ԵՓՐԵՄ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ․ Պատերազմը մոտ է․ պատրաստվեք 

Մարդ եմ, հայ եմ, հայր եմ, ուսուցիչ։ Չեմ ընդունում ոսկե միջակությունը։ Ըմբոստ եմ։
Ամեն մարդ պետք է լինի իր տեղում՝ հասկանալով, որ ուրիշի արածն իրեն վերագրելով այդ ուրիշի տեղում լինել չի կարող։ Երկրագնդից հիմարներին մաքրել չի լինի, խելոքներն էլ օր-օրի քչանում են։
Մեր հիմնական խնդիրներն են՝ անտարբերություն, շահամոլությունը, դավաճաններին սիրելու մոլուցք․․․ Սիրում եմ Անդրանիկին, որի դաշույնը չէր խնայում դավաճաններին։ Եվրոպական փափկությունների հետևից ընկնելով՝ հեռանում ենք հայկականից, Հայաստանից։
Ամենավտանգավորը պաշտոնին քծնանքով հասած մարդն է․ նա, ուրանալով ամեն ինչ, կծախի ամեն ինչ։
Այսօր քեզ ով պաշտոն տա, դու պիտի դառնաս նրա խաղալիքը, պարես նրա ցուցումով․ իսկ ես պարել չգիտեմ․ ես հրաժարվում եմ պաշտոններից։
Զինվորականի մասնագիտությունն ընտրել եմ 1990-ականներից, պապիս պատմություններն են սերմանել իմ մեջ սերն առ զինվորություն։ Այս տարիքում արդեն չորս պատերազմ եմ տեսել՝ սով, ցավ, վիրավորումներ, ու դեռ տեսնելու ենք։
Պետք է պատրաստվենք։ Համազգեստ հագնելով՝ զինվոր չես դառնում, մարտունակություն համար աշխատել է պետք։ Հիմա զինվորն ամենապատասխանատու մարդն է․ նա է պատասխանատու ազգի գոյատևման համար՝ նրա գրագիտությունն ու պատրաստվածությունն է որոշելու ամեն ինչ։ Ամեն պահի կարող են վերսկսվել ռազմական գործողությունները։