραγίζουνται σαν το καπνό διαβαίνου,
Ποτέ δεν στέκου ασάλευτα μα πιλαλούν και πηαίνου.
Κι όσο πλιά η Μοίρα στα ψηλά τον άθρωπο καθίζει,
Τόσο και πλιότερο πονεί όντε τόνε γκρεμίζει.
Κι εκείνα που τον κάνουσι συχνιά ν’ αναγαλλιάσει
Μεγάλοι οχθροί του γίνουνται την ώρα που τα χάσει.
Κι όσο πλιά αφέντης κράζεται και βασιλιός λογάται,
Τόσο πλια πρέπει να δειλιά πλιότερα να φοβάται.
Γιατί έτσι το χει φυσικό τση μοίρας το παιχνίδι,
Να παίρνει από τη μια μερά, στην άλλη να τα δίδει.
Αμ όποιος σε φτωχότητα αναθραφεί δε γγίζει
Του κύκλου τα στρατέματα, ως θέλει να γυρίζει.
Μα πάντα ανέγνοιος πορπατεί κι αν τρώει κι αν κοιμάται,
του ριζικού την όργητα ποτέ δεν τη φοβάται
ρέμπεται: περηφανεύεται
καυκάται: καυχιέται
καταλιούσι: φθείρουν
πιλαλούν: τρέχουν
πηαίνου: πηγαίνουν
πλιά: πιο, περισσότερο
λογάται: λογιάζεται, θεωρείται
δειλιά: δειλιάζει
κύκλου: ό τροχός της Τύχης, οι αλλαγές της Μοίρας
στρατέματα: πορείες, σχέδια
ανέγνοιος: ξένοιαστος
όργητα: οργή
30 сен 2024
