تقسیم موسیقی به شاد و غمگین از فکرهای پایین موسیقی‌نشناس برمی‌خیزد. با این‌که فرانسه را در حد ابتدایی می‌فهمم، وقتی به جند قطعه فرانسوی گوش می‌کنم واقعا تا سر حد گریه پیش می‌رم. این که موسیقی ما غمگین است به همان جایی ربط می‌خوره که صدها سال با بردن موسیقی به دربارها و مجالس لات‌و الواط آن را به ان‌جا کشاندند که حاصلش را می‌بینیم. هر که به شغل قصابی مشغول هست یه موسیقی می‌خواد که بهش می‌گه شاد. مردم ایران عموما با کتاب، با قلم، با تحلیل، با فکر، با هر چیزی مشکل دارند چرا با موسیقی مشکل نداشته باشند؟ با ریاضی، با فیزیک مشکل ندارند؟ این‌ها یه چیزی می‌خوان که باهاش ورجه وورجه کنند و راضی هم نیستد که نوع دیگه‌ای از موسیقی وجود داشته باشه.
با این‌که دیگه نمیتونم پیتزا بخورم ولی انصافا پیتزا همان پیتزای ایران. من در مورد این پیتزاها که الان تو آمریکای شمالی موجود است واقعا نظر خوبی ندارم، آخرین بار که خوردم کار به استفراغ کشید و پیتزا رفت تو سطل زباله بغل دستم. و این که باید برم یه پیتزافروش ایرانی که عملا سالی چند بار امکان‌پذیره.
