درسهاتون عالی هستند آقای دکتر. بغض کردم و اشک توی چشمهام جمع شد. من چهار سال و نیم با یک خودشیقته ی آسیب پذیر زندگی کردم. مردی که پر از شرم بود و بخاطر اون همه شرم نهفته، هم رنج میکشید و هم رنج میداد. خیلی دلم میخواست هوشیار بشه و نجات پیدا کنه. ولی اوضاع خیلی خیلی وخیم تر از اونی بود که بشه کاری براش انجام داد. بالاخره ناچار شدم فقط به خودم و نجات خودم فکر کنم. که البته این کار رو هم به کمک روانشناسم انجام دادم که یک سال و نیم با هم کار کرده بودیم تا بتونیم بفهمیم در عمق وجود من و اون مرد (که مطلقا حاضر نبود با هیچ روانشناس و متخصصی صحبت کنه) چی میگذره. بعضی وقتها که ناراحتی و حرص خوردن شما رو می بینم، حالتون رو خوب درک میکنم. چون خودم خیلی درد میکشیدم وقتی می دیدم یک انسان جلوی چشم من چه رنج وحشتناکی رو هر لحظه داره تجربه می کنه ولی اصلا حاضر نیست کاری برای خودش انجام بده.
❤❤❤❤❤❤خیلی حس خوبی میگیرم از صحبتاتون اینجور زندگی رو منم خیلی دوسدارم ارامش دارم درضمن بله گیلانیا صبحونه مخصوصا تو دهات برنج میخوردن خونه خالم که میرفتیم همین بود باشیر و مخلفات یا گاهی بابابزرگم اینا ولی اتفاقا من احساس میکردم خب حتما اعیونی تره و اگر فامیل از تهرون میومد تعجب میکرد بااینکه بچه بودم ولی حس میکردم الکی کلاس میذارن چون برنج بهتره البته توسنت ماشمالیاست دیگه ولی جالبه صحبتاتون دلپذیره گوش میدم تایلد بگیرم بیشتر ازتون یه دنیا سپاس❤❤❤❤
