سخنان ناب مولانا درباره علت بیماری های روحی/ عطار/مثنوی معنوی 

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که میخواهی بکن رحمت بکن شاهی که تو مانده ام تنها که از تو مانده ام تنها ❤❤❤❤❤من از تو دور شده ام از اصل خویش

شکر وجودتون بابت نشر آگاهی در نور باشیم ودر نور بمانیم ❤❤❤❤

واقعا بهش نیاز داشتم ممنون ❤❤❤❤❤

خدایان واقعی و خدای حقیقی آنها با همکاری و هماهنگی یکدیگر برای رفع نیاز به نیاز متقابل یعنی عشق و زیبا سازی، توانستند عالم هستی و دگرهستی را تشکیل بدهند. در این عالم هر چه هست ساختارهای جسمی به شکلهای متفاوتند که مخلوقات آنها بحساب می آیند. این مخلوقات بدو دسته ساختارهای جسمی بیجان و جاندار تقسیم میشوند که موجودات زنده، انواع مختلف دارند و در راس آنها بخاطر تکامل در تصورات و هوشمندی، فعلا "بشر" هست که توان تخصصی کیفیت را داشته (دگرهستی کوچک) و اختیار دار خود و دیگر ساختارهای جسمی بیجان و جاندار محدوده خود را بعهده دارد و مسئولیت آنرا نیز باید بعهده خود بپذیرد. به همین منظور بشر مورد امتحان و صحت درستی خودش از طرف دگرهستی بزرگ (خدای حقیقی) و با همکاری و هماهنگی خدایان واقعی می باشد. خدای حقیقی معیار درستی است، یعنی داشتن ادب، انسانیت، رعایت حق دیگران و ترجیح دادن منافع دیگران نسبت به منافع شخصی خود که اکتسابی است. برای بدست آوردن معیار درستی، خودآگاهی لازم هست که از آموزش و پرورش عمومی درست و حقیقی بدست میاید. اما فعلا این اکتساب در دنیای ما و بروی کره زمین بخاطر منافع ادیان و سیاستمداران وجود ندارد. پس همگی باید از بدیها و بی ادبیها که به خودمان شده، بیاموزیم و به هیچکس آنرا اعمال نکنیم تا خوبی، عمومی بشود، چون نیکی مثل بدی مسری است. خودآگاهی از تجربه زندگی و کار شخصی بدست میاید و خودشناسی کمک زیادی میکند که زودتر به معیار درستی برسیم. ضمنا فرهنگ نیاکان بشر نیز، برای رسیدن به انسانیت سه لغت را متذکر شده اند که همه باید سه پاس دار اینها باشند، که عبارتند از "پندار"، "گفتار" و "کردار" که باید نیک باشند و برای نیک شدن، قبلا باید از تمام پندارهای زشت، گفتارهای زشت و کردارهای زشت خودمان، نه با آب بلکه با خودآگاهی، پاک شده باشیم. یعنی اول باید از سد اشتباهات و زشتیهای خود عبور کنیم تا بتوانیم سه پاسدار نیک خودمان باشیم و به معیار درستی و شعور خود (دگرهستی کوچک) برسیم. آن وقت درک خواهیم کرد که عامل تمام زشتیهای و اشتباهات ما، عقل خودمان است که بخاطر مشخصاتی که دارد، مثل شیطان میباشد و در واقع شعور شخصی و شعور کلی بشر، بخاطر مشخصاتی که دارند، مثل خدای حقیقی و معیار درستی و انسانیت می باشند و ذرات بنیادی اولیه که در هر ساختار فیزیکی موجود بوده و هستند و خواهند بود و پر از انرژی و ابدی برای خلقت می باشند، همانا خدایان واقعی هستند. اما بشر (آدم یا ساختار جسمی زنده با توان کیفیتی) هنوز درک شعور خود (انسانیت) و شعور کلی (معیار درستی برای همه موجودات عالم هستی) را ندارد و اختیارش در دست عقل خود (شیطان) به رهبری عقل برتر (شیطان بزرگ) و سیستم عقلی و شیطانی خود می باشد که نه خدای حقیقی و نه خدایان واقعی و نه ارتباط بین ایندو را می شناسد. نتیجه اول: از نظر تکامل در تصورات و هوشمندی (روح) که اکتسابی است. در سیستم عالم هستی و دگرهستی (دایره بزرگتر) یک سیستم دنیای هستی و دگرهستی جانی و عقلی و شیطانی ولی با توان حقیقی (دایره متوسط و بشری) متشکل از ساختارهای جسمی به شکلهای متفاوت بروی کره زمین، بعنوان نمونه کار کلی که تحت رهبری و اختیار بشر میباشد. در این دایره دوم یک سیستم از ساختارهای جسمی زنده به شکلهای متفاوت با عقل محدود خود بدون توان حقیقی و بی اختیار (دایره کوچکتر از موجودات زنده غیر بشری) می باشند که همگی (سه دایره در داخل همدیگر) در حال رشد و توسعه فعال در جهت معیار درستی (حقیقی) برای کسب هرچه بیشتر تصورات و هوشمندی (روح پیشرفته) بین خدایان واقعی و خدای حقیقی بخرج جان بوده تا هر سه دایره با هم برابر (بهشت کلی) بشوند. در این مسیر مقدس بهشتی، بین شیطانها (عقلها) و عدم حق (شعور) که هر دو اکتسابی هستند، جنگی وجود دارد که بر سر بدست آوردن روح کامل و از دست دادن جانها است. مسلما بازنده، شیطانها و جانشان هستند و پیروز جنگ، همانا دگرهستی روحی و شعوری با توان حقیقی است. مناظره گر این جنگ خونی، خدایان واقعی می باشند که خالق هستند و ساختارهای جسمی متفاوت می سازند تا در جنگ مقدس بخاطر نتیجه بهشتی ولی در عین حال جنگ شیطانی و عقلی بخاطر بکار بردن غلط تصورات و هوشمندی از معنی روح و جان و نداشتن معیار حقیقی است. ایت عقلها در جنگ شرکت می کنند بجای اینکه در صلح و آرامش جان برای عشق زندگی کنند و اجاره بدهند طبیعت سیر تکاملی خود را برود. نتیجه دوم: با نگرش به دایره دوم که وضعیت ما آدمها میباشد و نقش مهمی که در کامل شدن و برابر شدن سه دایره داریم. ایجاد هرچه سریعتر بهشت و کمتر شدن ناراحتیهای جانی، احساسی و مالی بعهده ماست. ما میتوانیم بعنوان دایره اختیار دار تام، تاثیر بسزایی در روند کارهای تکاملی سه دایره ای چه بصورت منفی و چه بصورت مثبت بگذاریم. تنها فرصت ما کره زمین، این بهشت کوچک ماست، اگر با شیطانی خود آنرا نابود نکرده و با دست خود منقرض کننده بشر بشویم. البته انقراض با چیزیکه خودمان خواهیم ساخت و تائیدیه آنرا هم مردم خواهند داد و در آن شرکت خواهند کرد و بقیه حق طلبها هم نظارگر خواهند بود، اتفاق خواهد افتاد، مگر کسانی پیشگری کنند و بقیه دست بکار جلوگیری شوند. نتیجه سوم: با نگرش به دایره سوم که در داخل دایره بشری ما قرار دارد، بنظرم عالم برزخ بشر است و هر ساختار جسمی که از دایره دوم از بین رفته میتواند و دوباره بصورت ساختار جسمی متفاوت به دایره دوم یا سوم باز گردد نه بصورت من بلکه بصورت ما تا تکلیف دایره دوم و در نتیجه آن دایره سوم مشخص شود. تکلیف ما دو نوع خواهد بود. امیدوارم که سه دایره فعلی به تکامل نهایی خود برسند. یا متاسفانه دو دایره آخری از بین خواهند رفت و دایره دوم و سوم دیگری در جایی در دایره اول در حال ساختن بعنوان برنامه دومی و ... توسط دایره اول است و سرنوشت ما را نه دایره اول و نه هیچ شخصی در دایره دوم تعین نمیکند بلکه کل بشر و شعور کلی مردم کره زمین مشخص میکنند و اگر این شعور کلی نباشد، جهنم بروی زمین و اگر باشد، بهشت کلی خواهد شد و مسئول نبودن شعور کلی، همه بشریت با هم هستند و مسئولیت شخصی در هیچ دایره ای وجود ندارد. پس دادگاهی هم وجود نخواهد داشت زیرا هم عقل (شیطان) و هم شعور (خدای حقیقی) هر دو دگر هستی و مسئول هستند و آنها فقط اکتسابی و در ساختارهای جسمی باتوان (آدم) که قابلیت کسب آگاهی داشته و اختیاردار هستند. یعنی تکلیف ما صفر یا یک است، هیچکس یا همه.

سلام و درود فراوان بر همه جویندگان عرفان وتصوف و آگاهی بخصوص نغمه جان که مانادانان ونفهممان راباچشمه خردواندیشه وآگاهی همچون عطار نیشابوری و مولوی سیراب می‌گرداند دراینجاست که باید به این سخنان ناب وبی نظیر اشاره کردکه چه خوش گفت حضرت مولانا : روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟ به کجا مى روم؟ آخر ننُمایى وطنم مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا یا چه بودست مراد وى ازین ساختنم جان که از عالم علوى ست، یقین مى دانم رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم مرغ باغ ملکوتم ، نیّم از عالَم خاک دو سه روزى قفسى ساخته اند از بدنم اى خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست به هواى سرِ کویش پر و بالى بزنم کیست در گوش که او مى شنود آوازم؟ یا کدام است سخن مى نهد اندر دهنم؟ کیست در دیده که از دیده برون مى نگرد؟ یا چه جان است، نگویى، که منش پیرهنم؟ تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایى یک دم آرام نگیرم نفسى دم نزنم مِىِ وصلم بچشان، تا درِ زندان ابد از سرِ عربده مستانه به هم درشکنم من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم آنکه آورد مرا باز بَرَد در وطنم تو مپندار که من شعر به خود مى گویم تا که هشیارم و بیدار یکى دم نزنم شمس تبریز، اگر روى به من بنمایى و الله این قالب مردار به هم درشکنم