ШАҲОДАТИ ҲАЗРАТИ ҲУСАЙН (Р) (ҚИСМИ 3) | УСТОД АДҲАМ ҲАЙДАРЗОДА 

Омин

Ва фикум

Омин

ШАРҲИ МУХТАСАРИ ҚИСМҲОИ ТАВҲИД ⬇️ 1️⃣ ТАВҲИДИ РУБУБИЯТ - «Ягонагии Аллоҳ ﷻ дар офариниш» Савол: Чи маъно дорад ягонагии Аллоҳ дар офариниш? Ҷавоб: Амалҳои Аллоҳ ба монанди: Офаридан, ризқ додан, зинда кардан ва миронидан ва дигар афъолаш. 2️⃣ ТАВҲИДИ УЛУҲИЯТ - «Ягонагии Аллоҳ ﷻ дар тамомии ибодат ва ягонагии Аллоҳ ﷻ дар салоҳияти қонунгузорӣ» Савол: Таърифи ягона будани Аллоҳ дар ибодат ва қонунгузорӣ чист? Ҷавоб: Ягона парастиш кардани Аллоҳ ба мисли: Талаби дуъо, саҷда кардан, қурбони кардан ва ғайра, инчунин яқин доштан бар инки хубу бад, ҷоизу ноҷоиз, ҳарому ҳалол салоҳияти ин ҳама қонунгузориро танҳо Аллоҳ ﷻ дорад! 3️⃣ ТАВҲИДИ АСМО ВА СИФОТ - «Ягонагии Аллоҳ ﷻ дар номҳо ва сифатҳояш» Савол: Чи маъно дорад ягонагии Аллоҳ дар номҳо ва сифатҳояш? Ҷавоб: Тамоми номҳо ва сифатҳои Аллоҳ ﷻ ба монанди Ар-Раҳман, Ар-Раҳим, Ал-Малик, Ал-Қуддус ва ғайра ҳамаи инҳо хос аз барои Аллоҳ ﷻ мебошад!

بسم الله الرحمن الرحيم 1. Оё медонӣ, ки фарзандони Амирулмӯъминин Алӣ (разияллоҳу анҳу), Абу Бакр ва Умар ва Усмон ном доштанд. Ва инчунин дигар имомони аҳли байт низ фарзандони худро бо номҳои Хулафои рошидин номгузорӣ кардаанд. “Эъломул-варо” - и Табарсӣ, сафҳаи 203 “Кашфул-ғумма фи маърифатил-аимма” - и Арбилӣ ҷ.2 саҳ. 90 ва 217 2. Оё медонӣ, ки Амирул-мӯъминин гуфтааст: “Аммо баъд. Бо ман ҳамон қавме байъат кардаанд, ки бо Абубакр, Умар ва Усмон байъат карда буданд. Ва ҳеҷ шоҳиде ҳақи ихтиёр кардан надошт ва ҳеҷ ғоибе ҳақи радд кардан. Ҳароина шӯро аз они муҳоҷирин ва ансор аст, агар бар касе иттифоқ карданд ва ӯро имом хонданд, пас ризои Аллоҳ дар ҳамон аст…” “Наҳҷул-балоға”, таҳқиқи Муҳаммад Абдуҳ саҳ. 542. 3. Оё медонӣ, ки Алӣ (разияллоҳу анҳу) мафҳуми васият (яке аз усули эътиқод дар назди шиъа он аст, ки гӯё имомати аҳли байт бо васияти Паёмбар (салавотуллоҳи алайҳ) собит аст) - ро бо ин сухани худ ботил кардааст: “Ман барои шумо вазир бошам, беҳтар аст аз амир будан”. (Яъне, ки Алӣ (ризвонуллоҳи алайҳ) имом шудан намехост). “Наҳҷул-балоға”, таҳқиқи Муҳаммад Абдуҳ саҳ. 233. 4. Оё медонӣ, ки Алӣ (Аллоҳ аз ӯ розӣ бод) тамоми саҳобагонро бидуни истисно чунин мадҳу сано мегӯяд: “Ман саҳобагони Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) - ро дидаам, ва ҳеҷ яке аз шумоёнро ба онҳо монанд намебинам. Рӯзона ғуборолудаву жӯлидамӯй ва шабҳо дар қиёму суҷуд буданд. Чун ёди охират карданд, мисли пойсӯхта дар лахча мегаштанд. Аз тули саҷда, пешониҳояшон мисли зонуи бузҳо гашта буд. Ва агар зикри номи Аллоҳ карда шавад, ашкҳояшон ҷорӣ мешуд, ҳатто ки гиребонҳояшон тар мегашт ва ба ларза меафтоданд, ҳамчуноне, ки дарахтон дар рӯзҳои тундбод ба ларза меоянд. Аз тарси иқоби Худованд ва умеди аҷру савоб”. “Наҳҷул-балоға”, Шарифи Разӣ. Шарҳи Муҳаммад Абдуҳ саҳ. 225. 5. Оё медонӣ, ки Амирул-мӯъминин Ҳасан ибни Алӣро шиъаёни худи ӯ бо ханҷар ба пояш задаанд ва ӯро “Музилл-ул-мӯъминин” (Хоркунандаи мӯъминон) номидаанд. “Биҳорул-анвор” - и Маҷлисӣ, ҷ. 44 саҳ. 24. “Далоилул-имома” Табарии Шиъа саҳ. 64. 6. Оё медонӣ, ки қотили Имом Ҳусайн (разияллоҳу анҳу), Шимр ибни Зилҷавшан аз шиъаи Алӣ буд. “Сафинатул-биҳор” Аббоси Қумӣ ҷ. 4 саҳ. 492. 7. Оё медонӣ, ки Ҳусайн ибни Алӣ (ризвонуллоҳи алайҳ), ҳангоме, ки шиъаи Куфа ӯро хор карданд ва ӯро фиреб карданд, дастонашро бардошта чунин дуъоро кард: “Парвардигоро! Агар онҳоро мӯҳлате диҳӣ, пас онҳоро ба фирқаҳо пароканда кун. Ва ба роҳҳо ҷудо кун. Ва ҳеҷ гоҳ авлиёи уммурро аз онҳо розӣ магардон. Моро даъват карданд, то ки ёрӣ намоянд, аммо душманӣ карданду ба қатл расониданд”. “Ал-иршод” Шайх Муфид ҷ. 2, саҳ. 110-111. 8. Оё медонӣ, ки Ҳасан ва Ҳусайн (разияллоҳу анҳумо) фарзандони худро Абу Бакр ва Умар ном гузоштаанд. “Эъломул-варо” Табарсӣ саҳ. 213. “Муқотилут-толибин” Исфаҳонӣ саҳ. 92. 9. Оё медонӣ, ки Алӣ ибни Ҳусайн (Зайнул-обидин) Аллоҳ аз ӯ розӣ бод, духтари худро Оиша ном гузоштаст. “Кашфул-ғуммаҳ” Арбилӣ ҷ. 2, саҳ. 334. 10. Оё медонӣ, ки Ҷаъфар ибни Муҳаммад (Ҷаъфари Содиқ) мегӯяд: “АбуБакр аз ду насаб падари ман аст”. Ва ӯ духтари худро Оиша номидааст. “Кашфул-ғуммаҳ” Арбилӣ ҷ. 2, саҳ. 373. 11. Оё медонӣ, ки Мусо ибни Ҷаъфар (Мусо Козим) (раҳматуллоҳи алайҳ), писари худро АбуБакр ва духтарашро Оиша ном гузоштааст. “Кашфул-ғуммаҳ” Арбилӣ ҷ. 2, саҳ. 90 ва 217. 12. Оё медонӣ, ки Алӣ ибни Муҳаммад (Ҳодӣ) раҳматуллоҳи алайҳ, духтари худро Оиша ном гузоштааст. “Кашфул-ғуммаҳ” Арбилӣ ҷ. 2, саҳ. 334. “Алфусул-алмуҳиммаҳ”, саҳ. 283.

بسم الله الرحمن الرحيم. Мо мусалмонхо чигуна ба он чангеки байни Саҳобагон رضي الله عنهم шудааст нигоҳ кунем? 1)-Ҳечвакт ба акли худ ҳодисаи байни онҳоро баҳо надихем. 2)- Бояд барои фаҳмидани ҳақиқати ҷангхои шуда байни Саҳобагон رضي الله عنهم ба худи Саҳобагон رضي الله عنهم ва суханонашон нисбати ин ҷанг нигох намоем. 3)-Суханҳои "Уламои Аҳли Суннат"-ро бояд дар ин мавзу биомузем ва дарк намоем. Аз ин ру ксонеки дар ин масала илм надоранд набояд сухан кунанд вагарна гумроҳ мешаванд ё дигаронро мисли худашон гумроҳ хоҳанд кард. 4)- Касе хост ки аз воқеияти ин мавзу бо хабар бошад пас аз "Уламо ва Толибилмони ҳ Аҳли Суннат" суол намояд на аз аҳли бидьат ба хусус аз рофиза ва тарафдоронаш ва ҳамфикронаш ҳеҷгоҳ суоли диние набояд карда шавад ба хусус масоилероки таьаллуқ ба Саҳобагон رضي الله عنهم дорад. Зеро рофизаҳо буғзу адоват бо Саҳобагон ва Аҳли байти Расулаллоҳصلي الله عليه و و سلم доранд ва як фирқаи куфри ва ширки ҳастанд. Бале! байни Али رضي الله عنه ва Модарамон Оъиша رضي الله عنها ва ин чунин байни Али ва Муоъвия رضي الله عنهما ҷанг рухдодааст ки ин хакикатро касе рад накардааст,Аллоҳ аз хамаашон рози бошад. Аммо вақте мо ба воқеияти ин ҷангхо нигох мекунем онхо ин ҷангро нахостаанд балки баьзе аз фитна сабаби ин ҷангхо будааст, ки далелашро зикр хоҳем кард. Далели Аввал: Модарамог Оъиша رضي الله عنها вақте аз Мадина берун шуданд на бахотири ҷанг буд балки ба хотири гирифтани қасос аз кушандагони Усмон رضي الله عنه буд. Дар тамоми китобхои тарих ба монандди: А)- Ибн Касир Б)-Ибни Асир В)- Ибни Ҷарири Табари омадааст. Далели Дуввум: Вақте ҷанг шуру шуд на бафармони Модарамон Оъиша ва на ба фармони Аъли رضي الله عنهم буд. Балки саркардагони фитна ин кушандагони Усмонرضي الله عنه ки ба лашкари Али رضي الله عنهпайваста буданд ин ҷангро шуру намуданд,ки ин накшаи АБДУЛЛОХ ИБНИ САБАИ ЯХУДИ БУД. Далели Севвум: Вақтеки ҷанг ба поён расид Аъли رضي الله عنه Модарамон Оъиша رضي الله عنها-ро бо 40 Шутур ва бо занони махсус ва бо канизакҳое бо арзи адаби хос ба мадина равонашон карданд. Далели Чаҳоррум: Оъиша رضي الله عنها дар тули умри худ дар ҳаққи Аъли رضي الله عنه ҳеч сухани баду беч Ҷое нагуфтаанд,балки ба Аъли رضي الله عنه бйьат кардаанд. Ҳамаи ин гуфтаҳо далолат мекунад, ки байни онҳо дар ин ду ҷанг (Ҷамал ва Сиффин) нофахмои шудааст. Пас вазифаи мо Мусалмонон дар чист: Дар китоби (Ал-Фитнату байн ас Сахаба ) Мухаммад Ҳассон суханхои уламои исломро дар ин мавзу зикр кардаанд, ки уламои "Аҳли Суннат" мегуянд: Аллоҳ шамшерҳои моро аз он фитна нигаҳдошт пас забонҳои худро нигаҳ медорем. Яьне: сукут кардан дар ин мавзу ва ба АЛЛОХ тарк карданаш беҳтарин манҳаҷ аст. Аллоҳ дар байнашон худаш қазоват хоҳад кард. Ва Уламои дигар мегуянд: Онҳо иҷтиход кардаанд ва хато кардаанд ва ба иҷтиҳодашон савоб мегиранд чуноне ки ба ин Ҳадиси Саҳеҳ далолат мекунад. و الله اعلم. Абу Муҳаммад Маданӣ.

ъ кардааст ба такфир намудани (Кофир хондани) Шиъаҳои Имомия. Зеро шихаҳо эътиқод доранд, ки Саҳобагон гумроҳ буда, ва иҷмоъи Саҳобагонро инкор менамоянд,ва ба онҳо нисбат медиҳанд чизҳоероки лоиқи онҳо нест Ал-Ансоб 6/341 Шайхул Ислом Ибни Таймия (раҳимаҳуллоҳ) дар Китоби «Ас-Соримул Маслул» мегӯянд: «Ҳар касе, ки Саҳобаҳоро ё яке аз онҳоро дашном бидиҳад, боз изофа кунад, ки Алӣ Илоҳ аст ё хусусиятҳои Илоҳро бидиҳад ё набияш бигӯяд ё Ҷабраил ғалат кард бигӯяд, ҳеҷ шакке бар кофир будани чунин инсоне нест. (ДИҚҚАТ!) Балки ҳар касе, ки аз такфир кардани инчунин инсоне (нафари дуввум касе, ки Рофизаро такфир намекунад, худдорӣ менамояд, шакке ба кофир буданаш нест.» Сухани Шайхул Ислом возеҳ ва сареҳ аст ва ҳеҷ ҷои пушида ва нофаҳми надорад. Имруза рофизаҳоки худро шиъа меноманд айнан ҳама ин сифатҳои гуфтаи Шайхкл Исломро доранд ва бар изофаи ин дигар аз ширкиёт ва куфриёти акбарро доранд. قال - رحمه الله -: من زعم أن القرآن نقص منه آيات وكتمت، أو زعم أن له تأويلات باطنة تسقط الأعمال المشروعة، فلا خلاف في كفرهم. ومن زعم أن الصحابة ارتدوا بعد رسول الله - عليه الصلاة والسلام - إلا نفراً قليلاً لا يبلغون بضعة عشر نفساً أو أنهم فسقوا عامتهم، فهذا لا ريب أيضاً في كفره لأنه مكذب لما نصه القرآن في غير موضع من الرضى عنهم والثناء عليهم. بل من يشك في كفر مثل هذا؟ فإن كفره متعين، فإن مضمون هذه المقالة أن نقلة الكتاب والسنة كفار أو فساق وأن هذه الآية التي هي : \"كنتم خير أمة أخرجت للناس \" وخيرها هو القرن الأول، كان عامتهم كفاراً، أو فساقاً، ومضمونها أن هذه الأمة شر الأمم، وأن سابقي هذه الأمة هم شرارها، وكفر هذا مما يعلم بالاضطرار من دين الإسلام . الصارم المسلول ص 586 - 587 Шйхул Ислом мегуянд Ҳар касе даъво намояд, ки аз Қуръон оятҳояш ноқис шуда ва пинҳон карда шудааст, ва ё даъво намояд, ки Қуръон тиловати ботини дорад ки амалҳои шаръиро соқит мекунад, ҳеҷ хилофи бар кофир буданаш нест. Соримуо Маслул Ала Шатимир Расул 586 587 ابن كثير: (ولو كان الأمر كما زعموا لما رد ذلك أحد من الصحابة فإنهم كانوا أطوع لله ولرسوله في حياته وبعد وفاته، من أن يفتاتوا عليه فيقدموا غير من قدمه، ويؤخروا من قدمه بنصه، حاشا وكلا، ومن ظن بالصحابة رضوان الله عليهم ذلك فقد نسبهم بأجمعهم إلى الفجور والتواطيء على معاندة الرسول - صلى الله عليه وسلم - ومضادته في حكمه ونصه، ومن وصل من الناس إلى هذا المقام فقد خلع ربقة الإسلام، وكفر بإجماع الأئمة الأعلام وكان إراقة دمه أحل من إراقة المدام. البداية والنهاية 5 / 252 Ибни Касир Куфриёти Рофизаро аз буғзу бадбини ва таънаи Саҳобагон зикр намуда дар охир мегуянд. Ҳар касеки аз инсонҳо ба ҳамин мақоми бад биниву таънаи Саҳобагон бирасад ба дурустики аз Ислом хориҷ шуда, ва ба иҷмои Имомҳои Аълом у кофир шудааст ва хунаш ҳалол шудааст. Бидоя ва Ниҳоя5/252 Шайх Али Хузайр( حفظه الله و فك اسره) гуфт: Рофизаҳо ( Шиъаҳои Дуваздаҳ имомия) ва Исмоъилияҳои ботини ва Нусайрияҳои Ботини ва Даррузи ботини. Ин тоифаҳои чаҳоргона имруз худро ба Аҳли байт нисбат медиҳанд ва истиғоса ( талаби дуъо) менамоянд аз мурдагон. Инҳо қубуриву мушрику куффор ҳастанд, ва аз ҷумлаи Мусалмонҳо нестанд, ва дар ин ҳукм ҳеҷ фарқе байни Уламояшон ва муқаллидҳои ҷоҳилашон нест ҳамаашон мушрику кофир буда мусалмон нестанд. Ва ин тоифаҳоро дар қабр парастиву ширкашон узр бар ҷаҳл дода намешавад. (Табақоти муқаллидин ва ҷуҳҳол) Шумо назар намоед ба фатвои Уламоҳои Ҳанафи, ки муфти ва қузоти давлати Усмони буданд: Фатвои муфтиёти Давлати Усмони ин буд: Рофизаҳо ки дар давлати Сафави ва ғайра ҳастанд кофиранд,ва ҳаркасеки онҳоро кофир нашуморад худ кофир гаштааст. Давлати Усмони аз авоили таъсис ёфтанаш то охирин лаҳзаҳои бақояш бо давлати Сафавии Шиъи эрони меҷангид, ва Ҳукком ва Уламои давлати Усмони давлати Сафавиро давлати куфри ва шиъаҳоро кофир мешумориданд, байни ин ду давлат Усмони ва Сафавии рофизи зиёда аз даҳҳо маротиба ҷангҳои бузург ба вуқу пайвастааст. Абу Муҳамиад Мадани.

аз суханонат малум ,ки пайравии саги чаханнам язики кофир ибни муавияи кофир ал абусуфиени кофири дузахи ин шо Алллох

Магар достони шаҳодати сайидушшуҳадо дар ояте омада ки онро хонем? Дар ҳадис омада буд ҳадисро гуфтем, Язидро бошад касе аз аҳли суннат дӯст намедорад шамагӣ маҳкум мекунанд Ҳақиқати аҳли байт гуфта чиро дар назар дорӣ?

@@NajmTV Достоини Саийдушшухадора бо хама аходису далелхои Курьони як барнома кунен мардум фахман