Заман болду бүтүндү бөлүп жарган,
Адам толду күнөөгө көнүп калган.
Сөлөкөттөр дүйнөнү башкарууда,
Аң-сезимин, абийрин көмүп салган.
Акыл эмес талашуу мунай болду,
Ак мөңгүлөр кертилип ылай болду.
Сойку сымал паралап каалаганын,
Соода деген “лөкбайлар” кудай болду.
Токсон агым, токсон дин тутунганы,
Токол издеп кетүүдө кутурганы.
Тирүү жетим балдарга толуп барат,
Балдар үйү байпаксыз учурдагы.
Бир күн айткан сөздөрдүн салмагы жок,
Башка иш түшсө туугандын жардамы жок.
Чыгаандарын чекеден чабып жаткан,
Чыйт түкүргөн чоңдордун арлары жок.
Кайгы менен кошоюн ырыма да,
Хандардын да белгилүү сыры мага.
Каран түндүн келгени ошол экен,
Катындары айланса кыбылага.
Көкүрөктү койбоду куру намыс,
Көздөр такыр тойбоду, жутунабыз.
Адал менен арамды ажыратпай,
Акысынан бирөөнүн сугунабыз.
Күндөр өтөт өмүрдүн парасынан,
Ата мурас ашпайбы баласынан?
Сан жетпеген болсо да жылкыларың,
Бирин гана минесиң арасынан.
***
Курсак камын ойлодук.
Азга канаат кылбадык,
Көпкө деле тойбодук...
4.03.2021
Акбар Кубанычбеков
15 сен 2024
