فروید زیگموند
6 مه 1856 - 23 سپتامبر 1939
یک متخصص اعصاب اتریشی و بنیانگذار روانکاوی، روشی بالینی برای ارزیابی و درمان آسیب شناسی هایی بود که از طریق گفتگو بین بیمار و روانکاو، و تئوری متمایز ذهن و عامل انسانی ناشی از آن، ناشی از تعارضات در روان هستند.
فروید از والدین یهودی گالیسیایی در شهر فرایبرگ موراویا، در امپراتوری اتریش به دنیا آمد. او در سال 1881 در دانشگاه وین مدرک دکترای پزشکی را دریافت کرد. او پس از اتمام دوره توانبخشی خود در سال 1885، به عنوان دکترای آسیب شناسی اعصاب منصوب شد و در سال 1902 به استادی رسید.
او در سال 1939 در تبعید در انگلستان درگذشت.
فروید در بنیان‌گذاری روانکاوی، تکنیک‌های درمانی مانند استفاده از تداعی آزاد و انتقال را کشف کرد و نقش مرکزی آن را در فرآیند تحلیلی تثبیت کرد. بازتعریف فروید از جنسیت به گونه‌ای که اشکال کودکی آن را در بر گیرد، او را بر آن داشت تا عقده ادیپ را به‌عنوان اصل اصلی نظریه‌ی روانکاوی تدوین کند. تجزیه و تحلیل او از رویاها به عنوان تحقق آرزوها، مدل هایی را برای تجزیه و تحلیل بالینی شکل گیری علائم و مکانیسم های زیربنایی سرکوب به او ارائه کرد. بر این اساس فروید نظریه خود را در مورد ناخودآگاه بسط داد و به توسعه مدلی از ساختار روانی متشکل از id، ego و super-ego ادامه داد.
فروید وجود میل جنسی، انرژی جنسی که با آن فرآیندها و ساختارهای ذهنی سرمایه‌گذاری می‌شود و دلبستگی‌های شهوانی ایجاد می‌کند، و انگیزه مرگ، منبع تکرار اجباری، نفرت، پرخاشگری، و احساس گناه عصبی را فرض می‌کند. فروید در کار بعدی خود تفسیر و نقدی گسترده از دین و فرهنگ ارائه کرد.
اگرچه روانکاوی به عنوان یک عمل تشخیصی و بالینی در حال افول است، اما همچنان در روانشناسی، روانپزشکی، روان درمانی و در سراسر علوم انسانی تأثیرگذار است. بنابراین، همچنان به ایجاد بحث های گسترده و بسیار بحث برانگیز در مورد اثربخشی درمانی، وضعیت علمی آن، و اینکه آیا علت فمینیستی را پیش می برد یا مانع می شود، ایجاد می کند. با این وجود، آثار فروید افکار معاصر غربی و فرهنگ عامه را فراگرفته است.
11 мар 2024
