ഏറ്റവും കൂടുതൽ മൂല്യം നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു വാക്കായി മാറിയിരിക്കുന്നു ഗുരു എന്നത്. രണ്ടു ശ്ലോകം ചൊല്ലി പഠിച്ചവനും കുറച്ചു പ്രാണായാമം അഭ്യസിച്ചവനും രണ്ടു ഉപനിഷത്ത് പഠിച്ച് അത് ക്ലാസ്സെടുത്തു തുടങ്ങുന്നവനും ഒരു സൂഫി സംഗീതമോ റൂമിയുടെ കൃതികളോ ഉളളിൽ ഇത്തിരി ആനന്ദം നിറച്ചവരും ഒരിത്തിരി നേരം തുള്ളിയോ ഇരുന്നോ ധ്യാനം ശീലിച്ചവനും ഒക്കെ ഗുരുക്കന്മാരാകുന്ന കാലം.
കാവി ധരിച്ചാൽ മതി. താടി നീട്ടിയാൽ മതി. ഒരു നീണ്ട ളോഹ മതി. തങ്ങളെന്നോ ഔലിയയെന്നോ ഒരു പേരു മതി. ലഹരിപിടിച്ചതു പോലെ ആനന്ദം നിറഞ്ഞ മുഖഭാവവും ആത്മാനുഭൂതി വഴിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പാതിയടഞ്ഞ കണ്ണുകളും മതി. ഹിമാലയത്തിൽ ഒന്നു ചുറ്റി വന്നാൽ മതി. നമ്മുടെ കാലിൽ വീഴാൻ ആളുകളായി.
നീ ഇപ്പോൾ വലിയ ഗുരുവാണല്ലോ! ഗുരുവായി വിലസുകയാണല്ലോ എന്ന് പല സുഹൃത്തുക്കളും എന്നോട് കാര്യമായും കളിയായും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്. പലരോടും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. ചിരിച്ചു തള്ളിയതേയുള്ളൂ.
അവർക്കത് ചോദിക്കാവുന്നതാണ്. അങ്ങനെ സംശയിക്കാവുന്നതുമാണ്. കാരണം അത്തരം ഒരു മേഖലയിലാണ് ഞാൻ വ്യാപരിക്കുന്നത്. എത്രയൊക്കെ ആത്മീയനല്ലെന്ന് സ്വയവും മറ്റുള്ളവരോടും ആവർത്തിച്ചുപറഞ്ഞാലും ഏതൊക്കെയോ അർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ ആ ധാരയിൽ തന്നെയാണ്.
യതിയുടെ ശിഷ്യൻ എന്ന് പലരും പലയിടത്തും പറയുമ്പോൾ നിഷേധിക്കാറില്ല. അത് ഒരു ശിഷ്യനായതു കൊണ്ടല്ല. തനിക്ക് ശിഷ്യരില്ല, സുഹൃത്തുക്കളേയുള്ളുവെന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതുമാണ്. എങ്കിലും അദ്ദേഹം എഴുതിയ കത്തുകളിൽ "എന്ന് ഗുരു" എന്നെഴുതി ഒപ്പിട്ടത് ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ച് എന്നെങ്കിലും ശിഷ്യ ഭാവത്തിലേക്ക് ഉണർന്നു വരാൻ അതൊരു പ്രചോദനമാകാൻ വേണ്ടി മാത്രം അത് ലജ്ജയോടെയാണെങ്കിലും സ്വയം സമ്മതിച്ചുറപ്പിക്കുകയാണ്..
ഒരു ശിഷ്യനാവുകയെന്നതുപോലും എത്ര പ്രയാസകരമാണെന്ന് നാം അറിയുക ഒരു ഗുരുവിനൊപ്പം കഴിയുമ്പോഴാണ്. പിന്നെയല്ലേ ഗുരു ആകുന്നത്. ഞാൻ ആരുടെയും ഗുരുവല്ല എന്ന് പറയുന്നതു തന്നെ ആ മഹാസാന്നിദ്ധ്യത്തോടുള്ള അവഗണനയാകും എന്നതിനാലാണ് മൗനം ദീക്ഷിക്കുന്നത്.
ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴും എവിടെയൊക്കെയോ ഉണ്ട്. ഗുരുക്കന്മാർ! അവർ ആരെയും അവരിലേക്കാകർഷിക്കുന്നില്ല. നമ്മിലേക്കും ആകർഷിക്കപ്പെടാൻ അവർ അനുവദിക്കില്ല. നാം നമ്മിൽ നിന്ന് അകറ്റിയതോ അകന്നുപോയതോ ആയ നമ്മെ നമ്മോടു ചേർത്തു പിടിക്കാൻ നിമിത്തമായി മാറുകയേയുള്ളൂ. ആ ഗുരുത്വത്തെക്കുറിച്ച്, ഗുരു എന്നാൽ എന്തെന്ന മനസ്സിലാക്കലിനെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചതാണ് ഈ പ്രഭാഷണം
സ്നേഹത്തോടെ..
പ്രാർത്ഥനയോടെ..
14 сен 2018
