Сябры, калі ласка, пастаўце кнізе лайк! Так яе паслухае больш людзей! // Каб прагцягнуць з таго ж месца, дзе вы раней скончылі, націсніце "Захаваць" - "Глядзець пазней" Таймкоды: 00:00 Раздзел 1 39:11 Раздзел 2 1:00:06 Раздзел 3 1:35:28 Раздзел 4 1:58:20 Раздзел 5 2:09:03 Раздзел 6 2:27:58 Раздзел 7 2:39:10 Раздзел 8 3:10:04 Раздзел 9 3:16:18 Раздзел 10 3:25:06 Раздзел 11 3:27:14 Раздзел 12
Праслухала кнiгу з вялiкiм захапленнем.Вялiкi дзякуй Святлане Курс за таленавiтую падачу гiсторыi беларускага народа,той гiсторыi , расказанную людзьмi,якiя былi сведкамi цi носьбiтамi успамiнау пра жудасныя падзеi на працягу 100 гадоу (ад 1918 да 2019) на заходняй тэрыторыi нашей краiны.А яшчэ цяжкае уражанне засталося ад самiх людей,пра якiх распавядае нам аутарка.Пачынаеш думать,што амаль у кожнага чалавека унутры знаходзiцца штосьцi страшные,пачварнае,нядобрае,незалежна ад ражыму,у якiм гэты чалавек апынууся.
"вось так i жылi" - як у мiжсвеццi. З аднаго боку iшлi- руйнавалi, забiвалi, з другога iшлi - гвалтавалi, знiшчалi, а сёння зноу^ "русский мир" - каб у вас вочы павылазiлi ужо. Дайце людзям жыць, доу^бнi. Жыве Беларусь!
Шчыра дзякую за кнігу! Яшчэ ніколі я не слухала твор на роднай мове з такой асалодаю, з такім смуткам, пазнаючы ў незнаёмых героях гэтага аповеду знаёмых мне людзей Заходняй Беларусі... У галаве процьма думак і трывог. Мяне не было яшчэ на белым свеце ні ў 20-ых, ні нават у пачатку 60-ых, але тое, што я пачула, мне вельмі знаёма, і больш за тое, яно існуе ў нашых вёсках да сённяшняга дня...
Якія прыгожыя й глыбокія метафары... "Анілінавыя алоўкі трэба час ад часу сьліміць, каб хвацка пісалі. Толькі, што праз гэта ў цябе пераходзіць іх атрута. То бок такім чынам ты нібыта прыплочваеш за сваю пісаніну жыцьцём, а пісаніна тая ўся на тваёй сьліме, як ластаўчыны гнёзды". "Калі ў цябе няма свайго транспарту, пасься шостай вечара зь Ліпеню ня выедзеш. Ліпень замірае, адключаецца ад сьвету, складвае лабатую галаву на лапы сваіх дарог, і вакол яго чарнеюць лясы й цьмяна сьвецяцца вёскі".
Дзякуй вялікі! Слухаю і часам слёзы цякуць: як людзі нацярпеліся, як выжывалі, але не трацілі беларусы годнасці сваёй і цяпер не страцім. Жыве Беларусь! І будзе жыць вечна!
Дзякуй, Светлана, за кнiгу. Як жыць з такiмi ведамi? Як гэта можна было напiсаць i не памерцi сто разоу! Як увогуле жыць на гэтай крывавай зямлi i побач з гэтымi людьзмi! Калi нашая зямля не ад, то што есць ад!?!?! Вы вельмi трывалая жанчына!
Дзякуй вялікі за кнігу і агучку асабліва ( бы свою бабу паслухала. Тая так сама роўна і проста, бы аб нечым звычайным, распавядала пра розныя жудасныя рэчы). Як ужо тут пісалі, сапраўды як 100 гадоў адзіноты. Цяжкасці, пакуты, смерці... І усе па крузе. Яшчэ раз вялікі дзякуй!
Падобна на тое, што кнігі ў тэкставым фармаце (нават у электроннай вэрсіі) няма ў продажы. Магчыма я проста кепска шукаў (насамрэч не). Часьцей за ўсё чамусьці траплялася фармулёўка "замова недасяжная", то бок ня проста "няма ў наяўнасьці" альбо "пад заказ". Таму дадатковы дзякуй за магчымасьць мець доступ да твору. Дзякуй таксама за працу, за магчымасьць даведацца аб гэтым моцным, неардынарным і (магчыма) неадназначным творы й зазнаць яго праз вашую начытку.
Дзякуй вялікі! Цяжка было перапыняцца ў праслухоўванні... Падсела на сюжэт і голас агучкі... Цікава, будзе ў нас літаратура са шчаслівай развязкай?!! Дзякуй за перажытае!
Una auténtica obra de arte! El texto lleno de simbolismos y metáforas nos traslada a un ambiente rural y "cienagoso", donde se desarrollan los acontecimientos. Una verdadera oda a lo nacional y regional. Transmite un gran amor a su tierra. Enhorabuena a la autora!
Якія лёсы, якія пакуты, якая гісторыя. Як быццам бы бабулю сваю слухала. І пра партызан і пра немцаў, і як ў балотах хаваліся. Яна сама з Хойніцкага раёна. То мясьціны блізкія. Сьветлая памяць усім нашым. ❤ Адкапалі крыніцу... Хай ўжо да добрага🙏🙏
Праглынула кнігу! Балотная казка... Бррр.... Так шмат у ёй пра боль, пра смерць, пра пакуты, пра гвалт, пра здраду... Радзіва Прудок --кніга пра жыццё, а Па што ідзеш,воўча?-- пра смерць і пра жыццё з пакутамі, пра злых людзей.
Вялікі дзякуй, спадарыня Святлана за такі прыўкрасны глыбокі твор, за цудоўную сакавітую мову, якою ён напісаны. Падчас праслухоўвання мне прыгадалася тое, што аднойчы сказала мая прабабуля пра партызан:-(...хоць яна была з Гарадзеншчыны... Таксама спадарыні Алене вялікі дзякуй за таленавітае выкананне.
Калі ж напісана гэта кніга?? Слухаю пра 20-ы год, а перад вачыма стаяць паміраючыя вёскі Берасьцейшчыны. У іх менавіта так, як у гэтай кнізе: цемень і хімічны аловак...
@@lenayanse Ева Вежнавец, сапраўднае імя Святлана Курс (нар. 1972, в. Загалле, Любанскі раён) - беларуская пісьменніца, журналістка (Вiкiпедыя).... а когда слушаешь книгу, то кажется, что это очевидец рассказывает свою историю
Не ведаю, ці слухаў дзеля трэсці кнігі, ці каб заварожыцца прыгажосцю агучкі гэтага тэксту. Дзякуй аўторце і чытаючай гэту цікавую кніжку, якую інач не прачытаў бы, бо пакуль не маю на тое часу.
Ну, і мова! Ё-маё! Адсоткаў пяць - ані не разумею, яшчэ адсоткаў дзесяць - туды-сюды па кантэксту, а больш па інтуіцыі. Дзе б знайсці такі слоўнік з беларускай на беларускую!? Яшчэ назвы самабытныя на слых вельмі цяжка ўспрымаюцца, даводзіцца праслухоўваць па некалькі разоў. Каб дзе тэкст знайсці, вачамі можа было б лягчэй. І слоўнік тлумачальны.
@@Цётка Дык, я ж не навічок у беларускай, з дзяцінства ведаю, але не помню другі такі твор, каб было столькі цяжкасцяў для разумення. Аповесць спадабалася дарэчы.
@@ludmilachulkova3822 Магчыма, гэта праз дыялектызмы, якіх багата. Тлумачэньне некаторых можна паглядзець у інтэрнэт-слоўніку "Скарнік". А папяровая кніжка ёсьць на "кніганошы". Толькі ў полі пошуку трэба набіраць менавіта назву кнігі (бо калі шукаць па аўтару, нічога ня знойдзецца).
Нажаль не мой жанр. Праслухаў па двух прычынах першая што агучана па беларуску, другая было цікава пра што зараз пішуць беларусы. Поспехаў аўтарцы. За прасоўванне беларускага.
Извините что по-русски (нет белорусского шрифта). Эта книга может паспрачацца с Короткевичем, Алексеевич, а может и с Быковым. Это просто глыба.... А мова наша - просто песня....
