شـــاهنامه با هومر آبرامیان- بخش ۸-کیومرس در اوستا 

ای خردمند بسیجی دانا گپی دارم زکابلستانا اندکی رازیانه میاندیش نه که چون لات چاله میدانا ذات آخوند چنان شده روشن همچو خورشیدو ماه تا بانا بوی بول ونفاس وغایط او گند بنموده عرش سبحانا اقتصادست مال خر جانم نرسد بر تو شیر گاوانا رانمالی به کودکان را داد تفخیذ الله خمینی فرمانا در رژیم ملا که بیضه ی چپ بهتر ا ز مر یم میر ز ا خانا شاش اشتر که بهترین داروست بهر بیما ر ی کر و نا نا سیلی تو بروی دخت وطن سخت سوزان چو آتش افشانا تابکی خون نوجوان ریزی خاندانت مکن پریشانا دهن از گند گاه ملا کن سوی مردم برو خرامانا توله های رژیم راهی غرب همچو اشراقی ابتکارانا مزه هایی چنان کنند که مپرس بتو ماند سوراخ مو شا نا سرت از چاه جمکران برکش بنگر چار سو ی ایر ا نا باش فرزند سعدی وحافظ نه گدا زادگان لبنا نا موی زن همچو خنجر تیزست بر گلو گاه شیخ بر رانا هرچه دانش فزون شود زجوان سست ز آ خو ند بند تنبانا بکش از گندگاه تبریزیان دوسه من روغن بنفشانا در نشیمنگه ی سعید توسی پومپ کن قیر داغ وسوزانا گر بخوابت بیا ید الهامی مست مستان وچرخ چرخانا تا سحر لای پاش ذکر کنی قل اعوذ و برب ربا نا کفتران گوه کنند برکعبه نیز بر گنبد اما ما نا