سلام من که ماه مدینه ام بابا دختر تو سکینه ام بابا پُرشده از غم و مصیبت و رنج دل خالی ز کینه ام بابا اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس باغ گل در شراره می سوزد دل گلها هماره می سوزد فصل قحطی آب شد، گلزار از عطش در شراره می سوزد از عطش هر گلی که می بینم با دل پاره پاره می سوزد اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس از چه بابا دو چشم تر داری چه شده دست بر کمر داری آتش غم چه کرده با دل تو که دل و جان شعله ور داری ما ز حال تو بی خبر هستیم تو که از حال ما خبر داری اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس
