Προσωπική εμπειρία: είχα πάει Μουσικό Χωριό στο Πήλιο στο Άγιο Λαυρέντιο το 2015 και ήταν καθηγητής ο Γιάννης Διονυσίου. Εγώ δεν είχα πάει για σεμινάριο οπότε δεν είχα περιορισμό στο τι ώρα θα κοιμηθώ οπότε βολόδερνα και έπινα στην πλατεία μέχρι το πρωί τις περισσότερες φορές. Ήταν ένα βραδυ λοιπόν κατά της εξι το πρωί στην πλατεία του χωρίου οπού πλέον οι μουσικές είχαν σταματήσει και εγώ με τρεις, τέσσερις ακόμα πίναμε τις τελευταίες γουλιές και λέγαμε τις τελευταίες κουβέντες πριν πέσουμε για ύπνο. Μαζί μας ήταν και ο Νεο Ζηλανδός εισηγητής του σεμιναρίου του αβαντ γκάρτν σαξόφωνου (μου διαφεύγει το όνομά του) ο οποίος ώρα τώρα είχε σταματήσει να μας παίζει αφού είχε εξαντληθεί και από όλες τις ώρες παιξίματος μέσα στην μέρα και από το πιώμα μας μέχρι εκείνη την στιγμή. Ξάφνου έρχεται ο Γιάννης Διονυσίου λίγο πριν ετοιμαστούμε να το σπάσουμε. Εδώ να πω ότι ο Γιάννης Διονυσίου μας είχε πει ρητά και πολλές φόρες, όσο και να προσπαθούμε να τον μεταπείσουμε, ότι δεν πρόκειται ποτέ κατά την διάρκεια του σεμιναρίου να τον ακούσουμε να τραγουδάει ή να παίζει το βιολί του για λόγους που δεν ήθελε να μας εξηγήσει. Κάθεται λοιπόν ο Γιάννης και μας παρακαλάει να καθίσουμε λίγο ακόμα και να του κρατήσουμε λίγο παρέα μέχρι να κάνει το βραδινό του το τσιγάρο, όπερ και εγένετο. Ο Νεο Ζηλανδός, οποίος δεν είχε βάλει το σαξόφωνο στην θήκη όλη αυτη την ώρα παρόλο που είχε σταματήσει να παίζει καμία ώρα πριν, άρχισε να το χαϊδεύει σε μία κίνηση μάλλον αμηχανίας όντας αφόρητα κουρασμένος και περιμένοντας χάρην ευγένειας τον Γιάννη να τελείωσει το τσιγάρο του και να πάμε όλοι για ύπνο. Το αετίσιο μάτι του Γιάννη όμως πιάνει αυτή την κίνηση και κάτι διεγείρεται μέσα του και μας λέει: θα τραγουδήσω τώρα, αλλά αυτό δεν θα ξαναγίνει μέχρι το τέλος του σεμιναρίου. Ξεκινάει τότε ακαπέλα έναν αμανέ οπού και νεόνυφμος να τον άκουγε θα έκλαιγε από καημό. Εκεί είναι η μαγεία της μουσικής γιατί ο μέχρι πριν ράθυμος Νεο Ζηλανδός, ξανφικά κουρδίζεται και το μάτι του γυάλισε και αρπάζει το σαξόφωνο και άρχισε να φύσαει μία νότα παρατεταμένη για να έχει ένα μουσικό υπόστρωμα να πατήσει ο Γιάννης πάνω να ρίξει τον αμανέ του. Εκείνη την στιγμή και μέχρι το τέλος του αμανέ ακινητοποιήθηκαν τα πάντα μέσα μου και λάμψανε μπροστά μου όλα τα πρόσωπα με τα οποία είχα συνδεθεί με την καρδιά μου. Τελείωσε. Έσβησε το τσιγάρο ο Γιάννης, μάζεψε το σαξόφωνο ο Νεο Ζηλανδός στη θήκη του και πήγαμε όλοι για ύπνο χωρίς να ξέρουμε εκείνη την στιγμή ότι για λίγο ζήσαμε αθάνατοι. Για αυτό εξιστορώ και εδώ, με αφόρμη αυτό το πανέμορφο βίντεο του Γιάννη, την ιστορία αυτή γιατί πρέπει να μείνει αθάνατη.
Ο Γιαννης Διονυσιου ειναι μεγαλο ταλεντο και ειναι βεβαιο οτι θα μεγαλουργησει τα επομενα χρονια. Η ερμηνια του εμπεριεχει σεβασμο στην μουσικη αλλα και στην ιστορια του καθε τραγουδιου. Του ευχομαι ολοψυχα καλο ταξιδι στην ζωη αλλα και γαληνη στην ψυχη του.
Βλέπεις Γιάννη Διονυσίου και πατάς like πριν ξεκινήσει το τραγούδι. Σταθερή αξία πάντα! Συγχαρητήρια μάγκες,άλλη μια υπέροχη εκτέλεση. Τιμή ζωής που τον άκουσα ζωντανά,αντατριχίλα όταν ακούς έναν καλλιτέχνη να τραγουδάει και να παίζει επειδη γουστάρει και είναι η ζωή του η μουσική. Ένα δώρο του παρόντος από μια άλλη παλιά εποχή ο Γιάννης. Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν το ταλέντο του.
