Պարույր Սեւակ «ԱՆՋԱՏՈՒՄ», կարդում է՝ Նունե Ավետիսյանը 

Դու չկա՛ս, չկա՛ս...
Եվ առավոտը
Այնպես աղոտ է,
Ասես ցավոտ է:
...ու չե՜ս լինելու:
Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև:
Նրան փակում է ո՛չ ամպի ճոթը,
Այլ քո զգեստի ամպեղեն փո՜թը:
Դու չկա՛ս, չկա՜ս...
Եվ օդ է դարձել
Այս համատարած անտեր կարոտը:
...ու չե՞ս լինելու:
Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ՝
Պիտի բռընկի ինքը վառ օդը:
Դու չկա՛ս, չկա՜ս...
Ինչո՞ւ եմ սակայն քեզ զգում այնպե՛ս,
Այնպե՜ս եմ զգում, ինչպես երևի
Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը,
Որ նո՛ւյնպես չկա
Ու չի՜ լինելու...