Με συγχωρείτε, μια μικρή διόρθωση, αν μου επιτρέπετε. Μήπως να λέγαμε καλύτερα ότι δεν απενοχοποιείται ο άνθρωπος ΜΌΝΟ με το κλάμα του ή την αυτομεμψία του, αλλά στρεφόμενος και στην αγάπη τού Θεού. Γιατί όταν φταίμε, το πρώτο βήμα είναι η παραδοχή. Χωρίς αυτομεμψία και πένθος πώς θα ταπεινωθούμε; να έρθουμε σε επίγνωση; για ν' αποκτήσουμε και την παρρησία να στραφούμε στην αγάπη τού Θεού; Ή αυτομεμψία και το πένθος είναι εργαλεία απαραίτητα για την πνευματική μας ζωή. Μην τα εξαιρούμε εντελώς, επειδή "κόβουν" πολύ...
Η ενοχή είναι ψυχική διαταραχή. Καθόλου χρήσιμες δεν είναι παππά μου. Η ενοχή και ο φόβος είναι το ίδιο πράγμα και την χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να μας ελέγχουν .
