Անոր Լիլիթ Պիպոյան 

ԱՆՈՐ
Սիրտս կը թռի ջաղջի քարին պէս.
Մարմինս կը փղրի ջաղջի ալրին պէս.
Ե՛րբ պիտի լուսնայ գիշերն դարի պէս,
Տեսնէի տղան խաչին լուսնին պէս։
Տեսնեմ, կ'ըսէի, ձեռքիս վարդը տամ,
Վարդը որ չառնէ, ոսկի խնձոր տամ,
Խնձորն երբ չառնէ, մազս քաշեմ տամ,
Ան ալ որ չառնէ, հոգիս քաշեմ տամ։
Խոսք՝ Հովհաննես Հարությունյան (Թլկատենցի)
Երաժշտություն՝ Համբարձում Պերպերյանի