गोरखगडानंतर दुसऱ्या दिवशी केलेला सिद्धगड हा अनुभव जबरदस्त होता, भीमाशंकर अभयारण्यातील गर्द वाट, पावसाच्या जोरदार सरी, प्रचंड उंच बालेकिल्ला, माचीवर असणंयारी छोटीसी वस्ती आणि त्यांची अवाक करणारी जीवनशैली
बरेच बदलले आहे आता. बरीच सुधारणा झालेली दिसते. चांगले आहे. मी जाऊन आलो त्याला आता वीस वर्षे होऊन गेली आहेत. देऊळ उपेक्षित आणि पार पडझड झालेले होते त्यावेळी. मंदिराचे चिरे विखुरले होते इकडे तिकडे. तोफही नव्हती तेव्हा. आम्ही नारिवलीवरून चढलो होतो आणि बोरवाडीला उतरलो होतो. त्यावेळी बस बोरवाडीपर्यंत येत नसे त्यामुळे पुढे जांभुर्डेपर्यंत चालावे लागले होते. त्यानंतर सिद्ध गडाचे अतिशय सुरम्य दर्शन आकाशातून घडले होते. नागपूर वरून विमानाने आलो होतो. सकाळी आठच्या सुमारास विमान नाणेघाटाच्या अगदी जवळून पुढे मुंबईच्या दिशेने गेले होते. त्यावेळी साधारण साडेचार हजार मिटर उंचावरून मिनिट दोन मिनिटे सह्याद्रीचे जे दर्शन घडले ते अक्षरशः अवर्णनीय होते. हवा अतिशय स्वच्छ होती. त्यामुळे नानाचा अंगठा ते सिद्धगड ह्या भागातील प्रत्येक डोंगराची रेघनरेघ अगदी स्पष्ट दिसली होती. जिवधन, वानरलिंगी, दुर्ग धाकोबा आणि शेवटी सिद्धगड. अक्षरशः अफाट. तोडच नाही काही.
