Μην θάβεις τις άλλες εξίσου θαυμάσιες φωνές, όπως Λιζέτα Καλημέρη, Ιφιγένεια Ιωάννου, Μόρφω Τσαϊρέλη. Έχουν τραγουδήσει με τον Μάλαμα και τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, εκτός και αν δεν τις άκουσες.
Καραπατάκη είσαι θεά!!! Ότι και να πεις το κανεις δικό σου ! Ακούω τραγούδια από εσένα τα οποία δεν τα ξέρω γιατί μου αρέσει ο τρόπος που τα ερμηνεύεις !!!!! ❤❤
Η δεκαετία του 80 στο 2023. Μπράβο παιδιά. Να τ ακούμε εμείς που μεγαλώσαμε μαζί τους και να τ ακούν οι νεότεροι να μαθαίνουν. Σίγουρα σε κάποια γωνιά θα βρισκόταν ο Ρασούλης κ ο Παπάζογλου και απολάμβαναν.
όταν ένας ερμηνευτής-ερμηνεύτρια κλείνει τα μάτια και τραγουδά, τότε ``φεύγει`` και τραγουδά πια η ψυχή του-της και οχι το στόμα...μπράβο κυρία Καραπατάκη....
καλες φωνες εχουν σχεδον ολοι στην "εντεχνη" σκηνη. το θεμα ειναι να μπορεις να εκφρασεις την ψυχοσύνθεση του δημιουργού το τραγουδιου. το νιωθω οτι τα κατάφεραν ισως στο έπακρο. θελω να σκέφτομαι το Νίκο και το Ρασουλη να κοιτουν χαμογελαστοί την εκτέλεση αυτη.
Νίκο και Μανώλη μας λείπετε !!! Μπράβο βρε Ιουλια που το φέρατε το τραγούδι με μια άλλη version πολύ όμορφη η διασκευή σας και η εκτέλεση αντίστοιχα ,για όλη την καλή προσπάθεια ,σας ευχαριστούμε ,ήταν πολύ καλή ομολογούμενος, αλλά υπάρχει ένα αλλα .Ο Νικόλας ήταν ένας και μοναδικός ,παρόλα αυτά Μπράβο σας !!!!!
Έχουν περάσει ήδη 13 χρόνια χωρίς το Νίκο Παπάζογλου. Η φυσική του παρουσία μας λείπει σίγουρα. Πολύ και σε πολλούς!!! Όμως η παρακαταθήκη των πεπραγμένων του όσο έζησε και ασχολήθηκε με τη μουσική είναι μεγάλη και η επιρροή της παρουσίας του γενικότερα και όχι μόνο της φωνής του είναι τόσο μεγάλη που θα αποτελεί έμπνευση για πολλούς μεταγενέστερους από αυτόν καλλιτέχνες. Εδώ βλέπουμε την υπέροχη διασκευή που έκαναν η Ιουλία Καραπατάκη με τον Εισβολέα και τους υπέροχους μουσικούς του μουσικού κουτιού. Να είστε καλά ρε καλλιτεχνάρες και να προσεγγίζετε πάντα με τόση ευαισθησία και ταλέντο ότι κάνετε, για να θυμούνται οι παλιοί αλλά κυρίως για να μαθαίνουν οι νέοι...
Με την πυγμή ενός μαχημου Στον αγώνα να βρίσκω την άκρη μου Στο σινάφι μου που είναι ξυράφι και μάτι που πάντα προσέχει την πλάτη μου Έχω φίλους που ζουν ελεύθεροι σε φυλακές και φυλακισμένους σε club γειτονιές ο δρόμος γεννάει τον πόνο και ο πόνος γεννάει μαχητές Στην Πόλη ανεμίζουν οι στίχοι μου Συντροφιά για τον κάθε αλήτη μου Το κακό είναι κάτω από την μύτη μου Και στο κινητό μέσα και έξω από το σπίτι μου Τα δικά μας τα όνειρα Πλέον στολίζουν την χωματερή Για τους επόμενους τώρα που Πρέπει να ζήσουνε σαν ζωντανοί όχι σαν νεκροί
Δε συγκρίνουμε,κανέναν καλλιτέχνη μ'άλλον...ο καθένας έχει την μοναδικότητά του...το να τραγουδάς,τραγούδια άλλου είναι...,τιμή..!!! Όποιος κατάλαβε...κατάλαβε...!
Με πολυ μεγαλη εκτιμηση και σεβασμο στον Εισβολέα, νιωθω οτι δεν κατανοησε την αξια και το νοημα των στιχων αυτου του τραγουδιου καθόλου. Για την ιστορία, ο μεγας Ρασουλης ηταν σαννυασιν του Όσσο και αυτοί οι στιχοι γραφτηκαν οταν ο ιδιος ο Ρασουλης εκανε ενα τεραστιο εσωτερικό πνευματικο αλμα κι αφορουν στην εσωτερη Αλήθεια της ψυχης του καθε ανθρώπου κι οχι στο εγω μας,στα πολλαπλα μας ειδωλα ,στις εξωτερικές ψευδαισθήσεις δηλαδη την κοινωνια και λοιπά....Οι στιχοι του Ρασουλη μιλουν για την πορεία ενος ανθρωπου που εγκαταλειπει το εγω του (ακομη και το αγωνιστικό εγω που ζηταει ελευθερια και δικαιοσύνη)κι οι στιχοι του εισβολεα μιλουν ακριβως γι αυτο το εγώ...Ο Ρασουλης βλεπει εξω απ'το κουτι-φυλακή (το μυαλό) κι ο Εισβο τελειως απο μεσα.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες. Οι στίχοι του Ρασούλη έχουν πολύ βάθος, σύμφωνα με τις διδασκαλίες του ραζνις και της ανατολικής φιλοσοφίας, και δεν ταιριάζει με αυτά η οπτική του Λιάκου. Παρόλα αυτά, αυτή είναι μαγεία της μουσικής και της τέχνης εν γένει. Ο καθένας να ερμηνεύει και να βλέπει μέσα σε ένα έργο κάτι άλλο, κάτι δικό του. Και να δημιουργεί και κάτι ακόμα, αν έχει την ικανότητα. Προς όποια κατεύθυνση τον πάει η αντίληψη, η ψυχή, το μυαλό και η ικανότητα του. Και ειναι οκ
Σπουδαιο και ιερο τραγουδι αλλα ας αφησουμε και λιγο χωρο στα παιδια γτ ειναι ταλαντουχα και επειδη βλεπω να χανοναστε αν και αυτη η γενια ξεχασει την ελληνικη παραδοση και την ελληνικη τεχνη
Ασέβεια σε ένα αριστούργημα σαν την Ρωγμή του Χρόνου να βάζουν ρετάλι ένα ραπ κομμάτι με τον ράπερ να μην έχει καν την πρέπουσα σοβαρότητα. Καίω τα φράγκα μέσω στην παράγκα και ό,τι να΄ ναι.
Ο συγκεκριμένος χρησιμοποιεί την αργκω χωρίς να βρίζει, να προσβάλλει ή να περνάει άσεμνα πρότυπα που εκθειάζουν τη χρήμα και τον υλισμό. Μιλάει για το κοινωνικό περιθώριο κατά κύριο λόγο. Αρκεί να αφουγκραστεί κανείς τον στίχο του.
Μου κάνει εντύπωση που όπου έχει ανέβει αυτό το κομμάτι, μετά από λίγο καιρό το "εξαφάνισαν"... Ελπίζω να μη σε ενοχλήσουν σε λίγο καιρό, γιατί τέτοια κομμάτια και τέτοιες εκτελέσεις πρέπει να ακούγονται
