1944 йили қрим-татарлар ўз юртлари - Қримдан Урал ва Ўзбекистонга депортация қилинган. Уларнинг катта қисми Андижон ва Фарғона вилоятларига юборилган эди. Собиқ Иттифоқ парчалангандан сўнг, депортация қилинган қрим-татарларнинг кўпчилиги тарихий ватанлари бўлмиш - Қримга қайтишди. Қолганлар эса Ўзбекистонда яшаб қолишди.
Бора-бора ёшлар ўз она тилларини унута бошлашди, чунки улар қрим-татар тилида фақат уйларидагина гаплаша оларди. Учинчи авлод - набиралар ҳам она тилида сўзлашишни буткул унутиб қўймасликлари учун, катталар уларга қрим-татарчани ўзлари ўргата бошлашди. Мисол учун Ферузе Хакимова каби. Ферузе опа Ўзбекистонни ўз ватани деб ҳисоблайди, аммо барибир Қримни соғинади
26 сен 2024
