Бародар ғами диламро боз ҳам зиёд тар карди чунки очаҷонакиманҳам дар ҳаёт нест ва ду писири хурдии очаам оила дор нест дар рузи туяшон мисли шумо оча мекобан вале афсус
Модарҷонам Мӯят шуда модар сафед, Аз дарди фарзандони хеш. Умре ту заҳмат мекаши, Ҳасти ба ёди мо пареш. Дар доманат гаштам калон, Бо ту будам доим ҷавон. Ман бо дуои неки ту, Дар зиндагиам қадрдон. Бо сад ҳазорон ормон, Дар ҷаҳони бекарон. Бо номи некат, модаро, Ман менависам достон. Бо ту сурудам дилкаш аст, Шеъри вуҷудам дилкаш аст. Дар рӯзи сарди зиндагӣ, Андар дилам чун оташ аст. Эй модарам ту бо манӣ, Арзандаи сад аҳсанӣ. Дар ин ҷаҳону он ҷаҳон, Домони ту аст гулшане. Ҳайдар Маҳмадзода, Модар барои фарзанд қиматтарин, меҳрубонтарин ва арзиштарин шахс дар ҳаёт ба ҳисоб меравад. Ҳеҷ кас ҷойи модарро дар ин дунё гирифтан наметавонад. Модар фаришта буд, аммо ӯ болу пар надошт. Худованди меҳрубон ун модароне, ки ҳоло дар қайди ҳаёт нестанд, ҷояшон дар ҷаннат ва хонаи охираташонро яке аз боғҳои Ҷаннат-ул-Фирдавс гардонида бошад. ОМИН.