Өзге емес , өзім айтам өз жайымда, Жүрегім жалын атқан сөз дайында. Тереңде тұнып жатқан дауыл күйді, Тербетіп, тулатып бір қозғайын да… Аманжол - Рахымжанның Қасымымын, Мен қалған бір атаның ғасырымын. Біреуге жұртта қалған жасығымын, Біреуге аспандағы асылымын. Шарлаған жолым жатыр жер бетінде, Көрінер көлеңкесі келбетімде, Қай жерде үзіледі қайран сапар, Түйін боп өмірімнің бір шетінде. Сол жерге қалармын ба мәңгі тоқтап, Жоғалып жер бетінен сүрлеу-соқпақ. Немесе бастармын ба екінші өмір, Жалынды жыр жолында қызыл шоқ қап. Дүние, жалт-жұлт еткен кең мекенім, Көре алмай көп жеріңді мен кетемін. Арпалыс ала құйын заманалар Арбасып тұрып алды, мен не етемін. Өмір жоқ түскен жерде бір арнаға, Көп күттім, көп тіледім құмарлана. Қайтейін, жетер емес қысқа өмірім, Алыстан көрінгенмен мұнарлана. Сен неткен бақытты едің келер ұрпақ, Қараймын елесіңе мен таңырқап. Жаңғыртып жер сарайын сен келгенде, Көрпемді мен жатармын қырда қымтап. Жүзінде кәрі жердің әжімі көп, Ізімді табарсыңдар әзер іздеп. Оқырсың сонда мүмкін бұл жырымды, «Досың да,туысың да біздерміз» деп. Ризамын туғаныма адам болып, Өкінбен қаламын деп бір күн солып. Адамзат сапарының мейманымыз, Бір мезет жер бетіне кетер соғып. Екі көз - екі жұлдыз маңдайдағы , Көруші ең құбылысты қай - қайдағы. Япырмай,сен де бір күн сөнермісің, Қап - қара түнек болып маңайдағы. Өкінбен мен де бір күн өлемін деп, Өкінем ұқсата алмай келемін деп, Күніне жүз ойланып, мың толғанам, Өзіммен бірге өлмесін өлеңім деп. Барым да, бақытым да осы өлеңім, Жақыным , жүрегімнің досы өлеңім. Өмірге келгенім жоқ бостан - босқа, Мен қайтып , босқа жасап , босқа өлемін. Гүрілдеп жалын атқан кеудем - көрік, Сөз соғам құлашымды еркін керіп. Суарып шынықтырам күйге малып, Болсын деп әрі әдемі, әрі берік.
