ابراهیم منصفی یا رامی هرمزگان ، هنرمندی چندبعدی و ژرف اندیش بود که در حیات خود ، قدرش دانسته نشد. شاید اگر منصفی در زمانه ای قدرشناس می زیست اینهمه حسرت و درد را نمی توانست در لباس شعر و موسیقی در هم ببافد. در طول زندگی ، معیشت ، روحش را می خراشید و عشق نافرجام و ازدست دادن فرزندش به عمق غمی در نهادش افزود که آهش را حتی در دل شادترین ملودی هایش می توان دریافت. او را نیمای هرمزگان نامیدند چون علاوه بر اینکه آغازگر شعر نوین فارسی در هرمزگان بود ، در موسیقی با اشراف به موسیقی فلامنکو اسپانیا ، هند و وفاداری به هنر خطه ی جنوب ، سبکی تازه خلق کرد. بسیاری از ترانه هایِ منصفی، با گویش بندری سروده شده اند و همین امر، یعنی حفظ گویش بومی در نگاشتن شعرها، هویت او را متمایز می کند. در شعر و موسیقی و داستان نویسی و فیلمنامه نویسی و بازیگری و صورتگری استاد بود. خودکشی ابرام بندر ، زیر خاک رفتنش نبود ، پرواز هنرش بود که امروز طنین آن را حتی در موفق شدن آلبوم‌های هنرمندانی مانند جناب سهیل نفیسی می بینیم. اجرای ترانه ی «لبخند» که برخلاف بیشتر ترانه هایش فضایی شاد و امیدبخش دارد .
تار: علی قمصری
گیتار آکوستیک: محمد محترم پناه
گیتار بیس: بنیامین گردین
گیتار آکوستیک: آرش غفوری
کاخن: محسن خاش
28 окт 2024
