ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ Առաջին տեսիլ, առաջին երազ, Առաջին իմ հուշ … … Մի կավե կտուր, մի չթե վերմակ, Ու գիշեր է ուշ: Ինչ-որ խուլ ցավից արթնացել եմ ես, Լալիս եմ աղի, Արցունքներիս մեջ դողում են բարդին Ու աստղը ծավի: Տատիկս ելել, չոքել լուսնի դեմ, Աղոթք է անում Եվ աղերսում է նա ինչ-որ մեկին, Չգիտեմ, թե ում … Արցունքիս միջով նայում եմ լուսնին, Կեսն ամպի տակ է, Իմ տատի դեմքն էլ այդպես ամպամած Ու սպիտակ է: Լուսնի դեմ չոքել, աղոթք է անում Ձեռքերը սրտին, Սակայն ոչ մի կերպ ես չեմ հասկանում Խոսքերն իր խրթին: Ախ, գիտեմ, գիտեմ, որ չի հասկանում Եվ աստված ինքը, Թե չէ ինչպե՞ս է, որ մեզ չի տանում Իր մոտ` երկինքը … Ասում են այնտեղ, փափուկ է այնպես, Փափուկ է ու տաք, Ցավ չկա այնտեղ, կա միայն արեւ, Ամպ ու հրեշտակ: Բայց գուցե սուտ է … Տես, մի աստղ ընկավ, Որ հեռվում մարի, Երեւի այնտեղ, ախ, նրա ոտքն էլ Առել է քարի: Ու քար գլորվեց … Մթին ձորերով Այծամարդն անցավ … … Մի կավե կտուր, մի չթե վերմակ, Ինչ-որ խուլ մի ցավ:
