افسانه ما، بانو مرضيه، آهنگي از پرويز ياحقي در بيات زند، شعر از نواب صفا 

نه امیدی به وصالم نه مجالی که بنالم
به حریم تو مقیمم بِشِکستی پر و بالم
ز چه بی خبری ز دل دیوانه ی ما
تو مشو دشمن جانم که توئی جان جهانم
ز تو خواهم بِگُریزم نتوانم نتوانم
بِشِنو بِشِنو بِشِنو افسانه ی ما
ز فراقت شد مونس من یا اشک گرمی یا آه سردی
چو مرا ای غارتگر دل، فرزانه دیدی دیوانه کردی
بر من نگهی نگاه آشنایی
باشد گنهم گناه آشنایی
بر آتشم نشاندی ای آتشین رو ز کجا تا کجا کشاندی
نه حبیبی دارم نه نصیبی دارم چه حاصل از جوانی
به کجا روی آرم نه رهایی دارم ز دام زندگانی
ز موی آن رَشکِ پری ای دل من آشفته تری
جدا از آن سلسله مو از چه کنی دیوانه گری دیوانه گری
ز درد من بیخبری
که می کنی فتنه گری
هم جانِ مایی هم جانانه ی ما
نه امیدی به وصالم نه مجالی که بنالم
به حریم تو مقیمم بِشِکستی پر و بالم
ز چه بی خبری ز دل دیوانه ی ما