Հիշում եմ մանկությունս, երբ հայրս քաղաքի ամենամոլի հարբեցողն էր: Նրան համարյա թե չեմ տեսել սթափ վիճակում: Դպրոցում ընկերներս ծիծաղում էին վրաս ու ծաղրում: Ծաղրում էին հորս, որ հիմարի պես պառկում էր փողոցի առվի մեջ: Նրանց կատակներն ինձ խորապես վիրավորում էին, բայց երբեք թույլ չէի տալիս, որ որևէ մեկն իմանար դա:
Ջոշ Մաք-Դաուելի վկայությունը:
Քրիստոնեական բլոգ՝ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ
www.kh-blog.com
#Khblog
3 авг 2019
