Մենք բոլորս մեր երեխեքին փորձում ենք մեր "ճիշտ" ձևով դաստիարակենք,մեր պատկերացումներով ու մեր իդեաներն իրենց վզին փաթաթելով։Հաշվի չենք նստում ,թե վերջապես էս երեխեն ինչ ցանկություն ունի,ինչ կարող է ավելի լավ անել,ստիպողաբար տալիս ենք ջութակ ու դաշնամուր նվագելու,մեր չստացված երազանքներն էգոիստաբար իր միջոցով ուզում ենք կատարել ու նման լիքը բաներ ու արդյունքում ունենում ենք`մեզ հակառակվող,դյուրագռգիռ,
մի տեսակ շատ չե՞ն մերը քննադառողները։ Մայրը ամեն բան անում է, միայնակ մեծացնում է, ու երեխան չի տեսնում երեք բան, ոիի համար մորը կսիրի։ Իսկ ինքը մոր առջև պայմաններ է դնում։ պահանջում, որ ասի, թե ինչի համաի է մայրը սիրում իրեն։ Շատ են սկսել դեռահասները ու ժամանակակկից հոգեբանները տեռորի ենթարկել ծնողներին։ Եթե մայրը կյանքը դասավորեր, կասեր ինձ խայտառակ ես անում։ Կյանքը չի դասավորել, ասում են դժբախտ մայր։ Ու ի՞նչ
