एक नंबर जोडी होती महाडिक अण्णा व गुलाबराव बोरगांवकर तसेच विष्णू चासगावकर फकीर भाई गेणभाऊ आंबेठाणकर ही माणसे पुन्हा जन्माला यावे हीच परमेश्वर चरणी प्रार्थना
मी संगीत रल मा दता महाडिक पुणेकर यांचा २५ने ४० वेळेस कार्यक्रम शाळेत असताना बघीत ला असेल . १० किमी माझ्या गावच्या परसिरात पायी किंवा आम्ही बैल गाडी किंवा सायकल वर बघण्याचा योग मला लाभला धन्य हो दताजी महाडीक . अमर रहे दताजी महाडीक
मी तर सर्वात भाग्यवान की मला महाडिक आण्णा, गुलाब मामा बोरगांवकर, अनंत पांगारकर, विष्णु बुवा चासकर, फकीरभाई केसनंदकर,गेणुभाऊ अंबेठाणकर, गंगाराम गंगापुरकर, निवृत्ती कुरुंदकर, मनोहर गंगापुरकर, मुबारक बोरगांवकर, अशा कीतीतरी कलाकारा सोबत काम करण्याची संधी मिळाली आणि या सर्वांचे भरभरुन प्रेम मीळाले., ऐंशी नव्वदच्या दशकात., अगदी आई वडीलांची माया या अनाथावर या कलाकारांनी माझ्या सारख्या वर केली.,आज या सर्वांची खुप आठवण येते ,एक कला रशीक, कलाकार., बलभीम निमसे.,
राम कृष्ण हरी अतिशय छान सुंदर तमाशा क्षेत्रात उल्लेखनीय कामगिरी केलेल्या तमाशा कलावंतांना कोटी कोटी प्रणाम असे कलाकार होणे नाही दत्ता महाडीक पुणेकर आणि विनोद सम्राट गुलाब राव बोरगावकर यांच्या तमाशात जे काही कलाकार होऊन गेले आहेत ते एक नंबर भुमिका करत असत त्या पैकी गेनभाऊ आंबेठाणकर फकीरभाई केसनंदकर बापु गिरी माळशिरस कर मावशी चि भूमिका एक नंबर करत होते विष्णु चासकर महादेव खुडे नारायणगाव कर निवरुती कुरणकर दतोबा चव्हाण संविदणेकर शाम काळे घोडनदीकर अनंतराव पांगारकर राम पोखरकर अशोक काटे भुमकर प्रसिद्ध ढोलकी वादक जनार्दन वायदंडे घोडनदीकर पोपटराव गांगुर्डे कर नाथा मास्तर सुधाकर पोटे आणि सिमा पोटे संगिता महाडिक हे सर्व एकदम एक नंबर भुमिका करत असत त्या वेळी ह्या बारीला जोड नव्हती आम्ही विस पंचवीस किलोमिटर पाई पाई चालत तमाशा पहायला जात होतो चला असो गेले ते दिवस राहील्या आहे त्या आठवणी आणि कलाकार पण गेले गेले दिगंबर ईश्वर विभुती राहील्या त्या किर्ती जगामाजी राम कृष्ण हरी माऊली
हे कलाकार म्हणजे परमेश्वराने या भूतलावर पाठविलेले अप्रतिम रत्न होते.... असे कलाकार या महाराष्ट्रमध्ये पुन्हा कधीच जन्मणार नाहीत खरंच आमचं भाग्य होत म्हणून अशा कलाकारांना प्रत्यक्ष पाहण्याचा योग मिळाला...
धार्मीक ऐतीहासकि पौराणीक सामाजीक वगनाटये सादर करताना आपण तमाशा पाहतोय का नाट्यसृष्टी इतकी शब्द सृष्टी सर्वोतम होती - करी तो चोखोबा जोहार - या वगनाट्य संदर्भात अप्रतीम सादरीकरण पाहिल . अण्णानी किर्तनकार या नात्याने आम्हाला खुपआदर दिला . आम्ही त्यांचे अखंड आभारी - कृत ज्ञआहोत .. राष्ट्रीय किर्तनकार - शिवचरित्र व्याख्या ते - ह . भ . प . केशवमहाराज - जगदाळे ... जि . अहिल्या देवी नगर -
*🌷आदरणीय आण्णांना अनेकदा कार्यक्रमात पाहिले असल्याने ऐकताना ते समोर गातात असेच वाटते....... अशा दत्ता महाडिक आण्णांना व त्यांचे पवित्र स्मृतीस विनम्र अभिवादन....... शतशत प्रणाम...... 🙏🙏🙏 अॅड. हौसेराव धुमाळ, सातारा.. 🙏*
माझ वय आता ५७ वर्ष आहे मी दहा वर्षीचा होतो तेव्हा मी पहिल्यांदा तमाशा पाहिला तो चंद्रकांत ढवळपुरीकर सह दत्ता महाडीक पुणेकर यांचा आणि तिथुन पुढे मला तमाशा कलेचा छंद लागला तो आज पर्यंत
तमाशा ही निखळ आनंद देणारी कला.ह्या कलेला राजाश्रय निश्चित मिळायला हवा. कलाकारांचे कौतुक व गौरव झाला तरच नवीन कलाकार होतील. अन्यथा ह्या कलेचा आस्त होईल. आणि पुन्हा भविष्यात तमाशा कला ही फक्त इतिहासाचे पानावर शिल्लक राहिल..
नवि पिडीत असा तमाशा कधी होणार नाही वगनाट्य करता येणार नाही आता मात्र बोटावर मोजता येतील इतकेच लोक राहिले आहेत त्यांच्या कडुन नविन पिढीने शिकुन घेणे गरजेचे आहे नाही तर कला नामशेष होण्याच्या मार्गावर आहेत हि विनंती आहे की आपण हि कला जिवंत ठेवावे असे मला वाटते आहे त्याबद्दल मी श्रीकर गोविंद जोशी नागज तालुका कवठेमहांकाळ जिल्हा सांगली येथील धन्यवाद देतो आहे,
आताचा तमाशा व पूर्वीचा तमाशात खूप फरक आहे. आताचा तमाशा म्हणजे स्टेजवर.भरपूर लायटिंग ,कर्कश मुजीकचा आवाज, बेसूर आवाजातील.गाणी . आणि हात वारे नाच . जत्रेत तमाशावर खर्च करण्या पेक्षा तोच.पैसा सार्वजनिक.हिताच्या कामावर खर्च करा .
आपल्याला हात जोडून विनंती आहे विनोद भाऊ या कार्यक्रमाची पूर्ण रेकॉर्डिंग असेल तर टाका कारण हे कार्यक्रम ऐकल्या नंतर आम्ही त्या युगात पोहचतो जे आम्ही डोळ्याने पाहिले आहे कितीही ऐकलं तरी मन भरत नाही
माझे वय आत्ता 58 आहे. मी वयाच्या 10 वर्षाचा असल्यापासून दत्ता महाडिक यांचा तमाशा बघायला 15 कि मी सायकल वर टिबल शिट बसुन जायचो.तेव्हा तिकीट होते 5 रुपये. आणि पहाटे 3 पर्यंत तमाशा बघायचो.त्यावेळचे वादन,नाच वग नांदी अंगावर काटा यायचा. खरच मी भाग्यवान आहे.
