رزق تسبیح - آیت الله محمدرضا نکونام 

تسبیح، خوراک جان آدمی است. تسبیح و تقدیس، قدرت گیرندگی وجذب بدن و نفس را از نیروهای پیرامونی و محیطی بالا می‌برد؛ از این‌رو، کم‌تر احساس گرسنگی و تشنگی به سراغ گویندهٔ تسبیح می‌آید؛ زیرا از این ذکر، ارتزاق می‌کند و سیرایی می‌یابد. بدن اگر فقط به ناسوت مشغول گردد و از ملکوت عالم و حقایق، غفلت داشته باشد و ارتزاق باطنی نداشته باشد، از خوراک‌های دنیایی سیر نمی‌گردد. مشاعر صاحب چنین بدنی، بسته است و چیزی به او وارد نمی‌شود. مشاعرِ بسته، رفته‌رفته لجن و گنداب می‌سازد و توهّم و وسواس را مُنتِج می‌گردد. آنان در تحلیل حوادث، بسیار اشتباه می‌کنند و خطای در اندیشه، آنان را به کوره‌راه‌ها و گمراهی‌های خطرناک می‌کشاند و عجیب این است که به سبب دوری از ذکر تسبیح، به توهّماتی دچار می‌شوند که آنان را از هر عیب منزه می‌داند؛ توهّماتی که استکبار و خودشیفتگی آنان را می‌افزاید.
اولیای خدا از حق‌تعالی و ذکر او ارتزاق دارند. آنان‌که ذکر ندارند و پیوند خود با ملکوت و نیروهای باطنی آن را از دست می‌دهند، در کوران حوادث ناسوتی و تندبادهای آن، سپر محافظتی نمی‌یابند و آسیب می‌بینند؛ حتی اگر پرنده‌ای غیرمکلف باشد، با ترک تسبیح، شکار وحوش می‌گردد؛ تا چه رسد به انسان که بار تکلیف الهی را نیز بر دوش خود دارد و باید پاسخگو باشد.
تسبیح ـ به‌ویژه در هنگامه‌هایی که غم به انسان رو می‌آورد، مانند حوادث تلخ، یا به هنگام غروب آفتاب یا عصرهای جمعه ـ نشاط‌برانگیز است. در قرآن کریم بر داشتن تسبیح پیش از طلوع آفتاب و قبل از غروب آن تأکید شده است. تسبیح در این دو وقت، از بلایای روز و شب و از کوتاهی عمر و کمبود رزق و روزی پیشگیری می‌کند.
منبع: دانش ذکر
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام