3:52 زیبا و آهنگین با معنا که روح انسان را به پرواز در می‌آورد و عشق را به معنا در دل به شور و شیدایی آمیخته و در ناله پیر غوغا به پا میکند این شاعر خلف پارس خردمند با نوایش چه میکند
صائب تبریزی آدمی پیر چو شد حرص جوان می‌گردد خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد آسمان در حرکت از نظر روشن ماست آب از قوت سرچشمه روان می‌گردد رای روشن ز بزرگان کهنسال طلب آب‌ها صاف در ایام خزان می‌گردد طالب خلق اگر گوشه عزلت گیرد همچو دامی است که در خاک نهان می‌گردد رتبه عشق به تدریج بلندی گیرد باده چون کهنه شود نشئه جوان می‌گردد آسمان خاک ره مردم بی‌آزار است گرگ در گله این قوم شبان می‌گردد هرکه را تیغ زبان نیست به فرمان صائب عاقبت کشته شمشیر زبان می‌گردد
به مطلب می رسد جویای کام آهسته آهسته ز دریا می کشد صیاد دام آهسته آهسته به مغرب می تواند رفت در یک روز از مشرق گذارد هر که چون خورشید گام آهسته آهسته به همواری بلندی جو که تیغ کوه را آرد به زیر پای، کبک خوشخرام آهسته آهسته ز تدبیر جنون پخته کار عقل می آید که مجنون آهوان را کرد رام آهسته آهسته مشو از زیردست خویش ایمن در زبردستی که خون شیشه را نوشید جام آهسته آهسته خیال نازک آخر می فروزد چهره شهرت مه نو می شود ماه تمام آهسته آهسته دلی از آه می گفتم شود خالی، ندانستم که پیچد بر سراپایم چو دام آهسته آهسته به شکرخند ازان لبهای خوش دشنام قانع شو که خواهد تلخ گردید این مدام آهسته آهسته اگر چه رشته از بار گهرپیچان و لاغر شد کشید از مغز گوهر انتقام آهسته آهسته اگر نام بلند از چرخ خواهی صبر کن صائب ز پستی می توان رفتن به بام آهسته آهسته
