Διαμαντια. Τα Μεγαρα με γυριζουν πισω το 2009 που εκανα αυτο το δρομολογιο να δω το κοριτσι μου ακουγωντας το στο ραδιο. Με κανει και ανατριχιαζω οταν το ακουω.
Nectar is pouring through a sky opening, and just keeps spilling everywhere. I wish good health to all of you, especially the wonderful singers, with immense gratitude. ❤❤❤, Georgios, Norwich,& Crete.🇬🇷🇬🇧.
Φοβερή η εικόνα και τα συναισθήματα του τραγουδιού... Να στέκεσαι μόνος και έρημος κάτω από ένα δέντρο στην μέση του πουθενά , να κλαίς, να οδύρεσαι για την χαμένη, την προδομένη αγάπη σου. Να νιώθεις τα μέλη σου παραλυμένα από τον ψυχικό πόνο και την απέραντη μοναξιά της στιγμής. Να τα νιώθεις σαν τα ξερά κλαδιά ενός δέντρου, μια στιγμή απόλυτης ακινησίας, παραίτησης, αδράνειας , σχεδόν άδειος από ζωή... Και έτσι, σε αυτή την κατάσταση περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις... την λάμψη ενός νέου έρωτα...
+Caramel C , Σ΄ ευχαριστώ για τις ευχές σου, πράγματι κάπως έτσι βίωσα τον χωρισμό μου πριν 20 χρόνια. Ενώ λοιπόν ήμουν κομματιασμένος στην ψυχή αλλά και το σώμα ( είχα ένα σοβαρό ατύχημα τότε ), περιμένοντας την λάμψη ενός νέου έρωτα, ήλθε στην ζωή μου η γυναικούλα μου και με την απόλυτη αγάπη της από τότε μέχρι σήμερα τα γιάτρεψε όλα, μου χάρισε δε και τρία υπέροχα αγγελούδια, που φωτίζουν την ζωή μας. Τελικά, το βαθύτερο σκοτάδι έρχεται λίγο πριν ξημερώσει... πάντα υπάρχει ελπίδα για τον καθένα μας... Γιαυτό και μοιράζομαι τα συναισθήματα μου, σίγουρα υπάρχει αυτή την στιγμή κάποιος που νιώθει τώρα όπως ένιωσα εγώ τότε. Ισως έτσι ελπίσει και αυτός ξανά...
Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα Και δίψασα και ρίζωσα Και τίναξα τα φύλλα του Και τον κορμό του ασήμωσα Γιατί πολύ σ’ αγάπησα Γιατί δεν αγαπώ εμένα Γιατί ζωή δεν κράτησα Κι αυτή την άφησα σ’ εσένα Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα Το χάραξα και μάτωσα Περίσσευαν τα χέρια μου Και για κλαδιά του τα `δωσα Γιατί πολύ σ’ αγάπησα Γιατί δεν αγαπώ εμένα Γιατί ζωή δεν κράτησα Κι αυτή την άφησα σ’ εσένα
Γιατί πολύ σ΄ αγάπησα Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος Μουσική: Ορφέας Περίδης 1η ερμηνεία: Ορφέας Περίδης Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα και δίψασα και ρίζωσα. και τίναξα τα φύλλα του και τον κορμό του ασήμωσα. Γιατί πολύ σ’ αγάπησα γιατί δεν αγαπώ εμένα. γιατί ζωή δεν κράτησα κι αυτή την άφησα σ’ εσένα. Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα το χάραξα και μάτωσα. περίσσευαν τα χέρια μου και για κλαδιά του τα `δωσα. Γιατί πολύ σ’ αγάπησα γιατί δεν αγαπώ εμένα. γιατί ζωή δεν κράτησα κι αυτή την άφησα σ’ εσένα.
