Α ρε Αποστόλακη! Ένας πραγματικός καλλιτέχνης που γίνεται παρατηρητής και αναλυτής του δικού του έργου και ανακαλύπτει συνεχώς καινούργιες διαστάσεις. Είσαι ένας και μοναδικός.
Δημήτρη θυμάμαι σαν χθες που έπαιζες τη λύρα σου στα έδρανα του πανεπιστημίου. Πολύ σε χαίρομαι. Σε καμαρώνω με ξεχωριστή περηφάνια γιατί ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά σε μονοπάτια τέχνης και αυτοσυναίσθησης.
Οι άνθρωποι δεν παίρνουν υπ’ όψη τους ότι το άπειρο, παρόλο που είναι πάντα πιο μεγάλο απ’ όλα τα όρια που του θέτουν, είναι συνάμα πεπερασμένο. Από τη μια μεριά το Βράχμαν εξελίσσεται και από την άλλη είναι τελειότητα. Από τη μια είναι ουσία κι από μιαν άλλη είναι εκδήλωση, και τα δυο μαζί και ταυτοχρόνως, όπως το τραγούδι και το γεγονός ότι τραγουδάμε. Είναι σάμπως, δίχως να παίρναμε υπ’ όψη μας τη συνείδηση του τραγουδιστή, λέγαμε ότι υπάρχει μόνο το γεγονός του τραγουδιού κι ότι δεν υπάρχει το ίδιο το τραγούδι. Αναμφίβολα, αυτό που διακρίνουμε άμεσα είναι μόνο η ενέργεια του τραγουδιστή και ποτέ το τραγούδι στην ολότητα του, την οποιαδήποτε στιγμή, μα μήπως δεν ξέρουμε όλον αυτό τον καιρό ότι το τραγούδι ολόκληρο βρίσκεται μες στην καρδιά του τραγουδιστή; - Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ - Σαντχάνα
Τι να πει κανεις...!!! Τα λετε ολα μονοι σας! Ωσάν το χοίρο στα πηλά μ’ αρέσει να κυλιούμαι να μη γνωρίζει και κιανείς ποιός είμαι κι από πού ‘μαι. Στη μέση μέση του χωριού θέλω να τελειώσω αυτή την ψεύτικη ζωή που με παιδεύει τόσο.
Καλημέρα Μαριλένα. Συμφωνώ μαζί σου σε όλα εκτός από ένα. Είμαι μαθήτρια του Χαΐνη στις πολεμικές τέχνες και γνωρίζω ότι δεν θα ερμήνευε ποτέ δημοσίως δικούς του στίχους. Στο συγκεκριμένο τραγούδι οι μαντινάδες είναι του Χ. Χαριτάκη, και αυτό του δίνει έναυσμα για να καταδείξει το βάθος και την απλότητα της δημοτικής ποίησης και γενικότερα του λαϊκού πολιτισμού μας.
Έχεις πολύ δίκιο, παρασύρθηκα από τα δικά του λόγια σε συνεντεύξεις και στο βιβλίο του που λέει ότι η μουσική και τα κομμάτια τον βρίσκουν από μόνα τους (δε θυμάμαι τα ακριβή λόγια του) και επειδή μοιράζεται από κάτω τις σκέψεις του, θεώρησα ότι γίνεται παρατηρητής του ίδιου του του έργου που προσωπικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και καθόλου αλαζονικό. Όπως και να χει, είναι ένας απίστευτος καλλιτέχνης και φιλόσοφος που νομίζω μικρή σημασία έχει. Επίσης ζηλεύω που τον έχεις δάσκαλο, καθώς είναι δάσκαλος ζωής.
Ηξερα τους Χαινηδες αλλα δεν τους γνωρισα..με μαγνητισε ομως ο Δημητρης Αποστολακης με τον αντισυμβατικο τροπο σκεψης που τον διεπει και φυσικα αυθεντικο κι απο τοτε που αρχισα να τον ακουω στο διαδικτυο( δυστυχως για μενα μονο εκει) εγινα λατρης και φαν του..λυπαμαι μονο που δεν τον γνωρισα απο κοντα αλλα συναμα χαιρομαι που εστω κι ετσι θεωρω τον εαυτο μου τυχερο..ειμαστε ακομα ζωντανοι στη σκηνη της ζωης κι αυτο ειναι μια ελπιδα οτι θα τον συναντησω απο κοντα επι σκηνης..θεσσαλονικη λοιπον σε περιμενουμε μαζι με τους Χαινηδες
Είναι ένα υπέροχο στιχουργικά τραγούδι. Οι μαντινάδες αυτές έχουν πολλαπλές αναγνώσεις. Μπορεί κανείς να μείνει στην επιφάνεια και απλά να γελάσει όμως αν εμβαθύνει θα βρει μέσα τους μια παράξενη θλίψη. Προσωπικά εμένα με συγκινούν βαθιά γιατί μου θυμίζουν κάποιες μαντινάδες που έλεγαν οι γεροντοτεροι στο χωριό μου πχ "μα εγώ το κακορίζικο έμοιασα του τζιτζικου, απου καθίσει στη συκιά και τραγουδει του συκου" "μόνο πως δε φυτρωξανε χόρτα στην κεφαλή μου, κι ούλα τα άλλα βάσανα τα σύρε το κορμί μου" πάντα τέτοια Χαΐνη
"Οδος άνω κ κάτω μια" λέει ο αγαπητός Ηράκλειτος. Ένα ανεβοκατεβασμα από τον τρουλο στον χωματενιο χοιρο. Ένας ασωτος που πηγαινοερχεται από τον ουρανό στην γη. Αυτο το τραγούδι είναι μια σύμπτυξη, σύνοψη στο Δρακοδοντι. Άραγε θα ήμασταν οι ίδιοι αν δεν κάναμε αυτους τους συνεχεις κύκλους για να γίνουμε φονιάδες πότε στον ουρανο κ ποτε στην γη; Κερδίζουμε νιοτη κάθε φορά που φονευουμε τον εαυτό μας. Πόσο παράδοξο! Κ όλα αυτά για να καταλήξει ο άνθρωπος στην συνειδητοποίηση, ότι από την ηδονικη ζωή των άκρων που γεμίζει δισάκια με εμπειρία κ σοφία, πιο μαγική κ πιο γλυκιά είναι η μέση οδός του Βούδα, η βασιλικη οδός του Χριστού, το Ταο του Λάο Τσε, ο δρόμος της μη λήθης, της Αλήθειας. Της προσωπικής αλήθειας του καθενός. Ο άνθρωπος γίνεται Ενας, το ναι του είναι ναι κ το όχι, όχι. Εκεί, στην πλατεία του χωριού, στο κέντρο της ύπαρξης, στην ρίζα του δέντρου, που ο άνθρωπος σταματήσει να κυνηγάει την ουρά του κ αποφασίσει να βαδίσει το αβαδιστο, εκεί που, ο άνθρωπος σταματήσει, να κυνηγαει την ψευδαίσθηση της της φιλοδοξίας για αγιότητα κ την ηδονη των γήινων απολαύσεων, Εκεί που δεν πιάνει ούτε η κολακεια ούτε η αποδοκιμασία. Εκεί "σχίζει το δέρμα του με μιας κ βγάζει την καρδιά του κ την πέτα όσο γίνεται πολύ πιο μακριά του" εκεί στην πλατεία του χωριού, κοντά σε όλους κ ταυτόχρονα μακριά από όλους. Ο Ζαρατουστρας που κατέβηκε από το βουνό κ εκεί τελειώνει. " Τετέλεσται!" Αντωνία Γαβαλα
Ααααααααχ ...βρε Αποστολάκη.....! Και....Βααααααααχ......!..... Ο γενητορας του Τίγρη θα τραγουδά φετος, μόνο για τρυπημενους στο Σταυρό του Νότου....... Εκεί....μόνο Προβιές θα συναντήσεις γιατί το Μουγκριτο το Κλείσανε απέξω................................
