පටිච්චසමුප්පාදය 01 - Meemure Dhammawansha Thero, මීමුරේ ධම්මවංස හිමි 

you all prolly dont give a damn but does someone know a way to get back into an instagram account..? I stupidly forgot the login password. I appreciate any tricks you can give me

@Angelo Eduardo Instablaster :)

ය

මෙහිදී අනුලෝම වශයෙන් විස්තර කර ඇත්තේ අවිද්‍යාව නිසා කැමැත්තට/අකමැත්තට බැඳීමෙන් සංඛාර [ශාරීරික අංශුවල වෙනස්වීම] උත්පානය වී එම දුක්ගොඩ හෙවත් දුක්ඛස්කන්ධය සමුදය හෙවත් වැඩිවන බවය. තවද, එම සංඛාර නිසා විඥාණය සමුදය වීමක් හෙවත් වැඩි දියුණු වීමක් (සම්භවන්ති) ඇතිවන අතර තමාගේ සකල දුක්ගොඩ තව තව වැඩිවෙන බව පෙන්වාදී තිබෙනවා. ඒ අනුව, “පංච උපාදානස්කන්ධා දුක්ඛා” ලෙස දේශනා කර ඇති පරිදි පංච උපදානස්කන්ධයම දුකක් බව පෙනීයයි. අනුලෝම වශයෙන් සඳහන් කළ පරිදි, “අවිද්‍යා” නිසා මේ ලෝකය තමන් නිසා ඇතිවුවක් ලෙස පිළිගෙන ක්‍රියාත්මකවීම හේතුකොටගෙන (පච්චයා) තම ශරීර පද්ධතිය කම්පනයට (සංඛාර) පත්වෙනවා. එසේ ශරීර පද්ධතියේ ඇතිවන කම්පනය හෙවත් “සංඛාර” හේතුකොටගෙන (පච්චයා) දැනීමේ වෙනසක් (විඥාණ) ඇතිවෙනවා. තමාට සැපයක් ලෙස දැනෙන මෙම දැනීමේ වෙනස හෙවත් “විඥාණ” හේතුකොටගෙන (පච්චයා) එම විඥාණයට පාදකවූ රූප (බාහිරයෙන් සහ අභ්‍යන්තරයේ හටගෙන ඇති) අනුව සිතුවිලි (නාම රූප) උපදින්නට පටන්ගන්නවා. මෙතනදී සඳහන් කරන්නේ කාමඡන්දයෙන් ඇතිවන මිම්ම නිසා උපදින වේදනා, සංඥා, සංඛාර, විඥාණ, යන නාමස්කන්ධ මගින් ඇතිවන සිතුවිලි පිළිබඳවයි. එම සිතුවිලි (නාමරූප) දිගින් දිගටම ඇතිවීම පවත්වාගෙන යාමට හේතුවන්නේ (පච්චයා) පරිසරයේ ඇති වස්තු සමග ක්‍රියාකරන අපගේ ආයතන (සලායතන) සයවන ඇස, කණ, නාසය, දිව, ශරීරය, සහ මනසයි. මෙහිදී එම නොයෙකුත් නිමිති හේතුකොටගෙන (පච්චයා) උපදින රූප මගින් ආයතන (සලායතන) ස්පර්ශ කරන (ඵස්ස) අතර එමගින් විවිධ “වේදනා” හට ගන්නවා. මෙම “වේදනා” මගින් (පච්චයා) යොමුවීම් හෙවත් “තණ්හාව” හටගන්නා අතර එසේ යොමුවන වාරයක් වාරයක් පාසාම තම ශරීර පද්ධතියේ පඨවි, ආපෝ, තේජෝ, වායෝ, යන සතර ධාතුවල වෙනස්කම් නිසා තදවීම්, තෙරපීම්, රත්වීම් සහ දෙදරීම්වල අඩු වැඩි වීම් සිද්ධ වෙනවා. මෙසේ ධාතු වෙනස නිසා ඇතිවෙන මිම්මෙ හෙවත් මානයේ වෙනස “උපාදාන” ලෙස දක්වනවා. එම වෙනස නිසා උපදින සිතුවිලි වලට අනුව මෙම පුද්ගලයා විසින් පරිසරයට පාප (තමන්ටත් අනුන්ටත් පීඩා ගෙනදෙන) ක්‍රියාවන් සිද්ධ කරනවා. එසේ නොයෙකුත් පාප ක්‍රියාවන් නිසා පරිසරයෙන් අභිමුඛ වන විවිධ අවස්ථා සමග ක්‍රියාකිරීම “භව” ලෙස හඳුන්වන අතර එහිදී ඇතිවන ශාරීරික වෙනස “ජාති” ලෙස දක්වා තිබෙනවා. මෙවැනි අළුත් තත්වයකට තම ශරීරය ඇතුළු මුළු ක්‍රියාවලියම පත්වන නිසා පෙර තිබුණු තත්වය නැතිවීයාම “ජරා” ලෙස පෙන්වා දී තිබෙනවා. නැවතත් පෙර තිබු තත්වයෙන් ක්‍රියා කිරීමට නොහැකිවීම “ව්‍යාධි”ලෙසත් එම පරණ තත්වය සම්පූර්ණයෙන් නැතිවී යාම “මරණ” හැටියටයි විස්තර කර තිබෙන්නේ. අවිද්‍යාව නිසා උපදින රාගය ඇතිවීමට පෙර තිබුණු සුවදායක තත්වය නැතිවී ශරීර පද්ධතියට දැනෙන අපහසුතාවය හෙවත් පීඩාව දක්වා ඇත්තේ “සෝක පරිදේව” ලෙසය. එම පීඩාකාරී තත්වය ඉහලයාම නිසා ඇතිවන හඬා වැළපීම් “දුක්ඛ දෝමනස්ස” ලෙසත්, එම පීඩාකාරී තත්වය ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා යෑම “සම්භවය” ලෙසත් උගන්වා තිබෙනවා. මෙතනදී දැන් තමා මුලින් සිටි සැනසිලිදායක තත්වයට පත්වීමට උත්සාහයක් හෙවත් ආයාසයක් (උපායාසා) යෙදුවත් එයින් පලක් වන්නේ නැත. එසේ පලක් නොවන්නේ තම ශාරීරික ක්‍රියා පද්ධතියම ඉහත විස්තර කරනලද පටිච්ච සමුප්පාද ක්‍රියාවලියේ අනුලෝම දිශාවට සම්පුර්ණයෙන්ම ගමන්කර ඇති බැවින්ය. මේ අවස්ථාවේ දී (ඒව) මෙම (මේ) පුද්ගලයා (තස්ස) විසින් දරාගෙන (කේවළස්ස) තිබෙන සියළුම උපාදානස්කන්ධයන් (දුක්ඛස්කන්ධස්ස) ඒවායේ උපරිම මට්ටම දක්වා (සමුදයෝ) වැඩිදියුණු වී ඇති බව (භෝති) සර්වඥයන් වහන්සේ අපට තවදුරටත් පැහැදිලිකර දෙනවා. මෙම කරුණු කාරණා තම ක්‍රියාවලිය තුලින්ම ගවේෂණය කලයුතු වන්නේය. එවිට මෙහි නිවැරදි තාවය සොයාගත හැකිය. සැමටම තෙරුවන් සරණයි

🙏🙏🙏