«از استاد حنانه پرسیدم به عقیده شما در موسیقی ملی و موسیقی علمی ایران چه کسانی توانسته خدمات ارزنده و چشمگیری در هنر والای موسیقی کشورمان بکنند؟
ایشان در جوابم گفتند: مرحوم روح‌الله خالقی که مغز متفکر موسیقیدانان ایران بود وکارهایی که تاکنون مرحوم مرتضی محجوبی و نی داوود، و آقایان تجویدی وخالدی انجام داده اند، بسیار ارزنده است. 30 سال دیگر مانده تا موسیقی علمی ایرانی جای خودش را پیدا کند. یعنی تقریبا از سال‌های 1384-5 به بعد باید شاهد رشد موزیسین‌هایی باشیم که خوب دریافته اند که اگر می‌گوییم در ارکستر بزرگ جای استفاده از سازهای ایرانی نیست به دلیل این نیست که سازهای ما ناقص هستند، بلکه ما نمی‌خواهیم به اصالت ساز ایرانی خدشه ای وارد شود، که همه‌ی اصل موسیقی ملی ایرانی را در برگیرد. بسیاری از نوازندگان سازهای ایرانی این مقوله را حس کرده اند و این خودش جای شکر دارد، اما آنان کسانی را که موسیقی علمی را هدف قرار داده اند، باید دید و شنید. آیا واقعا امروز آنان به جایگاهی که قابل قضاوت باشد رسیده‌اند؟ آنان چه می کنند و چه می‌نویسند و آیا به ایرانی بودن موسیقی علمی خودشان یا به عبارتی راحت تر به سبکی واحد در کمپوزیسیون رسیده اند؟ من خیلی دوست داشتم چنین باشد. پس من نیز قضاوتی نخواهم کرد تا ببینیم موسیقی علمی در ایران بالاخره جایگاهش را پیدا خواهد کرد یا خیر. البته هستند کسانی که در این نوع موسیقی یعنی علمی حرفی برای گفتن دارند و این بسیار عالیست».
20 июл 2016
