Жұрт едік жүрген, жарасып ізгі, Шайтан азғырды-ау, шамасы бізді, Ағайын кетті-ау алауыз болып Қардай көңілге қара сызылды Ананың жолын қыздар ұмытты-ау Бабаның жолын баласы бұзды Бауырмалдықтың бағасы үзілді Ағайындықтың арасы үзілді. Айында хабар алмайтын болдық, Жылында бір күн бармайтын болдық, Жатырда бірге жатқан бауырдың Жанында бір түн қонбайтын болдық Туыстың өзін талдайтын болдық Кедей мен бай деп таңдайтын болдық Бетіне мақтап, сыртынан даттап, Ағайынды да алдайтын болдық. Туралыққа да жүрмейтін болдық, Тура бір жаудай тілдейтін болдық, Бірлігімізге сызат түскен соң Бір-бірімізге кірмейтін болдық Сүрініп кетсек сүйеу бола алмай Күлетін болдық, күндейтін болдық Тірлікте қашқан қадірімізді, тірі жүргенде білмейтін болдық. Қоғамда мына қара бас қайғы, Аға мен іні араласпайды, Қазалы жиын, тойда болмаса, Қазан көтеріп тамақ аспайды, Жақыннан жақын алыстағаны-ау Жанымды менің жалаңаштайды Ағайыннан ажырамашы, Қатын кетпейді, бала қашпайды. Суыссаң жұрттың сәні кетеді, туысқандықтың мәні кетеді, “Араңды үзбе ағайыннан” деп Тәңірдің өзі әмір етеді, Тірлігің бекем бірлігің болса, тілегіңді Алла қабыл етеді. Ағайын ала болды дегенше, бәрі кетеді.
