Ғоиб Сафарзода дар қарияи Муллоҷони ноҳияи Восеъи вилояти Кӯлоб аз хонадони кишоварз ба дунё омадааст. Соли 1957 баъд аз хатми мактаби миёнаи зодгоҳ, озими Сталинобод (Душанбеи имрӯза) гардида, донишҷӯйи факултаи таъриху филологияи Институти омӯзгории ба номи Шевченко (ҳоло Донишгоҳи омӯзгории Тоҷикистон ба номи Садриддин Айнӣ) мешавад. Соли 1962 бо хатми донишкада то соли 1972 ба сифати корманди бахши адабиёти рӯзномаи «Тоҷикистони Советӣ» (ҳоло “Ҷумҳурият”) ба фаъолият мепардозад. Солҳои донишҷӯӣ дар эҷоди шеър шуғл меварзад, ки ба поёни солҳои панҷоҳум иртибот мегирад.
Нахустин маҷмӯаи ашъори ӯ «Корвони орзу» ном дошта, соли 1969 чоп шудааст. Бархе аз намунаҳои хуби шеъри Ғоиб Сафарзода дар маҷаллаҳои «Садои Шарқ», «Хорпуштак» ва баргузидаҳои «Туҳфа» (1963), «Суруди октябр» (1967), «Наврӯзӣ» (1998) ва ғайра рӯйи чопро дидаанд. Тамоми осори назму наср ва тарҷумаҳои Ғоиб Сафарзода баъд аз вафоташ бо ибтикори шахси фарҳангӣ ва ҳамдеҳаи ӯ - Шоҳҳайдар Ёдгорӣ таҳти унвони «Мероси ҷавонӣ»(1978) нашр шуд.
Шодравон чанд тарҷумае аз намунаҳои шоирони арманиву литвонӣ анҷом додааст. Ғоиб Сафарзода публисисти хуб ҳам буд.
Ӯ ба ҳайси мураббии шоирону рӯзноманигорони ҷавон ва ҳамчун шахси хоксору некандеш низ сазовори иззату икром буд. Муҳимтарин рухдодҳои иҷтимоии кишвар дар осори Сафарзода бо обуранги баланд инъикос ёфтаанд. Шеъри ӯ имрӯз ҳам дар адабиёти муосир заррае аз таъсиру эътибори хеш накостааст ва дар ҳифзи асолати арзишҳои маънавии мо чун синону сипар хидмат мекунад.
Шоири боҷасорат Ғоиб Сафарзода дар овоне, ки сиву ду сол дошт, бо маҷмӯаҳои «Корвони орзу» ва «Ошёни офтоб» дили ҳаводорони шеъри тоҷикро тасхир намудааст. Ҳамоне, ки аз даргузашти шоири халқи Саидалӣ Вализода зери борони ғам гуфта буд:
Курсие холӣ ба ҳар маҳфилу базм аст ҳанӯз
Ба умеде, ки Вализода зи дар меояд.
Аммо ҷойи худаш то имрӯз дар минбарҳову маҳфилҳои шеъри ноб холис.
Мақолаҳои Сафарзода, ки бо номҳои «Хушоҳангӣ ва суфтагии забон - ҷозибаи он», «Номи зебо -ними ҳусн» ва «Пул додану дарди сар харидан» дар рӯзномаи «Тоҷикистони советӣ» (ҳоло «Ҷумҳурият») ба табъ расида, барои худшиносӣ, ифтихори ватандорӣ, нигаҳдошти асолати миллӣ таъсири нек гузоштаанд. Меҳрӣ ӯ ба ин марзу буми аҷдодӣ беандоза буду олудасозони забони модариямонро нафрин мехонд. Ин муҳаббат боис шуду ба мавзӯи доғи рӯз - риояи забони тоҷикӣ рӯйи матну овезаҳо дар кӯчаву хиёбонҳои шаҳри Душанбе қалам зад. Мақолаи «Таровати зиндагӣ дар зебоист» монанди тундари ногаҳонӣ дар саросари ҷумҳурӣ ғул-ғул афканда ба сари муаллиф ҷабри зиёд овард.
Ашъори ӯ бозгӯйи ботини ӯ буд. Шоири якрӯву якзабон ба паймонаш «Агар хоҳӣ маро ёбӣ, зи роҳи рост ҷӯён шав» як умр содиқ монд. Ҳатто устод Лоиқ ин тезравии Ғоибро пай бурда буд, ки пас аз фавти дӯсти ҳамсолу ҳамнишинаш ғам хӯрда, бо ҳасрати беинтиҳо нигошта буд.
Гуфта будам, ки тунд марав,
Тунд рафтӣ, бубин куҷо рафтӣ,
Дар сӯги Ғоиб Сафарзода қаламкашони соҳибҳунар хун гиристанд. Шоире, ки шарафманди миллату меҳан буд, хеле зуд ҳамнафасонро хайрбод гуфт. Эҷодикори он солҳо ҷавон Раҳмат Назрӣ, ҳоло шоири халқии Тоҷикистон дар як маросими худ аз номи Ғоиби дар истеъдод нодир ба шоми реҳлаташ пурдард мегӯяд.
Ағбаи Шар-шар бубахшоядм, ки ман.
Дар лаби домони ту ҷон додаям,
Аз куҷо донам ба ёди ман ту дилхун мешавӣ,
Аз барои ман гиребонгири гардун мешавӣ.
Риштаи ҳаёти ӯ дар соли 1972 дар фалокати автомобилӣ, дар синни 32 ба таври фоҷиавӣ гусаста шуд, аммо бо ашъори фасеҳу ноб ва рӯҳи латифу бешикасти худододааш дар дилу дидаи мардум ҷовидон монд.
17 апр 2024
