Қарасөзге келгенде, Халқым «Сөйле» дегенде Табаны тайпақ сүргінмін, Тауысқан топты жорғалап. Талай жыйын көргенмін, Сөзден шашу бергенмін, Кіші Жүздің аймағы - Алшынды біраз аралап. Бәйгілі жерде келгенмін, Көріне шауып даралап. Мерекенің үстіне Құдай айдап келгенмін, Тұрмайын енді қорғалап. Сөйлесем сөзге кетемін Ақ киіктей ормалап, Керектерің сөз болса Ақтарайын дорбалап. Неге аяйын желсөзді Келгенде халқым қаумалап. Қыз-келіншек қасымда, Бозбала тұрса саумалап. Атасы тегін желсөзім Сатып алған нәрсе емес Пұл шығарып саудалап. Менің сөзім тегін-ді, Аржағы байлық өнімді, Айтар сөзге келгенде Шабатын жүйрік мен едім Күншілік жолға төзімді. Тыңдаған жұртым танитын Айтпасам да өзімді, Мерекелі жыйынға Келтірген күні кезімді. Сөз кәусәрі бұлақтан Қандырайын шөліңді. Біз он екі ата Байұлы, «Аға» дейміз Әлімді. Әлім берсе жолымды, Мен бастайын тойыңды. Тойың тойға ұлассын, Ойыл мен Қиыл бойында. Сәрсембінің сәтті күн - Шаттанып шағбан айында. «Баста» десең бастайын, Жолымды неге тастайын? Келген күні қайымға. Сөз желісі таңдайда, Келіп тұр бүгін ыңғайға. Сөйлеп қалған қызыл тіл Неге іркілсін бұндайда. Бастап тұрған тойыңды, Қыздырған сауық-жиынды, Мен - Қалнияз Адайда Тыңдатқан сөзін талайға… Биік қылып сөйлейін Асқардың Алатауындай, Нөсерлетіп сөйлейін Селдете құйған жауындай. Тәтті қылып сөйлейін Жаңа піскен қауындай. Шыны қылып сөйлейін Жіліктің аққан майындай. Қылтыңдатып сөйлейін Қысырдың емген тайындай. Сылаңдатып сөйлейін Жалғыз үйдің қызындай. Байұлыда белгілі Ұстазым Тіней Өгізбай - Неше буын жыр төккен Он екі баспа қобыздай. Таза қылып сөйлейін Бұлақтың мөлдір суындай. Жылтылдатып сөйлейін Сары алтынның буындай. Тосылып сөзден көрмеген Адайда айтқыш Абылдай - Шабатын жүйрік мен едім Сөзге қамшы салдырмай. Қаумалаған қарындас, Құмарыңды сөбенен Кетейін неге қандырмай?!.
