Дзякуй ,вялики дзякуй ! Таким людзям,...якия с такой любоую и захапленнем,цикавяцца и беражлива захоуваюць ,гисторыю и спадчыну .... И ен так расказвае...!!!!!..
Пані сказала, що на Поліссі бусь називають буськО, а трохи нижче, в Галичині, Україна, кажуть бУзьок. Вельмі добрая у вас перадача. Прывітанне з Украіны!
😚Недалёка ад вёскі Шапялевічы, што ў Круглянскім раёне Магілёўскай вобласці Беларусі, ёсць невялікае возера. Возера схавалася ў лесе, побач яшчэ чатыры такіх жа невялікіх, і без правадыра знайсці яго даволі складана. Мясцовыя жыхары называюць Яго-Святое возера, а на картах яно адзначана як Хотомле.За ўвесь час, што засталося на людской памяці, у возеры ніхто не патануў. Гэта дружна пацвярджаюць старыя з навакольных вёсак.Вада ў возеры цёмнага колеру, у ёй вялікае ўтрыманне срэбра. Яна можа стаяць гадамі і не заквітнее. Але самае цікавае - пра возера Хотомле ёсць легенда.Паводле легенды, калісьці на месцы возера стаяла царква і размяшчалася вёска. Жылі тут звычайныя людзі, якія хацелі і ўмелі працаваць і, пасля цяжкага працоўнага дня, адпачываць і весяліцца. А ў цяжкія часы гэтыя людзі, як і ўсе ў той час, знаходзілі суцяшэнне ў царкве. Напалі на гэтую вёску ворагі. І людзі схаваліся ў царкве. У той час, як ворагі, рабавалі і палілі вёску, людзі маліліся ў царкве, і прасілі ў Бога дапамогі. Гасподзь пачуў іх малітвы: царква з людзьмі і разрабаваная і спаленая вёска праваліліся пад зямлю, а на гэтым месцы ўтварылася дзіўнае па сваёй прыгажосці і глыбіні возера. Кажуць, што ранняй летняй раніцай, калі заціхае нават птушыныя спевы, калі прыслухацца, то можна пачуць царкоўныя спевы.Падобных легенд пра беларускія азёры хоць адбаўляй - я чула ўжо з дзясятак пра розныя месцы. І амаль у кожным выпадку два варыянты. Першы-патанула вёска, другі-патанула царква. І ў варыянтах з царквой абавязкова гаворыцца, што ў ясную месяцовую ноч чутны звон званоў.Але вось з Хотомле справа ідзе па-іншаму. Гэтай легендзе ёсць цалкам матэрыяльнае пацверджанне. Гадоў восем-дзесяць гадоў таму на возеры вырашылі ўладкаваць масткі для купання, таму як берагавой лініі ў яго практычна няма, яна зачынена плавае па вадзе разрослым мохам. Справа была летам, на возера прыехалі Аквалангісты.Пасля апускання хлопцы распавялі, што на дне сапраўды ёсць добра якія захаваліся вясковыя зрубы, абнесены частаколам. Нейкая колькасць бярвення ад частаколу нават дасталі, каб зрабіць апоры для масткоў (за многія гады ў вадзе дрэва набыло трываласць каменя). Бярвёны ад зрубаў па сведчаннях аквалангістаў былі таўшчынёй з тулава дарослага чалавека
Вялікій вам дзякуй за падарожжа.Я усё жіцьце пражыла у Беларусі.але амаль нідзе ня ябыла і мову родную ня вывучала.. і толькі у мінулым годзе.дзякуючы такім маладым і таленавітым суайчыньнікам я пачала вывучаць мову ,карвстацца ёю..і ганарыццы своёй краінай...сваімі гераічнымі грамадзянамі. Пахне чабор!
Вельмі годны гэты ваш канал "Годна"!!! Дзякуй за працу, аптымізм і цудоўны настрой. Жадаю вам і надалей плёну і залатой кнопкі Ютуба. Хай шчасціць :)))
Распавяду адну легенду пра месца свайго жыхарства Капыль. Жыў калісьці даўно адзін князь і была ў князя дачка прыгожая прыгожая і ад простага люду схованая бацькам у вялікай вежы. Адтуль яна назірала на раку, якая цякла не далёка і ўвогуле навокал :) звалі яе Паліна або скарочана Поля. Аднойчы летам яна ўбачыла пастуха, які іграў на дудачцы. Дык вось наша дзяўчынка нічога лепшага не прыдумала як пераапрануцца ў простую сялянскую дзяўчынку і таемна выйсці з вежы бліжэй да пастуха. Пастуха звалі Коля, як не складана здагадацца па ўсіх канонах галівудскіх фільмаў або хутчэй бразільскіх серыялаў наш герой закахаўся ў Полю і канешне яны вырашылі ўцячы, а як дп інакш. Бацька пра ўсё натуральна даведаўся бо былі і ў тыя часы здраднікі-стукачы) і замкнуў яе ў вежы. Ноччу Колян падплыў на чоўне да вежы падудзеў у дудку. Поля нейкім чынам вызвалілася, села ў човен і паплылі яны разам, але была навальніца і бура, бліскала маланка і нашыя героі патанулі. Бацька быў у роспачы і пракляў гэтая возера і рэчку. Месца ад праклёну правалілася пад зямлю, а жыхары сталі называць гэтае месца імёнамі закаханых Коля і Поля, а потым аб'ядналі Капыль так гэтая мястэчка завецца і зараз)) калі хто-небудзь дачытаў да канца гэтую маю пісаніну табе вялікая пашана і павага 👍👍👍
Легенда аб Дрэва каханьня !!! многія праходзяць па Першамайскай вуліцы, па левым баку ў бок ДК на рагу дома №7 (зебра нахільная нават праз дарогу да яе вядзе) ёсьць бярозка незвычайная такая выгнутая ненатуральна й жывая! так вось легенда абвяшчае, калі то шмат гадоў таму (тады не моцна яшчэ былі распаўсюджаныя сотавыя тэлефоны, тэлефанавалі прызначалі сустрэчы па звычайным тэлефоне абумаўляючы час сустрэчы наперад) жылі ў суседніх дамах хлопец і дзяўчына, і яны вельмі адзін аднаго любілі. Але бацькі іх былі супраць і ўсяляк забаранялі сустракацца маладым, маўляў не пару й рознага дастатку іх сем’і былі! І нашы Рамэа й Джульета хадзілі на спатканьні да бярозкі гэтай позьняй ноччу, калі ўсе сьпяць і іх ня бачаць! І вось надышла зімовая пара, і тыя спатканьні былі ў цяжар, маразы тады моцныя былі й цяжка было выстаяць хоць ты апрануты ў мноства одёжек. І вось у поўнач, пара тая сустракалася ў бярозкі, і холадна ім было, але сэрца ўсё ж грэлі, але недастаткова што б сагрэцца! І паводле паданьня легенды гэтай, бярозка выгнулася, што б тая пара села, і адзін аднаму бліжэй, і што б ямчэй было й цяплей ім, і варковать і любавацца адзін адным, і даўжэй, і што б запал іх не астыў, яна іх сагравала . Сваю любоў яны захавалі й надоўга, і вытрымалі нават у люты мароз. І вось бацькі як то даведаўшыся, за імі прасачылі, і ўбачыўшы карціну, як бярозка схілілася да іх дзецям, бацькі абодвух бакоў далі згоду сваё й дабраславеньне. Тая пара, ужо годует дзетак 2-х (хлопчыка й дзяўчынку) але й пра бярозку не забываюць, часам прыходзяць да яе й упрыгожваюць месца побач, на дрэва не сядаючы (бо гэта месца для іншых закаханых і толькі строга ў поўнач і ў любы час года). Мікашэвічы
С АРХЕОЛОГИЕЙ ( БЕДНОВАТО ) ! ЖАЛЬ ЧТО ( МАМОНТЫ НЕДОЖИЛИ ) ! А ВОТ ( ЗУБРЫ ВЕЛИКАНЫ ) , ЭТО ( И ЕСТЬ ПЕРВОБЫТНОЕ - ЖИВОЕ ) ЧУДО ! СПАСИБО ( НЕ РАВНОДУШНЫМ ЛЮДЯМ ) !
00:00 Кароткі агляд выпуска 00:30 Юравічы 01:05 Першабытная стаянка ў Юравічах 02:23 вёска Цераблічы. Палеская душа 03:59 Школьны музей у Юравічах 04:26 Музей драўлянай скульптуры ў Цераблічах 06:07 Касцёл і калегіум Езуітаў 07:04 Сапраўдны Слуцкі пояс 09:46 Агурковая сталіца 10:50 Топавая лакацыя для фотачак у інсту 11:17 Тураў 12:22 Ці можна карміць качак хлебам? Адказвае арнітолаг 14:02 Тураў і Канстанцін Астрожскі 15:04 Краязнаўчы музей на замкавай гары 16:47 Высновы 17:49 Як атрымаць цішотку «Бусь Беларусь»?
Интересно,дзякуй,ребята!Есть предложение,на карте показывать место,откуда репортаж.И флажками отмечать места,где уже побывали.И вопрос к тем,кто,кто страдает по своим языческим корням:а быть забитыми лопатой как вам обычай? Очень понравился музей деревянных фигур,хороший экскурсовод.Успехов и продвижения каналу!
Район вёски РЫБНИЦА 20 км от Гародни "ЧЕРТОВОЕ ОЗЕРО " поговаривают там затопил колечеицу с золотом сам Наполеон, когда отступал. P. S. Брали воду из озера на экспертизу присутствуют примеси драг металла.
Заўважыў у вашым відэа адну недакладнасць - атрыманне сілы зямлі праз агурок не гарантаванае, нават у арыгінальным відэа на гэтую тэму аўтар звяртаў увагу на гэты момант. У астатнім няма на што скардзіцца, добра атрымалася!
До растущих крестов в Турове так и не доехали. Они на кладбище, а не на горе. Капище не под памятником, а правее, в сторону реки. Прежде чем давать комментарии к месту, поинтересовались бы хотя бы чуть историей
