هنر در عصر ما 

هنر در عصر ما هنر در زمانه ی عصر است . عصر اتفاقا زمان-مکان گویایی است . قبل از مینیمالیسم که میتوان گفت آخرین چرخش غول مدرنیسم روی پاهای پهلوانی خود است و طی آن هنر غربی جهان و هر چه در عوالم آن است را مستعمره ی خود میداند تاریخ هنر نسبتی با دوره ها و دوره ها مناسبتی با مراکز تعین بخش دارد . به زبان ساده همانقدر که هنر زمان رنسانس گویا و با معناست هنر مدرن هم چنین است و جدای هر تکیه گاهی تکیه به تاریخ انسان غربی داده است . تا مینیمالیسم یعنی تا زمانی که تئوریسین های مدرنیسم جان در بدن دارند مرکز هنر جهان غرب است و غرب چیزی است که سایر چیزها را نه تنها معنا میکند بلکه از آن خود کرده و به دست می آورد و هرگونه که خاست شیره اش را میمکد و آن را جزیی از گوشت و پوست خود میسازد . بعد از دوران تردید که پارادایم پست مدرنیته است و بنظر می آید که بسیار خواهد پایید هنر غربی مانند کسی که تازه به بیرون از خود آگاه شده فروتن تر از گذشته سایر عوالم را هم به رسمیت میشناسد و این یعنی زمانه ی ما زمانه ی بی پایتختی هنر معاصر است . امروز هنرمندان معروف بسیاری وجود دارند که مثلا هنگ کنگ به دنیا امده و در برزیل بزرگ شده و بین لندن و پاریس زندگی میکنند و از فرهنگ ازتک در کنار دریافتهای کوبیستی استفاده میکنند . هر مرکز سیالی را میتوان با مراکز دیگر پیوند داد ؛ این امروز است ؛ عصر ما . عصر ما همانقدر تعدد مرکز و بینهایتی محدودیت منابع دارد که خود ما داریم . هنر در زمانه و در عصر ما هنر در زمانه ی بیزمانی و بیمکانی است .این بیزمان بیمکان بودن که شنیدنی و دیدنی بنظر می آید اما ممکن است آیاهواسکایی باشد که مارا به جایی که ایستاده ایم به شدت آگاه کند . این به شدت اگاه شدن البته بتواند بنیانی بسازد اما فعلا تا اطلاع ثانوی ما در زمان معاصر به سر میبریم و این یعنی نتوانسته ایم زمانه ی خود را بشناسیم و نسبتش را با اصل بنیادین پانصد سال اخیر یعنی سوبژکتیویته در نظر آوریم . هنر در زمان معاصر که عموما هنری است تلفیقی و حاصل درهم شدن افق ها عصر ما را مینماید .عصر همانقدر با ظهر فاصله دارد که به غروب نزدیک است ؛ ظهر مفاهیم و غروب آنان .