Ένα βράδυ πού τό κρύο έξω έτσουζε, είχα πιάσει θέση από νωρίς δίπλα στό τζάκι μας, μαζί μέ τήν αδελφή μου. Η συχωρεμένη η μάνα μας, τηγάνιζε λίγες πατάτες κι ο παππούς ξεκίναγε τήν ιεροτελεστία τού ψησίματος ενός μεζέ λουκάνικου. Τότε ήταν πού σκαρφίστηκα νά τόν κεντρίσω, γιά ν' ακούσω καμμιά απ' αυτές τίς θύμησες πού τού 'φερναν δάκρυα, όταν μίλαγε γιά τό Τεπελένι & τό Πόγραδετς. Άλλες φορές πάλι, ξεκίναγε μέ τό "μιά φορά κι έναν καιρό...". Εκείνο τό βράδυ, μέ κοίταξε μέ τά σοφά, πονεμένα & βαθιά μάτια του κι άρχισε: Η καρδιά, πάει κόντρα στό νού καί γι' αυτό θέλει κότσια. Αντί νά κλαίς πού δέν βγήκες γιά παιχνίδι, κάνε μιά προσευχή νά βγεί ένας συνάνθρωπος από νοσοκομείο. Όταν λές τήν ευχή, ΟΛΑ αγιάζονται. Κι η μαμά κι οί δάσκαλοι καί τό φαΐ, ΟΛΑ. Άν δέν ακούει η μαμά κι ο μπαμπάς όσα λές, πέστα στήν Παναγία, τή μεγάλη μαμά. Στό Θεό, νά θυμάσαι, αρέσει η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ περισσότερο, παρά η περηφάνεια γι' αυτό πού κατορθώνεις. Ο Χριστός μας, νά 'ναι ΠΑΝΤΑ τό λιμάνι σου στίς θάλασσες τής ζωής. Ο Θεός, μπορεί νά στέλνει δοκιμασίες, αλλά ΠΟΤΕ δέν μάς αφήνει απ' τό χέρι Του. Άμα σπέρνεις ευγένεια, θερίζεις φιλίες κι άμα φυτεύεις καλοσύνη μαζεύεις ΑΓΑΠΗ. Όταν έχεις δυσκολίες, μήν αναρωτιέσαι πού είναι ο Θεός. Νά θυμάσαι ότι ο καθηγητής είναι πάντα σιωπηλός κατά τή διάρκεια τού διαγωνίσματος. Νά 'χεις φιλότιμο, ΟΧΙ κακομοιριά. Νά συγκρατείς τά λόγια σου. Κι όταν σέ απογοητεύουν οί άνθρωποι, νά σέ γοητεύει ο Χριστός μας. Καί συνεπαρμένος όπως ήταν, συνέχισε: Λέω σέ όλους συμβουλές, γιά νά προφυλαχθείτε· κι όταν έλθουν τά δεινά, εσείς νά μή χαθείτε. Δίνω τήν ευλογία μου απ' τής καρδιάς τά βάθη καί είς τήν ώρα τών δεινών, ο κόσμος νά ΜΗΝ πάθει. Τότε ήταν πού φώναξε η μάνα μας: "ελάτε νά φάτε, αφήστε τόν παππού, τόν κουράσατε". Σηκώθηκα & σκέφτηκα: ΟΛΑ τά 'χαμε τότε, Internet μόνο ΔΕΝ είχαμε...
Πόσο τυχερά τα παιδιά που μεγαλώνουν κοντά στους παππούδες τους!Τι παρακαταθήκη και εμπειρία ζωής καταθέτουν αυτές οι γενιές που πάντα συνοδεύεται με αγάπη για τους απογόνους τους!Τι όμορφο να μεγαλώνεις δίπλα τους,πόση σοφία κρύβεται στα απλά λόγια τους...Απλά ευλογία!Ας τους εκτιμούμε όσο ζουν και ας μην τους ξεχνάμε όταν έχουν φύγει...
