قیقا ! همانگونه هنگامی که به پاکستان میرویم باید بگوییم پیسه و نباید بگوییم پول زیرا باید به دستور زبان آن شهری که پای می گذاریم احترام گذاشت در نتیجه هنگامیکه به شهر زیبا و تاریخی هرات باستان پا می گذاریم باید یه قدامت تاریخی این شهر که در دل تابناک خود تاریخ زبان فارسی را جای داده است احترام گذاشت زیرا طبق زبان این شهر نباید به اعضای خانواده خود گفت ینگه زیرا ینگه در زبان فارسی افغانستان زیبای ما که در برگیرنده هرات تا کابلستان است ینگه به شخص فضولی از خانواده داماد می گویند که در شب زفاف و دور از چشم دیگران پشت درب اتاق عروس و داماد می نشید و یا بهتر بگویم فال گوش می ایستد تا باکره گی عروس را خبر چینی کند همناطور واژهای دیگری مانند یازنه و ایور و یا هم سونو به جای واژه زیبای عروس و نه نو به جای واژه زیبای خواهر شوهر زیرا در زبان فارسی هری نشینان هیچ کاربرد و جایگاهی در فرهنگ واژگان این شهر تاریخی که خاستگاه زبان فارسی در تاریخ منطقه است ندارد ازنجاییکه این واژه ها ریشه درست و دقیقی ندارند پس نمی توان گفت از کجا و از کدام زبان وارد زبان پشتو زبان های افغانستان شده اند شاید هم مثل واژه های بیگانه کیله به جای موز میله به جای گردش و تفریح و ماته به جای میوه خوشمزه پرتغال و یا تربوز به جای هندوانه و سبزی پالک به جای اسفناج که مانند پرتغال که کشور کریستین رونالدو است اسفناج هم واژه ای جهانی است بآنهم در کنار این واژه های بیگانه اکنون بخشی از پشتو زبان های ما به جای کاربد واژه ترشی که از عرب تا عجم تا ترک و لر ان را بکار میگیرند می گویند آچار و به بخاری هم می گویند چاری که هیچ ریشه و تاریخچه ای در زبان فارسی ما مردم افغانستان ندارد پس بیاییم بجای تعصب بر زبان دیگران دست از لجبازی برداریم و از کسی که به شما می گوید در شهر تارخی و باستانی هرات به پول نگویید پیسه دوباره از او نپرسیم چرا ؟ چون همانگونه که اشاره شد در پاکستان و هندوستان هم نباید به پیسه بگوییم پول
