Դիտելով հայաստանյան լուրերը՝ հստակ է դառնում մեկ բան, Հայաստանի մեկ քաղաքացուն բաժին է ընկնում հազար միլիցա... Սա է նիկոլյան Երևանը... Ոչ ամոթ, ոչ աբուռ... Եվ տատս այստեղ հաստատ կասեր. քե մատաղ, ինչքան մեր բերանը գդալ է մտել, էդքան դրա բերանը իշի ... Ներոնի պես տականքը, զգալով իր վերջը, դաշույնը դրեց վզին, բայց ձեռքը դողում էր՝ չկարաց, իր ծառաները սեղմեցին կոկորդին, դաշույնը խրեցին բուկը... Քեզ նման բան ցանկացող չկա... Քեզ, քե մատաղ, ամբողջ հայ ժողովրդով ցանկանում ենք երկու հարյուր տարվա կյանք, փողոցներում հաց մուրաս, ամեն անցնող ուղիղ երկու հարյուր տարի թքի ու խնչի վրադ... Էդքան զարհուրելի ատելություն , թույն ու գարշանք բորբոքեցիր ինքդ քո դեմ... Վաստակեցիր էդ երկու հարյուր տարվա խորխաթուքն ու խլինքը...
Այդ մարդիկ ,որոնք չեն մասնակցում շարժմանը, հիմնականում անառողջ են ֆիզիկապես, հեռու են ապրում Երևանից, ժամանակի առումով, պետական հիմնարկների աշխատողները և նման բնույթի մարդիկ,որոնք ոչ մի միտինգների չեն մասնակցում, այո ոչ իրատեսները շատ են։