Другі год запар верасень падарыў надта пяшчотнае надвор’е, і з боку такіх аматараў пачатка восені, як мы з жонкай, было б марнатраўствам прабавіць яго ні ў якойсьці вандроўцы, а, прыкладам, складваючы дровы. Зіма нікуды не падзенецца, а вось вераснёвая лагода знянацку скончыцца, ператварыўшыся ў рыбалоўна-вясковую будзённасць. Таму, не пакідаючы часу на сумневы і разважанні, спантанна ўладкавалі неабходны рыштунак і вырушылі на захад.
З сабой узялі як турыстычнае начынне, бо планавалі начаваць на заўсёднай паляне, так і, вядома ж, вударскае, бо галявіна тая мясціцца на беразе маляўнічай рэчкі, шпацыруючы ўздоўж якой няблага было б павітацца, ці ўжо дакладней - развітацца з тутэйшымі галаўнямі.
Запланавана спыніліся ля велічнага касцёла і адметнай крыніцы ў мястэчку Вішнева. І краявіды там уражальныя, і вада натхняльная. Ну як тут не прачытаць пару-тройку вершаў з узятых з сабою складанак. Вішнева я наведваю штогод, таму больш падрабязны расповед пра яго пакіну для іншага відэанарысу, а зараз рушым далей.
На рэчцы першым сустрэў цвіркун. Мабыць, гэта ён аб нечым свіргатаў нам у канцы траўня пад цурбаном ля вогнішча. Тады хаваўся, а цяперака выкараскаўся павітацца. Мабыць, засумаваў.
Акрамя рыбацтва, планавалі трохі зёлак пазбіраць на гарбату, прынамсі верасу. Але сёлета замаруджваўся толькі надыход сапраўднай восені, а квітненне верасу якраз паскорылася, і хутка скончылася. Аб чым я ўвачавідкі ўпэўніўся, калі з кніжкай Васіля Зуёнка выйшаў на той хваёвы ўзлесак-грудок, што ўявіўся мне, як толькі прачытаў верш са словамі “мёд верасовы заварыўся!”. Збянтэжыўся, але верш запісаў.
Услед за верасовай неспадзеўкай чакала шчэ адна. Пялегуючы, так бы мовіць, “смарагдую крозу” развітацца з галаўнямі на знаёмых лукавінах і спадзеючыся сустрэць там добрую зграйку жаданых рыбін, як было летась, ледзь-ледзь разгледзеў некалькі рыбін, якія чуйдух схаваліся, убачыўшы мяне. Зразумеў, што ў такіх варунках не атрымаецца відовішчнай “прыбачкі”, калі ты назіраеш развой чарговага закіду цалкам: і як прынада трапна плюхаецца ля таўсматай яндоўкі абранага табою станістага кленя, і як ён, зацікаўлены, разглядае яе, можа нават злёгку тузануць, а потым рашуча хапае, каб апярэдзіць сваіх хаўруснікаў. Прыйшлося лавіць звычайна: кідаць прынаду, крыху сплынаць яе, ды круціць катушку. Але і такім чынам некалькі адметных для галаўнёвага вуджэння дзяўбуноў атрымаў - калі падгледзеў, якім кірункам курсіруюць самотныя мацакі. І за тое дзякуй, шчодры Вадзянік!
На ўсход вярталіся пад суправаджэнне сапраўднай залевы, якая неспадзявана прагнала нас з маляўнічых берагоў вераснёвай рэчкі.
12 окт 2024
