กรรม(ไม่ได้เกิดจากผู้อื่น, ตัวเองบันดาล หรือเกิดขึ้นมาลอยๆ) จิต, สัตตานัง(เรา) | พุทธวจน ทางนิพพาน 

เราสวดมนต์นำทางสุนัขก่อนตายทุกตัว

@@tamitamitamitami4115 สาธุในอนุสาสนีปาฏิหาริย์ น้องก็ เป็น อัตตานัง เหมือนเรา เทวดากามภพ มนุษย์ สัตว์เดรัจฉาน เปรต สัตว์นรก เป็นสัตว์ด้วยกันทั้งสิ้น

@@thanaphatbunna657 ท่านทรงจำได้แม่นมาก ไม่ต้องนึกคิดอะไรเลยเพราะกล่าวตามคำสอนของตถาคต

สาธุ แอดเอามาจากลิ้งค์นี้ web.facebook.com/believeinbuddhawajana/videos/พุทธวจน_เรื่องกรรม-ภพ-ชาติ-นิพพาน-และคำถามอื่นๆ-ท่านพระอาจารย์คึกฤทธิ์/1039826342831220/?_rdc=1&_rdr

ลมหายใจเข้าออก (กายสังขาร) ไม่เป็นที่ตั้งแห่ง ตัณหา อุปาทาน (ฉันทะ ราคะ นันทิ ตัณหา) วิญญาณจะวนไปตั้งในจิตสังขาร( เวทนา, สัญญา) เหตุเพราะ เวทนา, สัญญา เป็นที่ตั้งแห่ง ตัณหา *เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา, อุปาทาน *เมื่อเห็นวิญญาณดับจากกาย(ลมหายใจ) อาศัยตัณหาเป็นเชื้อ วิญญาณจะวนไปรู้ ธาตุที่เป็นที่ตั้งแห่งความพอใจ, ยินดี เพลิดเพลิน ติดใจ คาใจ..(ตัณหา,อุปาทาน) *ตามเห็นเกิดดับมากๆ สมุทัยนิโรธ จนเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด เห็นโทษ จนเกิดความจางคลายไม่อยากได้อีก ไม่อยากไปรู้อารมณ์นั้นอีก จนรู้อุบายเครื่องออกจากตัณหา อุปาทานขันธ์ห้า คือ วิปัสสนา *ทำตลอดเวลา กิน เดิน นั่ง นอน ไม่เฉพาะการนั่งสมาธิ ละความยินดี พอใจเพลิดเพลิน ในอารมณ์ภายนอก อายตนะภายนอกหก *มีอุเบกขาเป็นธรรมเครื่องอยู่ อานาปานสติ กายคาสติ *คืออินทรีย์ภาวนาในพระอริยะ *สุข, ทุกข์ อันเกิดจากผัสสะ เกิดขึ้นในใจนานเพลิดเพลินเท่าไร ขณะนั้นมีตัณหา อุปาทาน ถึงความเจริญแห่งสังขาร *ธรรมวินัยนี้เป็นไปเพื่อ สิ้นตัณหา อุปาทาน อันเป็นเหตุแห่งทุกข์ *อุเบกขาไม่ได้หมายถึงเฉย แค่นั้น นั้นเป็นเฉยที่เป็นอวิชชานุสัย แต่เป็นอุเบกขาเวทนา อันไม่เป็นปัจจัยแห่งตัณหา...

សាកសួរព្រះធម៏ដោយជ្រះថ្លាសូមអនុមោទនាសាធុសាធុសាធុ❤❤❤

@เด็ก ชนบท แอดมินขอตอบส่วนตัวนะ ผิดถูกขออภัย ลองหาเทียบพระสูตรดูอีกทีนะ ตามพระสูตรที่แอดเคยอ่าน ปกติ เมื่อใจเบา กาย(นอก)ก็จะเบาตาม กาย(นอก)จะสงบตาม ที่ @เด็ก ชนบท บอกว่า "รู้สึก" ตัวเบา ตัวใหญ่ จะเป็นส่วนของกายใน คือ กายนอกกับจิต มันเริ่มแยกออกจากกันแบบที่มันเคยเป็น ก่อนที่จิตจะมายึดกายนอกว่าเป็นมันด้วย ต้องเพิ่มกำลังให้สติอาการเหล่านี้ก็จะหายไปเอง.. ในทางทฤษฎี+ปฏิบัติ เราทำได้เพียรรับรู้ทุกสภาวะที่เกิดขึ้นเฉยๆ ไม่เข้าไปทำอะไรกับมัน ไม่เข้าไปเป็นมัน (เมื่อมันเกิดก็รู้ว่ามันเกิด แล้วกลับไปที่ลม เมื่อมันดับไปก็รู้ว่ามันดับ) มันจะเกิดหรือดับตอนไหนก็ปล่อยมัน เรามีหน้าที่กลับมาที่ฐานกายคือลมหายใจ ให้เร็วที่สุด (สมาธิ ทุกระดับชั้น ทำแบบเดิม) ในทางปฏิบัติแบบเห็นผลเร็ว ถึงผลเร็วเลยคือ ช่วงแรกที่สติหรือความตั้งมั่นยังน้อยอยู่ ให้ลืมตาสู้กับมันตรงๆ เลย ทำฐานกายให้ชัดที่สุด ลมชัดก็ลม เดินชัดก็เดิน ขอให้เป็นฐานกายก่อน พอสติสมาธิตั้งมั่นมีกำลังขึ้นค่อยใช้กำลังในการเห็นอริยสัจ *การเพิ่มกำลังสติ ต้องแบบว่า สมมุติ เราจะเดินเท้าจากบ้านไปวัด คือเรา ต้องตั้งใจจริงๆ ที่จะไปให้ถึงหน้าประตูวัด แล้วกลับมาโฟกัสที่เท้าทุกๆ ก้าว จนกว่าจะถึงหน้าประตูวัด พอเราถึงหน้าประตูวัดตอนนั้นกำลังสติเราจะมากพอ(กี่วันขึ้นอยู่กับความต่อเนื่อง) มากพอที่จะเข้าไปเห็นอริยสัจของทุกๆ สิ่งที่มันจะเกิดจะดับ .. สาธุ ยาวเลย ตอบไม่ตรงขออภัยนะ...

@อณุพร ยศบรรดาศักดิ์ สาธุ เท่าที่แอดจำได้ สามารถหลุดพ้นได้ทุกขั้น 1-9 (ขั้นของสมาธิ ไม่ได้การันตีความเป็นอริยบุคคล) ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-ExR3DHQAfWs.html