Μολις εβαλα να δω το τελευταιο λεπτο του αγωνα, και βλεποντας το μετα απο αρκετα χρονια, δακρυσα. Δεν φανταζεστε πως ενιωσα. Νοσταλγια. Ειναι απιστευτο το τι ομαδα ειχαμε, απο διοικηση μεχρι τον τελευταιο ανθρωπο του σταφ στον παγκο. Απο τους Παυλοθανασιδες, το προπονητικο διδυμο Ομπραντοβιτς - Ιτουδη, τον Διαμαντιδη, τον Μπατιστ και ενα ΟΑΚΑ στο οποιο δεν επεφτε πραγματικα καρφιτσα, στον παρκαδορο πρεζακια, τον Παρθενοπουλο, το προπονητικαχαχαχα διδυμο Ραντονιτς - Βοβορα, τον Ουόλτερς, τον Παπαγιαννη και ενα ΟΑΚΑ σαπισμενο που μετα βιας εχει 3.000 κοσμο σε αγωνες Ευρωλιγκας. Απιστευτη μελαγχολια.
Πόσο λείπεις Φίλιππε από τη Δημοσιογραφία! Να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Συρίγος και Διακογιάνης ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ένα καλούπι που μετά το έσπασαν οι Άτιμοι!