Գարիկ Օսիփյան- Ներիր ինձ մայրիկ Երգի հեղինակ՝ Վահրամ Օհանջանյան Երաժշտության գործիքավորում՝ Արտուր Գաբրիելյան Гарик Осипян- Прости меня мама Автор песни - Ваграм Оганджанян Музыкальная аранжировка- Артур Габриелян
Ձեզ եմ ներկայացնում այս երգի պատմության մի պատառիկ: ՄԱՅՐՍ Մայրի՜կ... Որքա՜ն ջերմություն, քնքշություն, սեր ու կարոտ կա այս բառի մեջ: Ո՞ւր է, որ մի օր նորից մարմնավորվեր ու նորից տեսնեի մորս, իր անչափ բարի աչքերով, իր անչափ բարի ժպիտով ու ջերմ ձեռքերով ինձ ամուր իր գիրկն առներ, ու զգայի ինձ նորից անհոգ ու երջանիկ... Ավա՜ղ, շատ շուտ գնաց մայրս: Համարյա նույն տարիքին էր, ինչ որ հիմա ես եմ, իսկ ես ընդամենը 24 տարեկան էի: Գնաց անձայն ու առանց ցավի, թողնելով ցավը մեզ՝ անսահման վշտի ու կարոտի ցավը մեր հիշողություններում ու մեր սրտերում: Շատ անսպասելի իրեն կորցրինք: Գիտակցությունս չէր ընդունում այդ ահավոր փաստը, չէի հավատում ու շատ անգամ երազներիս մեջ իրեն էի տեսնում, ու երազներս խառնվում էին դառն իրականությանը, իմ հիշողությունից ցրելով ու դուրս մղելով իր հաստատված մահը: Մորս կորցնելուց տասնիննը տարի հետո ծնվեց աղջիկս ու անվանեցի մորս անունուվ՝ Օֆելյա: Երևի աղոթքս էր, որ տեղ էր հասել... Անչափ նման է մորս, ասես մի կաթիլ լինեն կես դառած: Նույն աչքերը, նույն դիմագծերը, նույն ժպիտն ու նույն սերը իմ հանդեպ: Ու ես ասես նորից ներկա եմ մորս վերածննդին ու ականատեսն եմ իր մանկությանը: Շատ չարաճճի, հետաքրքրասեր, բարի, ուրախ ու սիրտը անչափ բարակ, խղճոտ: Պատմում են, որ այդպիսին նաև մայրս՝ մանկության տարիներին: Ծնվել էր 1944 թ. մարտի տասնչորսին: Ընտանիքում ամենից փոքրն էր, ուներ վեց քույր ու մի եղբայր: Ապրում էին Ստեփանակերտից ոչ հեռու, Դաշուշեն գյուղում: Ինչպես և բոլոր գյուղացիները, իրենք էլ տարան Մեծ հայրենականի ու հետպատերազմյան ծանր տարիների դժվարություններն ու զրկանքները: Եվ թվում էր բոլորին, որ դա արդեն վերջն է, էլ չի լինելու պատերազմ, չեն լինելու կորուստներ ու զրկանքներ, ապրելու են խաղաղ ու երջանիկ: Միայն Արփենիկ տատս էր միշտ բոլորին զգուշացնում. «Զգո՛ն եղեք, զգու՛յշ եղեք, դեռ մեր պատերազմը չի ավարտվել: Հայ ու թուրքի պատերազմը նորից սկսվելու է: Մեծ չարչարանքներ ու փորձանքներ են մեզ սպասվում»: Բոլորը հեգնանքով ժպտում էին՝ ո՞նց կարող է այդպիսի բան պատահել Խորհրդային Միությունում, երբ «բոլոր ազգերը եղբայրներ են» ու համերաշխ են: Արփենիկ տատը՝ մորս մայրն էր, շատ աստվածապաշտ ու աստվածավախ էր: Առողջական խնդիրների պատճառով չէր աշխատում, իր գործն էլ՝ գյուղի մոտ հայտնի Սուրբ Սարիբեկ ուխտավայրի ուխտավորներին հանդիպելն ու սովորեցնելն էր, ոնց ճիշտ կատարեն մատաղի արարողությունները: Մոմ էր վաճառում, իսկ ուխտավորների գնալուց հետո հավաքում, սրբում, կարգի էր բերում սրբավայրը: Երբ տատին հարցնում էինք, որտեղի՞ց գիտե հետագա կռիվների մասին, ասում էր. «Սուրբ Սարիբեկը ձիով եկավ ու երազիս մեջ ամեն ինչ ինձ ասաց»: Շատ երազներ էր տեսնում ու պատմում, բոլորն էլ կատարվում էին ու տարիների ընթացքում բոլորն էլ համոզվեցին իր ասածներին: Մայրս էլ էր աստվածավախ ու տատիս էր քաշել: Շատ բարի ու մարդասեր էր: Գյուղում՝ թե մի տխրություն կամ ուրախություն լիներ, առաջինն ինքն էր օգնության հասնում: Շատ համեղ կերակուրներ էր պատրաստում, դրա համար էլ միշտ իրեն էին հրավիրում՝ օգնելու, և դա միշտ անում էր անշահախնդիր: Իսկ իր թխած ժինգալով հացից համեղ ոչ մի տեղ չկար, ու ոչ միայն այն պատճառով, որ մեր Դաշուշեն գյուղի հայտնի կանաչին Արցախում ամենից համովն էր: Մայրս արտակարգ խոհարարական վարպետություն ուներ: Ամառային արձակուրդներին մեր տունը լեցուն էր երեխաներով: Մեր տուն էին գալիս հորեղբորս ու մորաքրոջս երեխաները: Երջանիկ տարիներ էին: Մայրս սիրով բոլորին ընդունում էր, ամեն մեկին առանձին հոգ էր տանում: Եթե երեխաների մեջ վեճ ու կռիվ էր, հաշտեցնողը մայրս էր, դրա համար էլ բոլորն իրեն շատ էին սիրում: Ինձ հաճախ թվում էր, թե մայրս ինձ ամենից շատն էր սիրում, բայց երևի բոլորն էլ այդպես էին մտածում: Երբ դպրոցական տարիներին, քիմիական անհաջող փորձից հետո, նատրիումի պայթյունից աչքերս խիստ այրոցներ ստացան, չեմ մոռանում մորս անքուն գիշերները, աղոթքներն ու թափվող արցյունքները: Շատ էր տառապում... Շատ էր տառապում նաև, երբ որոշեցի ռազմական բարձրագույն ուսումնարան ընդունվել: Ծնողներս չէին ուզում, դեմ էին: Երբ մանուկ ժամանակ ասում էր՝ ուր էլ գնաս, միևնույն է, քեզ հետ գալու եմ, ու երբ ես հակաճառում էի, որ չեմ թողնի, ուրախ ծիծաղում էր: Բայց հետս եկավ մինչև Լենինգրադ ու սպասեց մինչ ընդունվեցի: Երբ ավարտեցի նորից եկավ, քեռակնոջս հետ: Ինքնաթիռում հանել էր ստացած ուսման ոսկե մեդալս ու պարծանքով ցույց էր տալիս մեր հայրենակիցներին. բոլորը գովում էին, իսկ ես շատ անհարմար էի զգում ու փորձում էի մորս համոզել, որ պետք չի: Բայց մայրս շատ էր ոգևորված ու շատ էր հպարտ ինձանով: Երբ արձակուրդներին տուն էի գալիս, ասես սիրտը զգում էր, վազում էր ու ինձ դիմավորում դեռ տուն չհասած: Այնպես ամուր էր ինձ գրկում, այնքան էր ինձ համբուրում, ասես մի տարվա կարոտը ուզում էր միանգամից հաներ: Ու այդ կարոտը չէր սպառվում ամբողջ արձակուրդիս ընթացքում: Ամեն օր մտահոգված ինձ էր շրջում. «Վա՜յ, մաման մատաղ ինի՛, վա՜յ մաման կլխավտ շո՛ռ տա: Պա ցավըտ տանիմ, սօր սերտըտ հինչա օզում, հի՞նչ սարքիմ՝ օտիս»: Միշտ էլ ընտիր հայկական կոնյակներ էր պահում ինձ համար ու ճաշին իր ձեռքով մի բաժակ լցնում էր, ոչ ավել. «Վեր շտահավ օտիս»: Նստում էր մոտս ու երկար ինձ էր նայում, կարոտն էր առնում: (Շարունակելի է)
. Ընկերներիս էլ էր շատ սիրում: Երբ իմ բացակայության ժամանակ, երբեմն, ընկերս՝ Վահանը տեսակցության էր գալիս, շատ էր ուրախանում, դիմավորում էր ինչպես ինձ. «Վա՜յ, Վահան, մատաղ ինի՛մ, վեր կյամս, գյուդումում թա Վահրամըս ա եկալ»: Ու մինչև չճաշի, չզրուցեն, բաց չէր թողնում: 1988-ին սկսվեցին հայտնի իրադարձությունները Արցախում: Հայաստանից փոքրաթիվ դաշնակցական ջոկատներ էին գալիս Արցախ՝ գործարարների անվան տակ զբաղվում ազատագրական գործունեությամբ: Արցախցիներն իրենց հարկի տակ տեղ էին տալիս բոլորին: Մի քանի ֆիդայիների էլ ծնողներս անշահախնդիր հատկացրին մեր տան առաջին հարկը: Միշտ ճաշի էին հրավիրում, ընդունում էին որպես ընտանիքի անդամների: Տղաները քաշվում էին, անհարմար էին զգում, բայց մերոնց անկեղծությունը զինաթափ արեց տղաների անվստահությունն ու ջնջեց օտարության սահմանը, որից հետո իրենք էլ դառան մեր ընտանիքի մի մասը: Գաղափարապես ամուր կոփված տղաներ էին: Պատիվ եմ ունեցել զրուցելու իրենց հետ հայոց պատմությունից, քաղաքականությունից, մեր երկրի ներկայից ու ապագայից: Անսահման հավատ ունեին իրենց սկսած գործին: 1991 թվի վերջին մեր գյուղը ևս դարձավ Շուշիին սահմանամերձ մարտական գոտի: Գյուղ էին հաճախում տարբեր մարտական ջոկատներ: Տղաները մեր տանն էին հավաքվում, մայրս սիրով ճաշ էր պատրաստում, ժինգալով հաց էր թխում, իսկ իրենք զրուցում էին հորս ու պապիս հետ, երբեմն խորհուրդներ հարցնում տեղանքից, ճանապարհներից: Մեր տունը գտնվում էր սարի հարավային լանջին՝ Շուշիի դիմաց: Տան անց ու դարձը թուրքերը տեսնում էին Շուշիից (ուղղաձիգ հեռավորությունը մի երկու կիլոմետր կլիներ): Բայց գյուղի հանդեպ դեռ սադրանքներ չկային: Շուտով սկսվեց Ստեփանակերտի հրթիռակոծումը: Ծանր օրեր էին: Կրակից ու ավերածություններից բացի կար նաև հացի խնդիր: Հացի համար երկար հերթեր էին խանութների մոտ: Մարդիկ արհամարհելով մահը, օրվա հացն էին ուզում ձեռք բերել, իսկ վախի զգացումն արդեն բթացել էր մարդկանց մոտ: Մի օր մայրս կանգնած էր երկար հերթի ծերին: Պատահական, ծանոթ ֆիդայիներից մեկը տեսավ մորս, մոտեցավ և ուրախ բարևեց. «Օֆելյա, բա դու ինչի՞ ես ստեղ կանգնած»,- զարմացած հարցրեց Գագոն: Մայրս ասաց, որ հացի հերթում է, տունը մարդիկ պիտի գան, բայց հաց չկա: «Դե՛, արի, արի հիմա»,- մորս թևից բռնեց ու առաջ ուղեկցեց հերթի սկիզբը: «Վա՜յ Գագո՛, էս ի՞նչ ես անում, ամոթ է, ես դեռ նոր եկա, էս մարդիկ բա ի՞նչ կասեն»,- հակաճառում էր մայրս: Գագոն կանգնածներին խնդրեց հերթից դուրս բաց թողնել մորս, ինքն էլ փողը մուծեց ու գնաց: Մայրս պատմում էր, որ շատ անհարմար վիճակում էր, բայց ոչ մեկը մի ծուռ խոսք չասաց: Ֆիդայու խոսքն այդ տարիներին օրենք էր: 1992 թվի փետրվարի տասից տասնմեկին հայկական ջոկատները սկսեցին Մալիբեկլիի գրոհը և հաջողությամբ ազատագրեցին: Թուրքերը Շուշիում կատաղել էին: Տասնմեկին սկսեցին ռմբակոծել մեր գյուղը: Գյուղի թիրախը մեր տունն էր: Երևի մտածում էին, թե դա շտաբի շենքն է, քանի որ մեր տանն էլ նախօրոք մեծ անցուդարձ էր: Տանը մայրս էր, քույրս ու քրոջս յոթ տարեկան աղջիկը: Երբ տան վրա սկսեցին կրակ բացել, մայրս առավ քրոջս ու թոռնիկին, ու թաքնվեցին տան մոտ գտնվող միհարկանի շինության հետևում: Կրակում էին մեծ տրամաչափի գնդացիրներով ու հրանոթներով: Արկերից մեկը կպավ բակի քարերից մեկին, ու բեկորները թռան մերոնց ուղղությամբ: Մայրս իր մարմնով ծացկել էր քրոջս ու թոռնիկին։ Վերջին խոսքերն էին. «Աստվա՛ծ, ինչ կատարվելու է, թո՛ղ ինձ հետ կատարվի, երեխաներիս մի բան չլինի»: Բեկորներն անցան կողքի փայտե դռնով ու թիկունքից կպան մորս: Ամենից մեծ կտորը՝ սրտին... Մի քանի օրից հետո, կեսգիշերին ընկերս իր ջոկատով մարտից եկավ մեր տուն։ Նոր էր իմացել այդ մասին, գնացին գերեզմանոց: Առատ ձյուն էր եկել: Ցանկացան տղաներով օդ կրակել, ի պատիվ հայրենիքի զոհի: «Պետք չէ, Վահան: Մարդիկ քնած են, կրակոցներից կվախենան, խուճապ կսկսվի գյուղում»,- ասաց հայրս: Տղաները նստեցին մինչև լուսաբաց ու հեռացան: Քանի որ գյուղում արդեն վտանգավոր էր մնալը, հաճախակի հրաձգությունների, հրթիռակոծությունների պատճառով, քիչ ուշ, գյուղի տարիքավորները, կանայք ու երեխաները տեղափոխվեցին գյուղի հետևի սարի թիկունքի լանջը, վրաններ խփեցին ու մնացին մինչև Շուշիի ազատագրությունը: Հաճախ եմ հիշում մանկությունս: Գարնան տաք օրերին երեխաներով ուրախ թափառում էինք մեր սարի լանջերին, հանդերին ու ոգևորված գարնան առաջին ծաղիկներն էինք հավաքում՝ ձնծաղիկներ, մանուշակներ, կըժըկոտրի, պուլուր վարդ ու տուն էինք տանում, ամեն մեկս մեր մայրերի համար: Մայրս ամենաշատը մանուշակ էր սիրում: Ինքն էլ մանուշակի պես փոքրավուն էր, համեստ ու քնքուշ: Բնավորությունն էլ մանուշակի պես բուրավետ էր ու հրապուրիչ, մարդիկ միշտ իրեն էին ձգվում: Ամեն անգամ, երբ մի մանուշակ էի պոկում, ցավ էի զգում, որ պոկում եմ իր հարազատ թփից, բայց նրանց առաքելությունը տեսնում էի մորս ուրախացնելու և երջանկացնելու մեջ: Ինչ-որ մի անտես ձեռք էլ իրեն, մանուշակի պես պոկեց հարազատ թփից ու տարավ... Տարավ երկինք... 11 փետրվար 2014 թ. («Հյուսիս տանող ճանապարհը» գրքից)
Եղբայրս, կարդացի քո քաղցր ու անուշ մայրիկի պատմությունը, հոգիս ցավեց ու արցունքները թափվեցին,թող Աստծո լույսի ու խաղաղության մեջ լինի մայրիկիդ հոգին, նա միշտ ձեզ հետ է։ Եղբայրս, և երգը, և մայրիկի պատմությունը հարազատ դարձան հոգուս, շնորհակալություն, Աստված ձեր հետ🙏
Հիշեցի մորս, ,թեև 85տարի ապրել էր,բայց իմ համար սիրուն, բարի,կամեցող ու ով օգնության կարիք ուներ անպայման պետք է օգներ, և մայրս քնած ժամանակ հրաժեշտ տվեց կյանքին, մինչև հիմա՛ չեմ կարողանում պատկերացնել կյանքն առանց իրեն, հավերժության ճանապարհ ը բռնացրել մայրերին ցանկանում եմ հոգու հանգստություն և թող վերևից օրհնեն իրենց երեխաներին ու թոռներին, ԱՄԵՆ
Աստծու տված անգին պարգեվը դա մայրն է,կներես մա ջան սխալի համար,դրանք փոքր բաներ էին,,, հիշում եմ ամեն ինչը,ինչքան համբերատար էիր, անկրկնելի էակ աշխարհում։ սիրում եմ հավիտյան,,,,
Շատ շատ շատ շատ տխուր բառեր են, դաժան եղելություն է, քե°զ է վիճակվել թե պատմել են։ Ամեն դեպքում տաղանդավոր էս, եղբայր, հուզվեցի, միչեվ վերջ հազիվհազ լսեցի։❤❤❤❤❤
Թող այս գալիք Նոր տարին, Հրաշք բերի աշխարհին, Խաղաղություն հաստատուն. Ամեն օջախ, ամեն տուն։ Երջանկություն թող բերի, Սիրող, բարի սրտերին, Իսկ ով չար է, վարքով բիրտ` Զուլալ հոգի, մաքուր սիրտ։ Ուրախություն թող բերի, Մեղավորին` թող ների, Ով աղքատ է կամ հիվանդ, Ցավ չունենա, ոչ էլ դարդ։ Տնանկ մարդուն վայել տուն, Անքուն մարդուն` հանգիստ քուն, Մեծին՝ պատիվ ու հարգանք, Անգործ մարդուն՝ աշխատանք: Աշխատողին՝ պատշաճ վարձ, Մոլորյալին` վերադարձ, Երազողին, որ փնտրի, Ով փնտրում է, որ գտնի։ Հանկարծ շատ չհամարեք. Հիմարներին՝ մի քիչ խելք, Նեղն ընկածին՝ մի նոր ելք, Վայր ընկածին՝ լոկ վերելք: Ագահները՝ հագենան, Նախանձները՝ լիանան, Ովքեր էլ կան նվնվան՝ Ունեցածով գոհանան: Վախկոտներին` քիչ ոգի, Որ չզիջեն ոչ-ոքի, Տգետներին՝ գիտելիք, Պարապներին՝ անելիք... Կյանքը լինի անվտանգ, Ոչ մի կարիք չունենանք, Ապրենք կյանքով հոգևոր Ու միշտ լինենք բախտավոր։ Մանուկներին. նվերներ, Ողջ ու առողջ` հեր ու մեր, Միշտ համերաշխ, առավել` Տատն ու պապն էլ գլխանց վեր։ Ով պանդուխտ է, գաղթական, Դատարկ թողած, լքված տան Կորստով է տառապում` Վերադառնա նորից տուն։ Ով զինվոր է սահմանին՝ Դեմը դողա թշնամին, Ու չփորձի նենգորեն Մեր անդորրը խանգարել: Հայրենիքին մեր անտեր, Որպես անգին մի նվեր, Թող որ բերի այսուհետ, Ազգանվեր վարչապետ։ Ով լրտես է, դավաճան, Արդար պատժի է արժան, Փակեն բանտում, հիրավի, Ցմահ մեղքերը քավի: Իսկ մեր մաղձոտ թշնամին, Որ ծնկի գա այս տարի, Թողնի բնույթն աղվեսի, Ներում մեզնից աղերսի... Թող այս գալիք Նոր տարին, Աշխարհի ողջ հայերին, Տարածքները մեր` գերի, Կորստները հետ բերի։ Լինի մի մե՜ծ հայրենիք, Միահամուռ ընտանիք, Ու Հայքը մեր միացյալ, Ապրի հավե՜րժ, հավիտյա՜ն... Վ. Օհանջանյան
Երբ մեծանում ենք ավելի շատ ենք զգում քո բացակայությունը ու քո կարիքը ավելի շատ է զգացվում իսկ փոքր հասակում չհասկանալով շատ դեպքերում մոր քաղցրությունը անհասկանալի ձևով մեծանում էնք գնահատել և սիրել է պետք մորը հավերժ անկախ տարիքից ունեցողները խնդրում եմ ամուր գրկեք և լավ վերաբերվեք նրանք վերաբերմունքի և ուշադրության կարիք ունեն միայն տարեց հասակում
Моей матери сейчась 85 лет. Я когда захожу дамой как вижу мою маму я так радуюсь что оно здаровая и бодрая. Дай ей много лет жизни. Мама джан ес ко цава танем. Храни бог всех Матерей.
Мамы боятся за нашу жизнь, но они не знают как сильно мы боимся жизни без них🥺,Вокруг все меняется. И только Мама, остается Мамой...🙏Берегите матерей, больше нас никто не любит по настоящему.🤗💞
ЛУР МЕН МЕНАК ЕС ГАИ АЙЦИ. АШОТИ НОГИН КЕЗ АЙЦИ ГАР АМБОХЧОВИН КЕЗ ДЗУЛВЕИ ДАРНАИ ЕС КЕЗ ТАПАНАКАР.... ЕС ВАХУЦ ЕМ КОРЦРЕЛ ЦНОХНЕРИС 2000 ГИРК ЕМ ТПАГРЕЛ И ПАРК ИРЕНЦ
Априс Манвел джан царство небесное и светлая память всем усопшим родителям . От наших родителей мы получили величайший и бесценный дар - жизнь. Они вскормили и взрастили нас, не жалея ни сил, ни любви. И теперь, когда они стары и больны, наш долг - вылечить и выходить их!
ПЕСНЯ КОНЕЧНО ШИКАРНАЯ С ОЧЕНЬ ХОРОШИМ ГОЛОСОМ И ИСПОЛНЕНИЕМ А МАЙРИК ВСЕГДА ОСТАЁТСЯ МАМОЙ МАМУЛЕЧКОЙ БЕЗ НИХ ЛЮБИМЫХ НАМ НИКАК НЕТУ МОЕЙ МАТЕРИ ВОТ Я СИРОТА ЦАРСТВИЕ НЕБЕСНОЕ ВАМ МАМУЛЕЧКА ЛЮБИМАЯ КРАСАВИЦА
Не понимая слова ,чувствуется поет о своей земле и конечно о любви !.Дорога в один конец почему то!?Может ближних провожает в безвозвратный путь! Песня грустная ,..очень !
Huzmunkic barer@ moraca, vor petk e asei. Kasem, vor mayr im anush uangin, du chkas. Nerir vor kez hamar shat kich ban areci. Axr inch el anenk kich shat kich e. Aranc mama kyank@ puch e ashxarhum...
Ax mam jan... Nerir indz mayrik Vor koxkit cheyi U chhastretsi hetet xosei... Bayts imatsar u zgatsir vor eka u koxkit exa usatsat... Kneres mam jan Ax im mama
Աստված որ օրը մորս կյանք տվեց նույն օրն էլ զրկեց կյանքից մայրս մահացավ իր ծննդյան օրը թաղման օրը հայրս ինձ ասաց հաշվի 10օրից գնալու եմ ասածը չհասկացա Հետո ուղիղ 10ներորդ օրը հայրս մահացավ չգիտեմ ոնց դիմա Նամ ոնց ապրեմ
Здравствуйте, Мила! Исполняет песню Гарик Осипян. А история этой песни ни менее удивительная, чем сама песня, более того, очень печальная и душераздерающая...
@@user-wd6xh3mn2t Пока могу сказать, что эта песня написана только с первого дубля. Гарик пел эту песню единственный раз и сказал: "Больше не смогу петь эту песню" и у него были на то личные причины... Не долго до этого не стало его мамы... А история создания этой песни еще печальнее и долгая история.
@@vahram67 Спасибо Вам,что ответили.Это одна из любимейших песен,которую я слушаю в минуты,когда хочу побыть одна.Спасибо исполнителю и создателю этого шедевра.И особое спасибо Вам,нашедшему вре мя просвятить меня небольшой историей создания этой песни.❤
