زیگموند فروید، پژوهشگر، عصب‌شناس و روانشناس برجسته، بنیانگذار دانش روانکاوی و روش‌های بالینی درمانی برای افراد با مشکلات روانی بود. فروید در سال ۱۸۸۱ از دانشگاه وین، پذیرش گرفت و سپس، در زمینه‌های اختلالات مغزی و گفتاردرمانی و شناخت بیماری نادرِ آروشا کالبدشناسی اعصاب میکروسکوپی، در بیمارستان عمومی وین، آغاز به پژوهش کرد. فروید به‌عنوان استاد دانشگاه در رشته نوروپاتولوژی، در سال ۱۸۸۵ منصوب شده و در سال ۱۹۰۲ به‌عنوان پروفسور، شناخته شد.
یکی از دستاوردهای مهم فروید در توسعه دانش روانکاوی و ارائه روش‌های بالینی برای روبرو شدن با دانش آسیب‌شناسی روانی، استفاده از فنونی مانند به‌کارگیری تداعی آزاد و کشف انتقال است. تداعی آزاد روشی است که در آن بیمار هرآنچه را به ذهنش خطور میکند، بیان می‌نماید. انتقال به معنای آن است که مراجع با درمان گر خود مانند یکی از افراد مهم دوران کودکی اش برخورد میکند به عبارت دیگر احساسات و هیجان هایی را که نسبت به ابژه ی مهمی مانند پدر و مادر داشته به درمان گر خود منتقل می کند.
استفاده از روش‌های فروید در روان‌درمانی به‌عنوان یکی از روش‌های پرکاربرد و موثر درمانی درمان اختلالات روانی مطرح است. بنابراین، بررسی دقیق زندگی و دستاوردهای فروید، به عنوان یکی از بزرگترین شخصیت‌های علمی در حوزه روانشناسی و روانکاوی، بسیار ارزشمند است.
30 июн 2023
