АЛЛОҲ ДАР БОЛОИ АРШ АСТ, ВА АЛЛОҲ- РО ЛО-МАКОН ГУФТАН, ВА ИНКОР НАМУДАНИ ДАР БОЛО БУДНИ АЛЛОҲ, БА ИҶМОЪИ УЛАМО КУФР АСТ.!! Исботи Истивои Аллоҳ таъоло бар АРШ. Исботи Истиво дар мазҳаби имом АбуҲанифа (раҳматуллоҳи алайҳ): 1) Имом АбуҲанифа (раҳимаҳуллоҳ) гуфтааст: قال الإمام أبو حنيفة: ونقر بأن الله تعالى على العرش استوى من غير أن يكون له حاجة. «Мо қабул дорем, ки Аллоҳ бар Арш қарор гирифтааст, бидуни он ки мӯҳтоҷ ба Арш бошад». (Шарҳул-Васия саҳ.10) 2) Имом АбуҲанифа мӯътақид аст, ки Аллоҳ дар Осмон аст, ин ҳам қавли худи ӯ: الإمام أبو حنيفة رحمه الله يعتقد أن الله في السماء. دل على هذا قوله: «من قال لا أعرف ربي في السماء أم في الأرض فقد كفر، وكذا من قال إنه على العرش، ولا أدري العرش أفي السماء أم في الأرض« «Агар касе бигӯяд, ки намедонам Аллоҳ ( Маъбуди) ман дар осмон аст ё дар замин, кофир шудааст. Ва ҳамчунин агар бигӯяд, ки Ӯ таъоло бар Арш аст, вале намедонам, ки оё Арш дар осмон аст ё дар замин кофир шуда аст.» («Фиқҳи Абсат» саҳ.49 ва «Шарҳи Таҳовӣ» ибни АбилЪизз саҳ. 301 ва ҳамчунин Заҳабӣ дар «Ъулув».) #abu_muhammad_madani
👌 Ва аммо салафият! 🔹Имруз салафият аст, ки бо тамоми бидъат ва хурофот ва ширк мубориза мекунад, 🔸ва агар ба манҳаҷи ҳаққ назар кунем касеки мубориза ъалайҳи бидъат ва ширк мекунад дар ҳақиқат манҳаҷи Расулуллоҳ (ﷺ)-ро тоза карда ва онро пахш ва нашр менамояд. 👌Ва дигар маноҳиҷ! Ё ин ки, машғули бидъатгузорианд; ё ин ки бо салафият мубориза мекунанд. То кунун афроде пайдо нашудаанд, ки бо аҳли бидъат мубориза баранд, магар манҳаҷи Салафи Солеҳ chat.whatsapp.com/Jr5p3ufKZc9AhQg5bynvfv
#ИСТИҒОСА_БО_МУРДАГОН_ШИРКИ_АКБАР_АСТ. Талаб Намудани Мурдагон ва васила қарор додани онҳо байни банда ва Аллоҳ ин Ширки Акбар аст. قال شيخ الإسلام : وقد يخاطبون الميت عند قبره : سل لي ربك . أو يخاطبون الحي وهو غائب كما يخاطبونه لو كان حاضرًا حيا ، وينشدون قصائد يقول احدهم فيها : يا سيدي فلان أنا في حسبك ، أنا في جوارك ،اشفع لي إلى الله ، سل الله لنا أن ينصرنا على عدونا ، سل الله أن يكشف عنا هذه الشدة ، أشكو إليك كذا وكذا فسل الله أن يكشف هذه الكربة . أو أن يقول أحدهم : سل الله أن يغفر لي ... فهذه الأنواع من خطاب الملائكة والأنبياء والصالحين بعد موتهم عند قبورهم وفي مغيبهم وخطاب تماثيلهم هو من أعظم أنواع الشرك مجموع الفتاوى ( 1/ 158 ) . Шайхул Ислом Ибн Таймия Мегуянд: Гоҳо Хитоб мекананд мурдаро дар назди қабраш: Ва Мегуянд: Раббатро дар ҳаққи ман бипурс. Ёки хитоб мекунанд як инсони зиндаи ғоибро чунончи ки як зиндаи ҳозирро хитоб мекунад. ( Аз ин сони ғоиб талаб мекунанд) Ва қасидаҳоеро мехонанд, ки яке аз онҳо дар қасидааш мегуяд: Эй Сайид фалони ман дар ҳимояту кифояти ту ҳастам, Маро дар назди Аллоҳ шафоъат намо, Аз Аллоҳ дар ҳаққи мо бипурс ки моро бар душманҳоямон нусрат бидиҳад, Аз Аллоҳ дуъо кун ки ин сахтиҳоро аз мо бардорад, ман ба ту шикоят менамоям аз ину он пас Аллоҳро дуъо кун ки ин машаққатро осон кунад. Ёки Шахсе ба мурда ва ё инсони ғоиб мегуяд: Аллоҳро дуъо кун ки маро бубахшад... Ҳамаи ин намуд аз хитоб кардани Малоикаҳо Анбиё ва Солеҳон баъд аз маргашон дар назди қабрҳочшон ё дарҳолати ғоиб буданашон ё хитоб намудани расмҳояшон аз бузургтарин намудҳои Ширк аст. Маҷмуъатул Фатава(1/158) Пас васила қарор додани Малоикаву Анбиёву Солеҳон ва Истиғоса (Талаби фарёдраси) қарор додани Мурдагону ғоибҳо ширк аст ва ҳаром аст.
بسم الله الرحمن الرحیم Кадом вақт Аллоҳ Таъоло шахсро ё гурӯҳро ё ҷамоатеро ё қавмеро ё миллатеро дӯст медорад? Аллоҳ Таъоло дар Қуръони Карим ошкорро фармуда аст, танҳо киро дуст медорам. Ва хуб таваҷҷӯҳ кунед ба ин ояти Қуръони! قال الله تعالی: ﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ٣١﴾ [آل عمران: ۳۱]. «ای پیامبر ص بگو: اگر شما خداوند یکتا را دوست دارید، از من پیروی کنید که در این صورت خداوند نیز شما را دوست خواهد داشت و گناهان شما را خواهد آمرزید و خدا، آمرزنده و مهربان است». Тарҷума: (Ай Паёмбар صلی الله علیه وسلم) Бигӯ: Агар шумо Аллоҳ Таъоло дуст доред, пас пайрави аз ман кунед ки дар ин сурат Аллоҳ Таъоло низ шуморо дуст хоҳад дошт ва гуноҳони шуморо мебахшад ва Аллоҳ Таъоло омурзанда ва меҳрубон аст. Сураи Оли Имрон ояти 31: Ай уммати Расули Аллоҳ Таъоло صلی الله علیه وسلم каме ҳушёр шавед ва ба ин ояти Қуръони андеша кунед, чунки дӯсти бо Аллоҳ Таъоло пайрави ва итоат аз Расули Аллоҳ Таъоло صلی الله علیه وسلم аст! وقال تعالی: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَن يَرۡتَدَّ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ أَذِلَّةٍ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ يُجَٰهِدُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوۡمَةَ لَآئِمٖۚ ذَٰلِكَ فَضۡلُ ٱللَّهِ يُؤۡتِيهِ مَن يَشَآءُۚ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٌ٥٤﴾ [المائدة: ۵۴]. «ای کسانی که ایمان آوردهاید! هر کس از شما از آیین خود باز گردد (کوچکترین زیانی به خداوند نمیرساند و) در آینده خداوند جمعیتی را (به جای آنان بر روی زمین) خواهد آورد که خداوند آنان را دوست دارد و آنها هم خداوند را دوست دارند و ایشان نسبت به مؤمنان نرمخو و فروتن بوده و در برابر کافران سرسخت و با عزت میباشند. در راه خدا جهاد میکنند و از ملامت هیچ ملامتگری، هراسی به خود راه نمیدهند، این هم فضل خداست و خداوند آن را به هر کس که بخواهد، عطا میکند و خداوند دارای فضل فراوان و (از مستحقان آن) آگاه است». Тарҷума: Ай касоне ки имон овардаед! Ҳар касе аз шумо аз дини худ боз гардад ( кӯчактарин зиёне ба Аллоҳ Таъоло намерасонад ва ) дар оянда Аллоҳ Таъоло ҷамъиятиро ( ба ҷои онон бар рӯйи замин ) хоҳад овард ки Аллоҳ Таъоло инсонро дӯст дорад ва онҳо ҳам Аллоҳ Таъоло ро дуст медоранд, ва онҳо нисбат бар мӯъминон фурӯхтан буда ва дар баробари кофирон сарсахт мебошанд, ва дар роҳи Аллоҳ Таъоло ҷиҳод мекунанд, ва аз маломате ҳеҷ маломатгаре наметарсанд, ин ҳам фазли Аллоҳ Таъоло аст, ва Аллоҳ Таъоло онро ба ҳар касе хоҳад ато мекунад, ва Аллоҳ Таъоло дорои фазли бисёр ва доно аст. Сураи Моида ояти 54: Бародарон ва Хоҳарони Азизам ҳар як мусалмон вазифаи имонияш ин аст ки аз Расули Аллоҳ Таъоло صلی الله علیه وسلم итоат кунанд то бо Аллоҳ Таъоло дӯсти барқарор кунад, Чунки бе итоати Расули Аллоҳ Таъоло صلی الله علیه و бо Аллоҳ Таъоло дӯсти кардан ғайри имкон аст. Ва бисёр мардума мебинем дар ҳоле ки даъво бо забонашон мекунанд ва мегӯянд Аллоҳ Таъоло ро дуст медорем ва дар амал муқобили гуфтаҳои худ амал мекунанд ки дар асл рафторашон нишон медиҳад ки онҳо Аллоҳ Таъоло ро дуст намедоранд. Аллоҳ Таъоло ҳеҷ вақт ин гурӯҳҳоро дуст намедорад. 1: Кофирон. 2: Мунофиқон. 3: Золимон. 4: Фосиқон. 5 : Камбағали муттакабир. 6: Ва шахсоне таҷовуз корон ки ба гуноҳ бисёр майл доранд. Ва Аллоҳ Таъоло танҳо муъминонро дуст медорад ки баъд аз имон овардан пайрави Расули Аллоҳ Таъоло صلی الله علیه وسلم бошанд! Ва қазоват бар шумо бародарон бубинед аз кадом гурӯҳ ҳастед! Дар ҳақи банда дуо гӯй бошед.
بسم الله الرحمن الرحيم Посух ба як шубҳа! Баъзеҳо чунин гумон мекунанд, ки тақсими тавҳид ба қисматҳои сегона бидъате ҳаст ва аз тақсимоти ШайхулИслом ибни Таймия ва шайх Муҳаммад ибни Абдулваҳҳоб мебошад. Барои посух додан ба ин шубҳа меравем ба суроғи гузаштагон (яъне салафи солеҳи ин уммат) ва мин ҷумла олимони ҳанафӣ, ки дар масоили эътиқодӣ таълифоте доранд. Яке аз донишмандони мутааххири ҳанафӣ, аллома ва муҳаддиси бузурги ҳанафӣ - Шоҳ Валийюллоҳи Деҳлавӣ дар китоби «Ҳуҷҷатул-лоҳил-болиға» мегӯяд: «Тавҳид - ва он бар се мартаба аст: Аввал - Тавҳиди ибодат. Пас тоғутҳоро парастиш нахоҳад кард, ва парастиши тоғутро бад хоҳад дид, ҳамчуноне, ки партоб шудан ва фиканда шудани худро бар оташ бад мебинад. Дуввум - Ҳеҷ қудрат ва қувваву чорае ҷуз барои Аллоҳ таъоло дар касе набинад. Ва дар ҷаҳони ҳастӣ, муассире набинад, ҷуз қудрати вуҷубия… Саввум - Муътақид бар ин бошад, ки Ҳақ таъоло муназзаҳ аст аз монандӣ ва мушобаҳат ба махлуқот. Ва сифоти Ӯ таъоло мисли сифоти махлуқот нест…». (Ҳуҷҷатуллоҳи болиға 2-248). Ва қабл аз аллома Валийюллоҳи Деҳлавӣ, низ ин тақсим вуҷуд доштаву дар кутуби аҳли суннат зикр шудааст: Матни аввал: Имом Абуҳанифа (раҳимаҳуллоҳ) дар китоби Фиқҳи Абсат гуфтааст: الله يدعى من أعلى لا من أسفل ، لأنَّ الأسفل ليس من وصف الربوبية والألوهية في شيء * فقوله : ( يدعى من أعلى لا من أسفل فيه إثبات العلو لله، وهو من توحيد الأسماء والصفات ) وفيه رد على الجهمية والمعتزلة والأشاعرة والماتريدية وغيرهم من نفاة العلو * وقوله : ( من وصف الربوبية ) فيه إثبات توحيد الربوبية * وقوله: ( والألوهية ) فيه إثبات توحيد الألوهية «Аллоҳ (субҳонаҳу ва таъоло)-ро аз тарафи Ъулувв (боло ва фавқ) мехонанд ва дуъо мекунанд, на аз тарафи поён ва зеру асфал. Зеро ки «асфал» (зеру поён) аз сифоти рубубият ва улуҳийят нест». Дар ин гуфтаи имом исботи ҳар се қисмати тавҳид аст. Дар исботи васфи «Ъулувв ва фавқийят» ки аз тавҳиди асмо ва сифот мебошад, раддест бар ҷаҳамия, муътазила ва ашоъираву мотуридия ва ғайраҳо, ки сифати ъулувро инкор мекунанд. Дар ибораи «аз сифоти рубубият» исботи тавҳиди рубубият аст. Ва дар ибораи «улуҳийят» исботи тавҳиди улуҳийят. Матни дуввум: Имом Абуабдуллоҳ Убайдуллоҳ Муҳаммад ибни Батта ал-Ъабкарӣ (ваф. 387 ҳ.) дар китоби худ Ал-Ибона мегӯяд: أصل الإيمان بالله الذي يجب على الخلق اعتقاده في إثبات الإيمان به ثلاثة أشياء أحدها: أن يعتقد العبد ربانيته ليكون بذلك مبايناً لمذهب أهل التعطيل الذين لا يثبتون صانعاً والثاني: أن يعتقد وحدانيته ليكون مبايناً بذلك مذاهب أهل الشرك الذين أقروا بالصانع وأشركوا معه في العبادة غيره والثالث: أن يعتقده موصوفاً بالصفات التي لا يجوز إلا أن يكون موصوفاً بها من العلم والقدرة والحكمة وسائر ما وصف به نفسه في كتابه «Асли имон ба Аллоҳ таъоло, ки эътиқод бар он воҷиб аст, то ки имон собит гардад, бар се чиз аст: Аввал: Эътиқод кунад раббонияти Ӯро, то ки бо ин эътиқоди худ аз мазҳаби аҳли таътил ҷудо гардад. Аҳли таътил, ки сонеъе (бар ин олам) намедонанд. Дуввум: Ваҳдонияти Ӯро муътақид бошад, токи аз мазоҳиби аҳли ширк ҷудо гардад. Онҳое, ки сонеъ ва созандае иқрор карданд, аммо дар парастиш ба Ӯ ширк варзиданд. Саввум: Муътақид бошад бар он, ки Ӯ таъоло мавсуф аст ба сифоте, ки ҷоиз нест магар инки муттасиф ба он бошад. Аз илму қудрат ва ҳикмат ва дигар сифатҳое ки хешро дар китоби худ васф кардааст». Имом ибни Батта, (номи пурраи китоб: الإبانة عن شريعة الفرقة الناجية ومجانبة الفرق المذمومة). Матни саввум: Имом Абуҷаъфари Таҳовӣ (ваф. 321) дар муқаддимаи матни хеш дар «Ақидаи Таҳовӣ» гуфтааст: إن الله واحد لا شريك له ، ولا شيء مثله ، ولا شيء يعجزه، ولا إله غيره * فقوله : ( ولا شي مثله )هذا من توحيد الأسماء والصفات وقوله : ( ولا شيء يعجزه ) هذا من توحيد الربوبية وقوله : (ولا إله غيره) هذا من توحيد الألوهية «Ба дурустӣ, ки Аллоҳ ягона ҳасту шарике надорад, ва ҳеҷ чизе монанди Ӯ нест, ва аз чизе оҷиз нест, ва маъбуде (барҳаққ) ғайри Ӯ нест». Дар ибораи «чизе монанди Ӯ нест», исботи тавҳиди асмо ва сифот аст. Ва дар ибораи «аз чизе оҷиз нест», исботи тавҳиди рубубият аст. Ва дар ибораи «маъбуде (барҳаққ) ғайри Ӯ нест» исботи тавҳиди улуҳийят мебошад. Ва ахиран ин посухро бо ояте аз китоби Аллоҳ хотима мебахшам, ки ин оят ҳар се навъ аз анвоъи тавҳидро дарбар гирифтааст: رَبُّ السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا بَيْنَھُمَا فَاعْبُدْهُ وَاصْطَبِرْ لِعِبَادَتهِِ ھَلْ تَعْلَمُ لهَُ سَمِيّاً *** فقوله (ربُّ السموات والأرض وما بينهما) فيه إثبات الربوبية وقوله ( فاعبده) فيه إثبات توحيد العبادة وقوله ( هل تعلم له سميَّا ) فيه توحيد الأسماء الداله إلى معاني «Парвардигори осмонҳову замин ва ончӣ, ки миёни онҳост. Пас (ҳол онки чунин аст) танҳо Ӯро парастиш кун ва бар ибодату парастиши Ӯ шикебову бардавом бош. Оё шабиҳу ҳамонанде барои Ӯ (ки Холиқу Розиқ ва Олиму Қодир ва Ҳайю Қайюм… аст) пайдо хоҳӣ кард (то дасти ниёз ба сӯйи ӯ дароз кунӣ?)». (Сураи Марям 65) #abu_muhammad_madani
Шайх Ибни Боз ва Шайх Афифи мегуянд: Ҳар касеки куфраш собит шуд пас бар ту воҷиб аст ки эътиқоди куфраш куни, ва ҳукм бар кофир буданаш куни. Ва ба Валиюл Амр зарур аст ки ҳадди риддаро бар болоу у ҷори кунад ( Ҳамчун муртад сарашро занад) агар тавба накунад. Ва ҳар касеки ин кофир шударо кофир нашуморад худаш кофир аст, ба ҷуз дар ҳолатеки шубҳа дошта бошад , ки кашф карданаш зарур аст. (ФАТОВОИ ЛАҶНА 2/ 93) Бо ҳазорҳо суханҳои уламо дар назди мо ҳаст аз Салаф то Халаф Алҳамдулиллаҳ мо динамонро бо ҳуҷҷат мегирему меомузем таъассуб надорем. Аммо мурҷиъаҳо ғайраз таъассубу сайт бози ва таънаи хушку холи дигар коре наметавонанд. ✍Абу Муҳаммади Маданӣ.
Куфри Ҳукм фақат Эътиқоди нест балки ҳам куфри қавли ва ҳам куфри Амалиҳам ҳаст. 1) Куфри ҳукми Эътиқоди 2) Куфри Ҳукми Амали 3) Куфри Ҳукми Қавли. Аз ҳамин ҷиҳат агар як ҳоким бигуяд ки ҳукми Шариъат авзал аст аммо ба ҳукми ғайри Аллоҳ мутлақан ҳукм намояд кофир аст. Куфраш куфри Амали ва Қавли аст. Иҷмо Ибни мунзир. Имом Шофеъи. Исҳоқ бин Роҳавайҳ ва Ибни ҳазм нақл мекунанд. Аммо касонеки мегуянд ҳукм фақат куфри Эътиқоди аст ва Амаливу Қавли надорад, онҳо Мурҷиъаҳо ҳастанд ки куфри Амали ва қавлиро қабул надоранд ва мухолифи Аҳли Суннат ва Салави уммат ҳастанд. Абу муҳаммад мадаӣ.
بسم الله الرحمن الحيم Оё ин ибора аз Имом Молик бин Анас саҳеҳ аст? Ҳар касе фақеҳ шуд аммо суфи нашуд зиндиқ шудааст: Ин сухан аз Имом Молик собит нашудааст балки нисбат доданаш ба Имом Молик ин як туҳмат ва буҳтон аст. Ва худи Суфиҳо ин суханро ба яке аз Имомонашон нисбат медиҳанд ки у Иброҳими Дассуқи аст. Яъне ин ибораи сохтаи худи Суфиҳои зол аст на ибораи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат. Китоби Имом Молик дар наздамон вуҷуд дорад "Муватта" аз аввал то охираш дар бораи васфи хубии суфи ягон калима сухан вуҷуд надорад балки аз имом молик бо ривояти саҳеҳ гумроҳии суфиҳо собит шудааст. Имом Молик мегуянд: 2. قال الونشريسي: (حكى عياض عن التنيسي أنه قال: كنا عند مالك وأصحابه حوله، فقال رجل من أهل نصيبين: يا أبا عبد الله، عندنا قوم يقال لهم الصوفية، يأكلون كثيراً، ثم يأخذون في القصائد، ثم يقومون فيرقصون. فقال مالك: أصبيان هم؟ قال: لا. قال مالك: أمجانين هم؟ قال: لا، قوم مشايخ، وغير ذلك عقلاء. فقال مالك: ما سمعت أحداً من أهل الإسلام يفعل هذا إلا أن يكون مجنوناً أوصبياً. قال الونشريسي: فهذا بين أنه ليس من شأن الإسلام، ثم يقال: فلو فعلوه على جهة اللعب كما يفعله الصبيان لكان أخف عليهم، مع ما فيه من إسقاط الحشمة، وإذهاب المروءة، وترك هدى أهل الإسلام، وأرباب العقول، لكنهم يفعلونه على جهة التقرب إلى الله والتعبد به، وأن فاعله أفضل من تاركه، هذا أدهى وأمر، حيث يعتقدون أن اللهو واللعب عبادة، وذلك من أعظم البدع المحرمات، الموقعة في الضلالة، الموجبة للنار، والعياذ بالله). Амалҳоеки суфиҳо аз рақсу девонаги анҷом медиҳанд танҳо кудакҳо ё маҷонин анҷом медиҳанд на инсони оқил.! 3. وقال مالك: (من أحدث في هذه الأمة شيئاً لم يكن عليه سلفها فقد زعم أن رسول الله خان الرسالة). Ҳар касе дар ин Уммат чизеро ба вуҷуд овард ки салафи ин уммат онро анҷом намедоданд, бадурустики даъво кардааст ки Расулаллоҳ ба рисолат хиёнат кардаанд. Имруз амалҳои суфиҳо ва даъвоҳояшон ҳамин таъна задан ба Расулаллоҳ ва Саҳобагон аст. Имом Шофеи Суфиҳоро зиндиқ гуфтаанд. Ҳоло онки Суфиҳои аввал мисли суфиҳои имруза ошкор мушрику қабр параст набуданд. Бидонед ки ҳамаи фирқаҳои бидъати ҳамеша суханҳои дуругу бофташударо ба имомҳои Аҳли Суннат нисбат медиҳанд то мазҳаби ширкияшонро пеш баранд, замоне таҳқиқи менамоед мефаҳмед ки ин суханҳоро уламои Аҳли Суннат нагуфтаанд. Абу Муҳамиад Маданӣ
Шайх Ибни Боз ва Шайх Афифи мегуянд: Ҳар касеки куфраш собит шуд пас бар ту воҷиб аст ки эътиқоди куфраш куни, ва ҳукм бар кофир буданаш куни. Ва ба Валиюл Амр зарур аст ки ҳадди риддаро бар болоу у ҷори кунад ( Ҳамчун муртад сарашро занад) агар тавба накунад. Ва ҳар касеки ин кофир шударо кофир нашуморад худаш кофир аст, ба ҷуз дар ҳолатеки шубҳа дошта бошад , ки кашф карданаш зарур аст. (ФАТОВОИ ЛАҶНА 2/ 93) Бо ҳазорҳо суханҳои уламо дар назди мо ҳаст аз Салаф то Халаф Алҳамдулиллаҳ мо динамонро бо ҳуҷҷат мегирему меомузем таъассуб надорем. Аммо мурҷиъаҳо ғайраз таъассубу сайт бози ва таънаи хушку холи дигар коре наметавонанд. ✍Абу Муҳаммади Маданӣ.
